Θέλει δηλαδή να οικοδομήσει ένα αφήγημα αντιδεξιό, το οποίο θα είναι ελκυστικό στα απολωλότα… πρόβατα, τα οποία αφού έφαγαν τα μούτρα τους στην αυταπάτη του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρόθυμα να γυρίσουν στην αγκαλιά του παλιού καλού ΠΑΣΟΚ. Με δυο λόγια, η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ είναι έτοιμη να κραυγάσει εκ νέου ότι… λεφτά για παροχές υπάρχουν και ότι θα τα βρει από τη φορολόγηση του πλούτου!

Το σχήμα, η ανάλυση και η προσέγγιση της πολιτικής στάσης και συμπεριφοράς είναι τόσο κυνικά που σε πρώτη ανάγνωση προκαλούν αποστροφή. Μιλάμε για μια ανεύθυνη πολιτική στάση, τυχοδιωκτικά μικροκομματική, κατώτερη των περιστάσεων και των αναγκών της χώρας και των πολιτών. Μια στάση που έχει ως βασικό της στοιχείο την εξαπάτηση των πολιτών και τη διάσωση κομματικών μηχανισμών και προσώπων.

Η στρατηγική στηρίζεται στο «αφοπλιστικό επιχείρημα»: Αυτό δεν έκανε ο Σαμαράς και ο Τσίπρας και αναδείχτηκαν… πουλώντας αντιμνημόνια και αυταπάτες; Και συνεχίζουν… αρκετά σώσαμε εμείς τη χώρα, ας σώσουμε τώρα το κόμμα και τους εαυτούς μας! Είναι ανατριχιαστικά κυνική η προσέγγιση και θεωρείς ότι δεν μπορεί να μιλούν σοβαρά. Αν όμως σκεφτεί κάποιος ότι απευθύνεται σε ανθρώπους που πίστεψαν ότι με το να πουν «όχι» στο δημοψήφισμα θα έδιωχναν την τρόικα και το μνημόνιο, οφείλει να ξαναδεί το σχέδιο. Ναι, είναι πιθανό αυτή η εξόφθαλμα τυχοδιωκτική πολιτική να επιβραβευτεί. Και αν αποτύχει δεν θα αποτύχει γιατί είναι άθλια, αλλά γιατί τα πρόσωπα που την έχουν εισηγηθεί δεν είναι τα ίδια με αυτά που καλούνται να την εφαρμόσουν. Και αυτά που καλούνται να την εφαρμόσουν είναι τραγικά ελλειμματικά.