Με τις τρέχουσες τιμές ελαιολάδου τα έξοδα για συστηματικούς ψεκασμούς καθίστανται απαγορευτικά, ενώ αν δεν υπάρξουν, το πιθανότερο είναι να μην υπάρχει καθόλου παραγωγή. Το δίλημμα μεγάλο και το αδιέξοδο προφανές. Οι ελαιοπαραγωγοί στη συντριπτική τους πλειοψηφία θα αναλάβουν το κόστος και θα προχωρήσουν και φέτος στις ενδεδειγμένες καλλιεργητικές πρακτικές. Τι θα γίνει όμως αν οι χαμηλές πτήσεις στην τιμή του ελαιολάδου συνεχιστούν και τη νέα χρονιά; Στην περίπτωση αυτή θα έχουμε οικονομική ζημιά και σταδιακή εγκατάλειψη των ελαιώνων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που είδαν πρόσφατα τη δημοσιότητα, η Μεσσηνία έχει σε έκταση τον μεγαλύτερο πανελλαδικά ελαιώνα. Ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι συνέπειες θα έχει η εγκατάλειψή του τόσο οικονομικά όσο και περιβαλλοντικά. Εχει πολλές φορές επισημανθεί ότι η μονοκαλλιέργεια της ελιάς στην περιοχή είναι ευχή και κατάρα. Τα τελευταία δέκα χρόνια το εισόδημα από το ελαιόλαδο κράτησε τη Μεσσηνία αλλά και πολλές οικογένειες Μεσσηνίων στην Αθήνα. Αν αυτό το εισόδημα αφαιρεθεί θα μπούμε σε μια περίοδο ύφεσης αλλά και εκτεταμένης εγκατάλειψης της υπαίθρου.

Η τιμή του ελαιολάδου διαμορφώνεται σε περιβάλλον που οι δυνατότητες παρέμβασης είναι ελάχιστες. Μαγικές συνταγές προφανώς και δεν υπάρχουν. Μπορούν όμως να γίνουν πολλά μικρά βήματα, τα οποία σε βάθος χρόνου θα στηρίξουν το εισόδημα αλλά και τη φυσιογνωμία της περιοχής. Αν οι ελαιώνες εγκαταλειφθούν στην τύχη τους μια σπίθα θα αρκεί για να ακολουθήσει μια τεράστια οικολογική καταστροφή, που θα επηρεάσει όλη τη φυσιογνωμία της περιοχής και το όποιο τουριστικό της προϊόν. Η ισορροπία ανθρώπων και περιβάλλοντος είναι σημαντικά στοιχεία σε μια οικονομία και η περιοχή βρίσκεται σε κίνδυνο. Οσο συντομότερα συνειδητοποιήσουν όλοι την αλληλεξάρτηση τόσο γρηγορότερα θα αναληφθούν πρωτοβουλίες για να αποφευχθούν τα χειρότερα.