Οσο περνάει ο καιρός όμως διαπιστώνεται ότι πλέον έχει χαθεί και η σοβαρότητα, οι υπουργοί προσεγγίζουν τα ζητήματα με όρους "καφενείου" και κάτι χειρότερο. Διάβασα τι είπε ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Αθ. Τσαυτάρης μιλώντας στον Σκάι και έφριξα. Κατ’ αρχήν απολαύστε τον:
«Δηλαδή, δεν διστάζω να πω, και έχουμε παραδείγματα, παρά το ότι ο κόσμος μπορεί να το χλευάσει, εμείς δεν πρέπει να πουλάμε ένα λίτρο λάδι μας 5 ευρώ, πρέπει να το πουλάμε 50 ευρώ. Μα, θα πει κάποιος αυτό είναι αδιανόητο. Κι όμως. Έχουμε παραδείγματα ανθρώπων που το προσπάθησαν, γιατί; Γιατί χάνουμε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ποιότητάς μας, τον τρόπο που εκχυλίζουμε. Αυτό έτσι όπως βγάζουμε τα λάδια μας στο ελαιοτριβείο, χάνουμε ένα κομμάτι της ποιότητάς μας στην τυποποίηση, στην πιστοποίησή του κ.λπ. Και το 70% χάνεται εκεί. Κι άλλο ένα 30% στον τρόπο που καλλιεργούμε, τον τρόπο που κλαδεύουμε, πότε και πως συγκομίζουμε, πόσος χρόνος περνάει. Αρα λοιπόν έχουμε μεγάλα περιθώρια, δηλαδή απ’ ό,τι είπα εάν το κάνουμε το 5 - 50 θα δεκαπλασιάσουμε την αξία του προϊόντος μας γιατί το αξίζει. Η χώρα μας παράγει την πιο μεγάλη ποσότητα έξτρα παρθένου ελαιόλαδου στον κόσμο. Εκεί είναι το μέλλον μας».
Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν διευθύνει τις τύχες του μοναδικού ουσιαστικά παραγωγικού τομέα και εμφανίζεται ως θαυματοποιός με τη μαγική συνταγή για να πουλάμε το ελαιόλαδο με 50 ευρώ. Είναι απορίας άξιο πως δεν μας τον έκλεψαν μέσα από τα χέρια οι Ιταλοί και οι Ισπανοί που έχουν πλημμυρίσει τις αγορές με λάδι, για να λύσουν το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας τους. Πέρα από την πλάκα όμως, φαίνεται ότι ο άνθρωπος άκουσε κάποια συζήτηση για το πώς παράγεται ελαιόλαδο καλής ποιότητας και πήγε να την πουλήσει σε άσχετους δημοσιογράφους και ακροατήριο έτοιμο να χάψει όποιο παραμύθι του πλασάρουν. Θα μπορούσε απλώς να έχει κάνει ένα αντίγραφο της ετήσιας οδηγίας για την παραγωγή ελαιόλαδου έτσι ώστε να είναι ακριβέστερος για τον τρόπο που συγκομίζεται ο καρπός και παράγεται υψηλής ποιότητας ελαιόλαδο.
Πέραν τούτου θα έπρεπε να γνωρίζει ότι τα ΠΟΠ ελαιόλαδα πρέπει να τηρούν αυτές τις προδιαγραφές που προσπάθησε να περιγράψει προκειμένου να αναγνωριστούν ως τέτοια, αλλά οι παραγωγοί οι οποίοι τις τηρούν δεν παίρνουν ούτε 3 ευρώ το κιλό. Σε ανάλογα επίπεδα κινείται και το ελαιόλαδο βιολογικής καλλιέργειας με όλες τις πιστοποιήσεις. Ακόμη θα έπρεπε να γνωρίζει ότι από ελαιοκομικούς φορείς τίθεται το θέμα μια ακόμη περισσότερο αυστηρής ποιοτικής διαβάθμισης με την καθιέρωση της κατηγορίας "εξτρίσιμο" που θα είναι οξύτητας μέχρι 0,3. Και ότι γι' αυτό θα πρέπει να υπάρξει κοινή δράση με τους Ιταλούς, να κατατεθεί φάκελος στην Ευρωπαϊκή Ενωση και να αντιμετωπιστούν οι αντιδράσεις των Ισπανών που προκρίνουν το χαμηλότερης ποιότητας ελαιόλαδο για να ανταγωνιστούν τα σπορέλαια. Αλλά εδώ και χρόνια το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης δεν έχει κάνει απολύτως τίποτε για την υπόθεση αυτή. Θα έπρεπε να γνωρίζει ο κ. Τσαυτάρης ότι η παραγωγής ελαιόλαδου αυτής της οξύτητας προϋποθέτει την εφαρμογή όλων όσων υπαινίχθηκε. Αλλά και κάτι ακόμη: Την αποτελεσματική δακοκτονία με επαρκή χρηματοδότηση και επιστημονική έρευνα σχετικά με τη χρήση νέων περισσότερων αποτελεσματικών και "πράσινων" μεθόδων αντιμετώπισης αυτού του εχθρού της ελιάς και του ελαιόλαδου. Πλην όμως σφαγιάστηκαν και τα κονδύλια για τη δακοκτονία και τα κονδύλια για την γεωργική έρευνα.
Για να τελειώνουμε με την παραμυθολογία: Η παραγωγή ποιοτικού ελαιόλαδου είναι υποχρέωση των παραγωγών για να είναι σε θέση να απαιτούν καλύτερες τιμές. Αλλά όταν το Διεθνές Συμβούλιο ελαιόλαδου ανησυχεί για τη μείωση της κατανάλωσης εξ αιτίας της κρίσης που έχει σαν αποτέλεσμα να στρέφονται οι καταναλωτές σε σπορέλαια ή μείγματα, τα 50 ευρώ το κιλό είναι υπουργική παραμυθολογία. Δυστυχώς...

Ηλίας Μπιτσάνης