Επειδή ακούμε διάφορα επιχειρήματα στη λογική «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», η ουσία είναι ότι αν ένας δήμαρχος θέλει να έχει πλειοψηφία και να μπορεί να κυβερνήσει ένα δήμο είναι υποχρεωμένος να συνεργαστεί με όποιον δηλώνει διαθέσιμος. Το αν οι συνεργασίες συμφωνήθηκαν μεταξύ πρώτης και δεύτερης Κυριακής ή στη συνέχεια έχει ελάχιστη σημασία. Κατά μια πιο κυνική προσέγγιση, αυτός που το έκανε εκλέχτηκε, αυτός που έχασε δεν το έπραξε γιατί δεν ήθελε ή γιατί δεν μπορούσε. Σε κάθε περίπτωση ισχύει το γνωστό «απίδια φαγωμένα... κάτσε μέτρα τις ουρές τους».

Η νομιμοποίηση της πολιτικής συναλλαγής έχουμε επανειλημμένα υποστηρίξει ότι θα έχει διαλυτικές συνέπειες στο χώρο της αυτοδιοίκησης. Τα φέουδα μικρών δημάρχων με εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις, όπως και το διαρκές νταραβέρι του κάθε δημοτικού συμβούλου και του κάθε θεσιθήρα με το δήμαρχο, δεν είναι πολιτική διαδικασία. Πολλοί θα σπεύσουν να υποστηρίξουν ότι αυτό με κάποιον τρόπο γινόταν και στο πλαίσιο των παλιών μεγάλων παρατάξεων. Προφανώς και γινόταν, αλλά σε ένα πλαίσιο το οποίο δεν άφηνε πολλά περιθώρια. Υπήρχε πάντα η δυνατότητα του αποκλεισμού από το ψηφοδέλτιο. Σε κάθε περίπτωση, για το ό,τι συνέβαινε είχε ευθύνη ο επικεφαλής του συνδυασμού και υποψήφιος δήμαρχος - δεν κρυβόταν πίσω από το «τι να κάνω ρε παιδιά, τους έχω ανάγκη για να έχω πλειοψηφία».

Το μεγάλο ζήτημα είναι αυτό: ότι δηλαδή δεν υπάρχει ξεκάθαρη ευθύνη. Οι πολίτες θέλουν να έχουν καθαρή εικόνα και ένα πρόσωπο για να επιδοκιμάσουν ή να αποδοκιμάσουν. Τα παρασκήνια και οι βυζαντινισμοί θολώνουν την εικόνα και διασπείρουν τις ευθύνες.

Οι ανεύθυνοι-υπεύθυνοι είναι ό,τι χειρότερο για την αυτοδιοίκηση και τη δημοκρατία.