Πολλές φορές και με διαφορετικές αφορμές από την αρχή του χρόνου, έχουμε επισημάνει την ανάγκη συνεργασίας και συντονισμού των δήμων της Περιφέρειας Πελοποννήσου. Και μόλις πριν από μια εβδομάδα, από αυτή τη στήλη επισημαίναμε ότι η καθυστέρηση συγκρότησης των Περιφερειακών και της Κεντρικής Ενωσης Δήμων δεν είναι τυχαία. Σχετίζεται και με το σχέδιο της κυβέρνησης να προβεί σε δραστικές περικοπές στην αυτοδιοίκηση στο πλαίσιο των συμφωνιών με την τρόικα. Ως εκ τούτου η κίνηση για το συντονισμό δράσης των δημάρχων της Πελοποννήσου που εκδηλώθηκε πριν από λίγες ημέρες έρχεται καθυστερημένα, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι και αναγκαία υπό όρους.
Ερχεται καθυστερημένα γιατί παρ’ όλες τις διαπιστώσεις και προειδοποιήσεις οι δήμαρχοι άφησαν να περάσουν τα μέτρα που στρέφονταν ευθέως (και) κατά της αυτοδιοίκησης χωρίς να εκδόσουν ούτε ψήφισμα των δημοτικών συμβουλίων. Πολύ περισσότερο χωρίς να συντονίσουν τα βήματά τους με τους πολίτες που κατέκλυσαν τις πλατείες είτε οργανωμένα, είτε αυθόρμητα. Ετσι εκ των πραγμάτων ξεκινούν να διεκδικούν (αν το κάνουν τελικά) από εξαιρετικά μειονεκτική θέση ακόμη και επικοινωνιακά.
Παρ’ όλα αυτά όπως και προηγουμένως τονίσαμε… ποτέ δεν είναι αργά. Με την προϋπόθεση όμως ότι αυτή η διεκδίκηση θα έχει διάρκεια και στόχο. Ενώ θα συνοδεύεται από τα αναγκαία μέτρα οικονομικού νοικοκυρέματος των δήμων και περιστολής δαπανών, με πρώτες εκείνες που έχουν σχέση με κάθε είδους αποζημιώσεις των αιρετών για τη συμμετοχή τους σε όργανα και συνεδριάσεις.
Οι διεκδικήσεις θα πρέπει να σημαίνουν και συνολική αλλαγή στη λογική διαχείρισης του δημοσίου χρήματος, γιατί διαφορετικά πολύ εύκολα οι δήμοι μπορούν να βρεθούν κατηγορούμενοι για τη στάση τους εν μέσω κρίσης. Φαινόμενα όπως η πρόσληψη "συγγενών και φίλων", η τακτοποίηση ημετέρων, η κατάτμηση των έργων για να ανατεθούν απευθείας, η επιχορήγηση της… γουρνοπούλας και άλλα παρόμοια, αδυνατίζουν τις όποιες διεκδικήσεις και απαξιώνουν ακόμη και προσπάθειες που έχουν τις καλύτερες των προθέσεων.
Πολύ απλά όλα αυτά σημαίνουν ότι οι παράγοντες της αυτοδιοίκησης θα πρέπει να αλλάξουν νοοτροπία και να αντιληφθούν ότι αποτελούν μέρος του πολιτικού συστήματος το οποίο βρίσκεται υπό ηθική (τουλάχιστον) κατάρρευση. Το αξιόπιστο των διεκδικήσεων διασφαλίζεται μόνον εφόσον οι πολίτες πεισθούν ότι πράγματι οι τοπικοί άρχοντες έρχονται σε ρήξη με τις λογικές που ευθύνονται κατά μεγάλο μέρος για τα σημερινά προβλήματα. Οτι ζητούν χρηματοδοτήσεις όχι για να κάνουν πολιτική με τους δημότες και δημόσιες σχέσεις, αλλά για να συμβάλουν στην ανάπτυξη της περιοχής ευθύνης τους.
Από εκεί και ύστερα οι κινήσεις συντονισμού θα πρέπει να έχουν και συγκεκριμένους στόχους, αλλά και ένα σχέδιο ενεργειών για την επίτευξή τους. Χωρίς να απορρίπτει κάποιος την απλή διαμαρτυρία (άλλωστε αυτή είναι η πρωτογενής αντίδραση), είναι αναγκαίο η διεκδίκηση να έχει και συγκεκριμένους στόχους αλλά και να συνοδεύεται από ένα πλάνο ενεργειών που θα κλιμακώνουν τις πιέσεις.
Ολα αυτά βεβαίως στη… θεωρία γιατί στην πράξη κάποιοι θα πρέπει να τα υλοποιήσουν. Και το πολιτικό προσωπικό μέχρι τώρα έχει δείξει στην πλειοψηφία του ότι πολιτεύεται με όρους του παρελθόντος, χωρίς να έχει αντιληφθεί το εύρος των αλλαγών που φέρνουν μνημόνια, μακροπρόθεσμα ,αλλά και η κρίση του πολιτικού συστήματος.
Το αναγκαίο των διεκδικήσεων και η εκκίνηση γι’ αυτές, δεν σημαίνει αυτομάτως ότι καθαγιάζονται για την πρακτική τους οι παράγοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Οι διεκδικήσεις θα είναι αποτελεσματικές μόνον αν έχουν τη στήριξη των πολιτών και αυτή θα έρθει όταν οι δημοτικοί παράγοντες πείσουν ότι ενδιαφέρονται πραγματικά για τον τόπο και όχι απλώς για να αποκτήσουν άλλοθι σε εποχές που ο κόσμος απαξιώνει όλο και περισσότερο το πολιτικό σύστημα.
Ηλίας Μπιτσάνης
ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr