Η φετινή συμμετοχή ήταν μεν περιορισμένη αλλά τράβηξε για μια ακόμα χρονιά τα φώτα της δημοσιότητας. Η συγκυρία με τους δασικούς χάρτες έδωσε τη δυνατότητα, σε τοπικό επίπεδο, για έναν επιπρόσθετο λόγο προβολής, αλλά απεμπολήθηκε η ευκαιρία του μεγάλου ντόρου. Το πρόβλημα με τους δασικούς χάρτες μπήκε εμβόλιμα στις κινητοποιήσεις και δεν πρόλαβαν τα ιερατεία να προσαρμόσουν τη γραμμή. Επειδή η γραμμή προέβλεπε κλείσιμο των εφοριών πανελλαδικά τη συγκεκριμένη ημέρα και ώρα υπήρχε εναρμονισμός και ας ήταν την ίδια ώρα στο Δασαρχείο Καλαμάτας τριπλάσιοι διαμαρτυρόμενοι... Αποδείχτηκε έτσι για μια ακόμα φορά ότι η γραμμή αποτελεί τοτέμ και τα ιερά στον κομματικό χώρο  των παλαιοημερολογιτών δεν σπάνε εύκολα, είναι στοιχείο συνοχής και ύπαρξης.

Ετσι οι αγωνιστές θα επανέλθουν πάλι του χρόνου στα ίδια πόστα και με τα ίδια αιτήματα ανάλογα με τις δυνάμεις που θα συγκεντρώσουν, θα αποφασίζεται αν θα κλείνουν τον Πάμισο, το Ασπρόχωμα ή την εθνική οδό. Το ερώτημα που τίθεται από τώρα είναι αν ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος θα συνεχίσει να ανέχεται αυτό το βιολί. Δέκα με τριάντα άτομα όπως γινόταν φέτος να μαζεύονται και να αποκλείουν έναν οδικό κόμβο ταλαιπωρώντας εκατοντάδες συμπολίτες τους στο όνομα μιας υποτιθέμενης μάχης. Επαναλαμβάνουμε, άλλο οι αγρότες και τα προβλήματά τους και άλλο το ετήσιο φεστιβάλ... επανάστασης. Θα δοθεί τέλος σε αυτή την κακοπαιγμένη παράσταση που δυσφημεί το δίκιο των αγροτών και ταλαιπωρεί χιλιάδες απλούς πολίτες; Αρκετά δεν κράτησε η ανοχή που εκλαμβάνεται ως αδυναμία;