Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν την Τετάρτη στο μεσημέρι δίπλα από το Δημαρχείο της Καλαμάτας ήταν δραματικές.

Αντρες και γυναίκες να αλαλάζουν, μικρά παιδιά να κλαίνε, αστυνομία και ασθενοφόρα συνέθεταν μια ακόμα πράξη της μεγάλης τραγωδίας του μεταναστευτικού. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι άνθρωποι που ξεκίνησαν με όνειρο μια καλύτερη ζωή και ζουν έναν εφιάλτη χωρίς τέλος σε κολαστήρια που ονομάζονται κέντρα κράτησης. Η μετατροπή του ονείρου σε κόλαση μέσα από τα κέντρα κράτησης είναι η απάντηση του δικού μας κόσμου, ο οποίος προφανώς “δεν χωρά τους κολασμένους όλης της γης”. Τα κέντρα κράτησης είναι τα σύγχρονα δικά μας τείχη.  

Φαίνεται κυνικό, αλλά έτσι είναι και αυτό το πιστοποιούμε όλοι με τη στάση μας, άσχετα αν θέλουμε να δείχνουμε τους άλλους ως υπεύθυνους. Είναι άλλωστε πολύ εύκολο να ζητάμε από κάποιον άλλον να λύσει το πρόβλημα παριστάνοντας τους ευαίσθητους εκ του ασφαλούς και... τζάμπα. Πόσοι άραγε έτρεξαν προχθές να βοηθήσουν από τους δεκάδες που αντιλήφθηκαν το περιστατικό; Πόσοι συγκινήθηκαν έστω και από απόσταση και πόσοι επέστρεψαν στη δουλειά τους γιατί “...με αυτούς θα ασχολούμαστε τώρα;”. Νομίζω ότι όλοι γνωρίζετε τις απαντήσεις. Ακόμα και οι “επαγγελματίες αλληλέγγυοι” που έβγαζαν πολιτικό μεροκάματο με την πώληση ευαισθησίας, εξαφανίστηκαν. Κάποιοι λέει γίναν “μη κυβερνητικές οργανώσεις” και κάποιοι άλλοι κυβερνητικά στελέχη. Οι μόνοι που παραμένουν εκεί είναι οι δύσμοιροι αυτοί άνθρωποι που πίστεψαν στο όνειρο. Θεατές είμαστε και όλοι εμείς που υποκρινόμαστε τους ευαίσθητους για να γεμίσουμε τα κενά μας ενώ είμαστε βαθύτατα αδιάφοροι. Ετσι δεν είναι;