Ολοι, κόμματα, φορείς και πολίτες, συμφωνούν και ομονοούν στη θέση για την ενίσχυση και τη θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας. Ακόμα και κείνοι που τα ήθελαν όλα ιδιωτικά και ζητούσαν την κατεδάφιση ή την κατάργηση δημόσιων νοσοκομείων, γιατί ήταν σπάταλα και δεν συνέφεραν οικονομικά, αν δεν το έχουν πάρει αλλιώς, έχουν σιωπήσει. Και θα σιωπούν και την επόμενη μέρα του κορονοϊού, αν δεν έχουν το θάρρος να ενώσουν τη φωνή τους με τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας.
Την επόμενη μέρα θα πρέπει να γίνει μεγάλη, υπεύθυνη και τολμηρή συζήτηση και να ληφθούν γενναίες αποφάσεις για την υγεία στην πατρίδα μας. Να οριστικοποιηθεί και να ξεκαθαρίσει το τοπίο του δημόσιου συστήματος υγείας, ξεκινώντας από την πρωτοβάθμια περίθαλψη, από τα Περιφερειακά Ιατρεία και τα Κέντρα Υγείας. Και να αποφασίσουμε πόσα νοσοκομεία πρέπει να έχει ένας νομός και πώς πρέπει να είναι το νοσοκομείο αναφοράς σε επίπεδο νομού και Περιφέρειας Πελοποννήσου.
Γιατί λογικά ο υπουργός Υγείας μπορεί να απέρριψε το αίτημα του περιφερειάρχη το Παναρκαδικό Νοσοκομείο να γίνει νοσοκομείο αναφοράς για την πανδημία του κορονοϊού στην Περιφέρεια, όμως υπάρχουν ζητήματα σοβαρά που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν την επόμενη μέρα. Να δούμε πώς είναι η κατάσταση της δευτεροβάθμιας φροντίδας υγείας στην Περιφέρεια και ιδιαίτερα σε Μεσσηνία, Λακωνία και Αρκαδία. Γιατί η Κορινθία βλέπει νοσοκομειακά στην Αθήνα, όπως και η Αργολίδα.
Για τους 3 νομούς του νότου που είναι μια γειτονιά, θα πρέπει να εξεταστεί η κατάσταση και να ληφθούν αποφάσεις, ώστε κάποια σοβαρά περιστατικά να αντιμετωπίζονται τοπικά, στα νοσοκομεία της περιοχής και να μην επιβαρύνουν τα ιδρύματα της πρωτεύουσας.
Να τεθούν επί τάπητος δομές, υποδομές, εξοπλισμός, προσωπικό, η δυνατότητα κτηριακής επέκτασης, αναβάθμισης και ανάπτυξης ειδικών κλινικών και παρεχόμενων υπηρεσιών στην Καλαμάτα, στην Τρίπολη ή και στη Σπάρτη.
Τώρα -αμέσως μετά την περιπέτεια του κορονοϊού- είναι η ώρα των αποφάσεων. Κυβέρνηση και πολιτικά κόμματα οφείλουν να συζητήσουν και να πάρουν αποφάσεις. Και αν ολιγωρήσουν, η αυτοδιοίκηση, περιφερειακή και τοπική, οφείλει να πιέσει. Αποφάσεις με γνώμονα τον άνθρωπο, μακριά από τοπικιστικά, μικροπολιτικά και συντεχνιακά συμφέροντα.