Ο “πολιτικός πολιτισμός” ήταν το αντίδοτο στα μετεμφυλιακά πάθη και στα μετέπειτα “μπλε” και “πράσινα” καφενεία. Οι πολιτικές διαφορές άλλωστε ποτέ δεν ήταν και βέβαια δεν είναι τόσο μεγάλες όσο κάποιοι θέλουν ή βολεύονται να τις παρουσιάζουν. Οι αντιθέσεις μεταξύ “φωτός” και “σκότους” και οι νεοδιχαστικές αντιλήψεις έκαναν ξανά την εμφάνισή τους τα χρόνια των μνημονίων για να αποδειχτεί και πάλι ότι οι διαχωρισμοί αυτοί ήταν όχημα ευκαιρίας για να καταληφθεί διά εφόδου η εξουσία. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

Το να επιχειρείται λοιπόν ο αποκλεισμός ενός πρώην πρωθυπουργού από τα εγκαίνια ενός έργου με το οποίο έχει προσωπική και άμεση εμπλοκή, δεν είναι απλώς έλλειψη πολιτικού πολιτισμού αλλά κανονική πολιτική αθλιότητα. Είμαστε από τους τελευταίους που ενδιαφερόμαστε για τον Αντώνη Σαμαρά και την υστεροφημία του -ούτε πολιτικοί του φίλοι υπήρξαμε ούτε καν ψηφοφόροι του- αλλά ντροπή κάπου! Δεν ξέρουμε ποιοι και γιατί σκέφτηκαν και προσπάθησαν να μεθοδεύσουν την υποβάθμιση του ρόλου και της παρουσίας του στους Χριστιάνους, αλλά αποτελεί ένδειξη ότι κάποιοι που επί σειρά ετών παρίσταναν τους “υπεράνω” και τους “large δημοκράτες και ανεκτικούς” στερούνται πολλά βασικά στοιχεία από το να χαρακτηριστούν όχι διαφορετικοί αλλά απλώς πολιτικά πολιτισμένοι.