Ασφαλώς και δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η κίνηση αδελφοποίησης της Καλαμάτας με την πατρίδα του Γερμανού εντεταλμένου κ. Φούχτελ δεν έχει καμία σχέση με όσες έχουμε γνωρίσει μέχρι τώρα. Δεν πρόκειται για μια τυπική διαδικασία με χαρές και πανηγύρια (ασφαλώς δεν θα λείψουν και αυτά), αλλά για μια κίνηση που υπαγορεύεται από την επιδίωξη των Γερμανών να κερδίσουν εκμεταλλευόμενοι τη δεινή οικονομική θέση της χώρας. Από καιρό έχουν προσδιορίσει τους βασικούς τομείς που θεωρούν "φιλέτο" εν μέσω κρίσης και απλώς περιμένουν την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και τη δημιουργία περιβάλλοντος εξαθλίωσης της εργατικής δύναμης. Τα σκουπίδια και η ενέργεια έχουν προτεραιότητα και εκεί θα δοθεί η μάχη για την πίτα. Η Πελοπόννησος είναι ιδανική περιοχή καθώς με τα σκουπίδια επικρατεί πρωτόγονη κατάσταση, ενώ ενεργειακά είναι απολύτως εκμεταλλεύσιμη λόγω και της γεωφυσικής της θέσης. Η επιλογή της Καλαμάτας είναι ίσως και μια πολιτική απάντηση από τον Αντώνη Σαμαρά στον Πέτρο Τατούλη για το "ποιος κάνει κουμάντο" στις σχέσεις με τους Γερμανούς.
Το δημοσίευμα από το "Πρώτο Θέμα" πριν από λίγες ημέρες, χρειάζεται προσεκτική ανάγνωση για να γίνει απολύτως κατανοητό ότι συζητούμε για "επιχειρηματική αδελφοποίηση". Αρχικά σημειώνονται τα εξής: «Στις 5 Σεπτεμβρίου την πόρτα του Μεγάρου Μαξίμου είχε περάσει μόνος του ο κ. Φούχτελ. Ο κ. Σαμαράς άκουσε τότε τα επιχειρηματικά σχέδια της γερμανικής κυβέρνησης που αφορούν στην Περιφέρεια. Η προετοιμασία του Γερμανού ήταν εντυπωσιακή, όμως το ίδιο καλά μελετημένες αποδείχτηκαν και οι επαφές του».
Λίγο πιο κάτω έρχεται και το… ψητό, πολιτικό και οικονομικό: «Το ενδιαφέρον των Γερμανών είναι επιχειρηματικό, και όπως λένε οι άνθρωποι που χειρίζονται την κατάσταση, η αδελφοποίηση δεν θα είναι τυπική, αλλά ουσιαστική. Από τη γερμανική πλευρά προωθούν μια συνεργασία που θα αποτελέσει πλατφόρμα για όλη τη χώρα. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του κ. Φούχτελ βρίσκεται πρώτα απ’ όλα η διαχείριση απορριμμάτων. Για την τεχνογνωσία που ενδιαφέρεται να "πουλήσει" έχει ήδη συζητήσει και με άλλες περιοχές της χώρας […]
Ενα άλλο ενδιαφέρον κομμάτι για τους Γερμανούς, οι οποίοι θα ασχοληθούν με την ελληνική Περιφέρεια, είναι ο ενεργειακός τομέας. Η συμπαραγωγή ενέργειας και ιδιαίτερα το βιοαέριο ρεύμα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των ενδιαφερόντων τους. Επίσης θεωρούν πως οι δήμοι στην Ελλάδα υστερούν σε θέματα πολιτικής προστασίας, γι’ αυτό είναι πρόθυμοι να "βοηθήσουν" προς αυτή την κατεύθυνση.
Τέλος, τα υπόλοιπα θέματα για τα οποία έχουν εκφράσει ενδιαφέρον είναι η διοίκηση των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η κτηματογράφηση και η κοινωνική πρόνοια».
Το ρεπορτάζ ξεκαθαρίζει ότι «η συνεργασία των δύο πλευρών θα γίνει στη μοντέλο της "αλληλεγγύης" που είχε εφαρμοστεί μεταξύ Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας. Αλλωστε ο κ. Φούχτελ πιστεύει πως "μπορεί να υπάρξουν σύντομα θετικά αποτελέσματα με τη μεταφορά τεχνολογίας τρίτης γενιάς σε δράσεις όπως η διαχείριση των απορριμμάτων". Εχει πει, δε, πως το μοντέλο αυτό εφαρμόστηκε με επιτυχία στις πόλεις της Ανατολικής Γερμανίας μετά την επανένωση της χώρας».
Το ζήτημα είναι πώς διαβάζει κάποιος την λέξη «αλληλεγγύη», γιατί στην περίπτωση της ενοποίησης μεταφράστηκε σε «λεηλασία» του δημόσιου πλούτου και οδήγησε στην έκρηξη της ανεργίας και του νεοφασιστικού κινήματος. Και ως εκ τούτου παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μάθουμε «τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι» για να προσδιορίσουμε και τι κάνουμε εμείς.
Σε αυτή την υπόθεση θα πρέπει να υπάρξει η μεγαλύτερη δυνατή διαφάνεια από την πλευρά του Δήμου Καλαμάτας. Η επισήμανση αυτή έχει ιδιαίτερη αξία καθώς ο δήμαρχος από καιρό έχει αποδείξει ότι θεωρεί το δήμο κάτι σαν μαγαζί του που το κάνει ό,τι θέλει αυτός, με τη βοήθεια μιας απολύτως πειθήνιας πλειοψηφίας που μπορεί να μουρμουράει στο ένα-δύο, όμως ταυτίζεται απολύτως σε κάθε περίπτωση.
«Τι θέλουν οι Γερμανοί, τι επιδιώκει ο δήμος» δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνον του δημάρχου και οι καιροί δεν επιτρέπουν μονομερείς αποφάσεις που μπορεί να αποδειχθούν στο τέλος και επικίνδυνες (εντός ή εκτός εισαγωγικών).
