Γλυκαίνει σιγά σιγά ο καιρός, και ο πεζόδρομος της Αριστομένους σφύζει πλέον από ζωή. Τα δεντράκια άνθισαν, η περιοχή ομόρφυνε και η ζωή έρχεται να δικαιώσει εκείνους οι οποίοι εξ αρχής, εδώ και πολλά χρόνια, είχαν ταχθεί υπέρ της πεζοδρόμησης. Γιατί είναι από τα ελάχιστα ζωντανά σημεία της Καλαμάτας, και τέτοιες χαρούμενες εικόνες τις έχουν ανάγκη όλοι στις σημερινές συνθήκες. Ο πεζόδρομος και το πεζοδρόμιο της ανατολικής πλευράς δίνουν διέξοδο στον κόσμο που θέλει να περπατήσει σε ένα ευχάριστο περιβάλλον, να κάνει τις δουλειές του πεζός, να χαζέψει τις βιτρίνες και να κινηθεί άνετα σε μεγάλο τμήμα, χωρίς το φόβο των αυτοκινήτων.
Και ενώ όλα αυτά γίνονται αντιληπτά από ντόπιους κι επισκέπτες, κατά έναν περίεργο τρόπο η δημοτική αρχή αρνείται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και να πεζοδρομήσει την Αριστομένους σε όλο το μήκος της δίπλα από την πλατεία. Το θέμα αυτό επανέρχεται επιτακτικά, καθώς η δημοτική αρχή εξαγγέλλει ανάπλαση της πλατείας και η λογική επιβάλλει να αντιμετωπιστεί ενιαία ως έργο όλος ο ευρύτερος χώρος.
Θεωρούμε ότι πλέον ο δρόμος, από το ύψος της Νικηταρά μέχρι τη Βασ. Γεωργίου, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Ο μόνος λόγος για τον οποίο υπάρχει είναι ουσιαστικά για να χρησιμοποιείται ως πάρκινγκ... και να αποφέρει έσοδα μέσω εφαρμογής του μέτρου ελεγχόμενης στάθμευσης. Την ίδια ώρα, σε απόσταση 100 μέτρων το δημοτικό πάρκινγκ παραμένει μισογεμάτο, καθώς οι οδηγοί προτιμούν την Αριστομένους για λόγους που έχουν να κάνουν περισσότερο με τη νοοτροπία και λιγότερο με τη χρηστικότητα του χώρου.
Η διατήρηση της διόδου, όχι μόνον δεν λύνει κανένα απολύτως κυκλοφοριακό πρόβλημα, αλλά αντιθέτως επιβαρύνει την ήδη άσχημη κατάσταση στο κέντρο της πόλης. Το οποίο έχει ανάγκη την παρουσία των ανθρώπων, την απομάκρυνση των αυτοκινήτων και έναν πνεύμονα ελεύθερου χώρου όπου θα κυριαρχεί το πράσινο. Το κέντρο χρειάζεται μια "πράσινη ανάσα", και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη ριζική αλλαγή νοοτροπίας στην προσέγγιση ορισμένων ζητημάτων όπως είναι οι αναπλάσεις.
Η πλατεία και οι γειτονικοί δρόμοι θα πρέπει να αποτελέσουν ενιαίο χώρο στον οποίο θα κυριαρχεί το πράσινο (και μάλιστα το υψηλό) κι όχι η λογική της πλάκας και του μαρμάρου με… φωλιές φυτών όπως έγινε στα "Ψαράκια". Η… υψηλή τέχνη αποδείχτηκε άχρηστη για την πόλη, η οποία έχει ανάγκη από ανάσες οξυγόνου και μείωση των υψηλών θερμοκρασιών του καλοκαιριού που κάνουν αφόρητη τη ζωή στο κέντρο.
Το κακό της ιστορίας είναι ότι κάθε φορά πρέπει να υπερασπίζεται κανείς τα αυτονόητα... έχοντας απέναντι τους "ειδικούς" -οι οποίοι πειραματίζονται στου κασίδη το κεφάλι αγνοώντας τις πραγματικές ανάγκες- αλλά και τους ερασιτέχνες της πολιτικής που φοβούνται να πάρουν τις απαιτούμενες αποφάσεις. Η μόνη ελπίδα είναι να ξανασκεφτούν την υπόθεση, αναλογιζόμενοι τι θα γινόταν τώρα στο πεζοδρομημένο τμήμα της Αριστομένους αν είχε εφαρμοστεί το αρχικό σχέδιο με την κυκλοφορία λεωφορείων και ταξί.
Αμυδρή μεν η ελπίδα, αλλά ως γνωστόν πεθαίνει πάντα... τελευταία.

Ηλίας Μπιτσάνης