Η αλήθεια είναι πως η κίνηση πλέον με το ποδήλατο έχει πάρει εντυπωσιακές διαστάσεις και δεν περνάει απαρατήρητη ούτε από τους ντόπιους, ούτε από τους επισκέπτες. Και υπάρχουν αντιφατικές εικόνες οι οποίες αποκαλύπτουν το εύρος που έχει πάρει η υπόθεση, την απουσία υποδομών αλλά και το έλλειμμα ποδηλατικής κουλτούρας.
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η εικόνα μικρών παιδιών που εκπαιδεύονται από τους γονείς στην ποδηλασία, εκείνων που μετακινούνται μαζί στην ειδική θέση (αλλά πολλές φορές χωρίς το απαραίτητο ειδικό κράνος), τις οικογένειες που βγαίνουν βόλτα ομαδικά ή και μεγάλες παρέες διαφορετικής σύνθεσης που κυκλοφορούν το βράδυ με όλους τους κανόνες (γιατί και αυτό είναι ένα πρόβλημα). Οταν πριν από χρόνια περιγράφαμε τέτοιες εικόνες από πόλεις του εξωτερικού, για πολλούς ανήκαμε στην κατηγορία των "γραφικών" ή εκείνων που… ονειροβατούν. Σήμερα είναι μια πραγματικότητα στην πόλη που αποκτά διαρκώς καινούργια χαρακτηριστικά.
Η απουσία υποδομών δεν χρειάζεται συστάσεις, αφού πέρα από τον (προβληματικό από κάθε άποψη) κεντρικό ποδηλατόδρομο η κίνηση γίνεται υποχρεωτικά στο οδόστρωμα ή και πάνω σε πεζόδρομους. Οι κίνδυνοι είναι κάτι περισσότερο από εμφανείς και μεγαλώνουν όσο αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που χρησιμοποιούν αυτό το μέσο. Και ιδιαιτέρως των μικρότερων ηλικιών που έχουν το πλεονέκτημα των ανακλαστικών και το μειονέκτημα του ρίσκου στην εκτίμηση. Τώρα πλέον ποδήλατα συναντά ο καθένας σε όλες τις γωνιές της πόλης, καθώς (επαν)εφευρέθηκε ένας γρήγορος και οικονομικός τρόπος μετακίνησης.
Και εδώ ακουμπάμε σε ένα από τα πλέον σύνθετα ζητήματα, το έλλειμμα ποδηλατικής κουλτούρας. Το συναντά κάποιος σε πολλές περιπτώσεις όταν παραβιάζεται η προτεραιότητα στον ποδηλατόδρομο αλλά και όταν οι ποδηλάτες παραβιάζουν το κόκκινο θεωρώντας ότι είναι υποχρεωμένος ο οδηγός του αυτοκινήτου να σταματήσει. Οταν ενεργοποιούνται οι κόρνες για να… ξακρίσει αυτός που τόλμησε να μπει στην… ιδιόκτητη ζώνη των αυτοκινήτων, αλλά και όταν οι ποδηλάτες βροντάνε το κουδούνι για να ξακρίσει ο πεζός ακόμη και στον πεζόδρομο της Αριστομένους (για τον παραλιακό πεζόδρομο δεν συζητούμε το απερίγραπτο του πράγματος). Πριν λίγα χρόνια είχαμε διαβάσει για ένα πρόγραμμα που εφάρμοζαν οι Αγγλοι στο Λονδίνο: Εβαζαν τον οδηγό νταλίκας να κυκλοφορήσει με ποδήλατο και τον ποδηλάτη να οδηγήσει νταλίκα. Για να αντιληφθούν ότι η κίνηση στους δρόμους είναι μια σύνθετη ιστορία και θα πρέπει να υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός αλλά και επίγνωση των κινδύνων που δημιουργούνται. Η "ποδηλατική κουλτούρα" από όλους είναι ζητούμενο και όχι δεδομένο για την ασφαλή και ακώλυτη κυκλοφορία στην πόλη.
Κάθε εναλλακτικό σενάριο για το συγκοινωνιακό της πόλης εμπεριέχει υποχρεωτικά την παράμετρο "ποδήλατο". Μια παράμετρος όμως που έχει πολλές πλευρές και χρειάζεται υποδομές, χρόνο, ευαισθησία και υπομονή για να φτάσουμε μέχρι του σημείου να καλούμε τους επισκέπτες να πάρουν το ποδήλατο και να έρθουν στην Καλαμάτα.
Ηλίας Μπιτσάνης
