Στην αρχή η υπόθεση αυτή αντιμετωπίστηκε ως μια εμμονή "γραφικών", όπως και κάθε νεωτερισμός, ακόμη κι όταν ακουμπά στο παρελθόν και την τοπική παράδοση. Ηταν η εποχή βασιλείας του αυτοκινήτου ως κορωνίδας του ενθαρρυνόμενου (και καταστροφικού εντέλει) καταναλωτισμού. Αργότερα προέκυψε ένα πρόγραμμα και κατασκευάστηκε την τελευταία στιγμή ο αρτηριακός (και προβληματικός) ποδηλατόδρομος, με αποτέλεσμα να γίνει "έκρηξη" στη χρήση του καλύτερου μέσου μετακίνησης. Η κρίση και η ανάγκη περιορισμών ενίσχυσε αυτή την τάση, με αποτέλεσμα να γεμίσουν οι δρόμοι ποδήλατα. Οι πρώτες εμφανίσεις των ποδηλατοτουριστών ήρθαν να συμπληρώσουν την εικόνα των αναγκών στις υποδομές. Και εδώ είναι το πρόβλημα.
Ας σκεφτούμε ποια θα ήταν τα οφέλη στην προσπάθεια προσέλκυσης επισκεπτών με ειδικά ενδιαφέροντα, αν υπήρχε ολοκληρωμένος ποδηλατόδρομος σε όλο το μήκος της ακτογραμμής και δεν υποχρεώνονταν οι άνθρωποι να κινούνται μέσα στη ζώνη των αυτοκινήτων. Και πάλι θα βρεθούν ορισμένοι φυσικά που θα θεωρήσουν "γραφική" μια τέτοια τοποθέτηση. Θέση που βεβαίως θα αναθεωρήσουν στο μέλλον, εάν οι αρμόδιοι διδαχθούν από το παράδειγμα της Γαλλικής Ριβιέρας όπου συρρέουν κάθε χρόνο εκατομμύρια επισκέπτες για να μετακινηθούν ασφαλώς με το ποδήλατο από τον αστικό ιστό στις παραλίες, μέσα από ποδηλατόδρομους μεγάλου μήκους. Και φυσικά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ένα πλήθος Καλαματιανών που θα ήθελαν και θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο, μέσα από ένα σχεδιασμό που θα εξασφάλιζε συνεχή ποδηλατόδρομο σε όλο το πέταλο του Μεσσηνιακού Κόλπου. Με διακλαδώσεις σε περιοχές φυσικού κάλλους, όπως είναι για παράδειγμα οι όχθες του Παμίσου.
Με δεδομένα αυτά, γίνεται φανερή η ανάγκη να αναδειχθούν ως κορυφαίες τοπικές επιλογές η χρήση του ποδηλάτου και η ολοκλήρωση των υποδομών για την υποστήριξή του, τόσο στον αστικό ιστό όσο και στην παραλιακή ζώνη αλλά και σε ειδικές διαδρομές.
Μια τέτοια πολιτική ασφαλώς και θα είναι ανταγωνιστική του αυτοκινήτου και της λογικής κάποιων επαγγελματιών, που το θέλουν να έρχεται μέχρι την... πόρτα τους. Είναι ανταγωνιστική του αυτοκινήτου γιατί θα χρειαστεί να πάρει χώρο από αυτό, και ως εκ τούτου θα δυσκολέψει τη χρήση του. Αλλά είναι και ενάντια στη λογική εκείνων που ζουν με την ψευδαίσθηση ότι... γεμίζουν πελάτες με τα αυτοκίνητα να πηγαινοέρχονται χωρίς να έχουν καν επαρκή χώρο στάθμευσης.
Η υιοθέτηση αυτής της πολιτικής όμως είναι ζήτημα στρατηγικής επιλογής της Καλαμάτας, που κερδίζει έδαφος ως προορισμός και μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες με μοναδικότητα σε σχέση με ανταγωνίστριες περιοχές. Αλλά ταυτοχρόνως μπορεί να δώσει δωρεάν διέξοδο στις μετακινήσεις των δυνάμενων να ποδηλατήσουν πολιτών, σε μια περίοδο που οι περισσότεροι μετρούν και το τελευταίο ευρώ. Η "πράσινη μετακίνηση", εκτός από σύνθημα, μπορεί να γίνει πράξη και σήμα κατατεθέν για την πόλη. Με αυτονόητο κέρδος για την τοπική κοινωνία, τόσο στο πεδίο της ποιότητας και τους κόστους ζωής όσο και στο πεδίο της οικονομίας, με την προσδοκώμενη προσέλκυση μεγάλων κατηγοριών επισκεπτών.

Ηλίας Μπιτσάνης