Οι Μεσσήνιοι ελαιοπαραγωγοί δεν αντέχουν και νέα χρονιά με μειωμένο εισόδημα. Το γεγονός αυτό ασκεί αφόρητη πολιτική πίεση στο τοπικό πολιτικό προσωπικό, το οποίο πέρα από τη συμπάθειά του και την «αγωνιστική του» στήριξη με υπομνήματα και διαμαρτυρίες δεν μπορεί να πράξει κάτι περισσότερο. Το θετικό είναι ότι το τοπικό πολιτικό προσωπικό έχει αντιληφθεί τη σοβαρότητα του ζητήματος και προσπαθεί να βρει λύση.

Ο κανονισμός του ΕΛΓΑ είναι πολύ συγκεκριμένος και νομοθετημένος σε ανύποπτο χρόνο. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό τον κανονισμό, ο ΕΛΓΑ δεν μπορεί να αποζημιώσει παραγωγή η οποία ήταν στο στάδιο της ανθοφορίας και αυτό μπορεί να αλλάξει μόνο με νομοθετική ρύθμιση. Δεν έχει καμία πρακτική αξία και σημασία να τα βάζει κάποιος με τον ΕΛΓΑ και τους υπαλλήλους του. Αυτός που θα πρέπει να αποφασίσει είναι η κυβέρνηση και η Βουλή. Το μπαλάκι δηλαδή βρίσκεται στον αρμόδιο υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης.
Αν το υπουργείο δηλώσει αδυναμία νομοθέτησης αλλαγής του κανονισμού του ΕΛΓΑ και μάλιστα με αναδρομική ισχύ και επιλέξει τη λύση των πρώην ΠΣΕΑ τότε θα μείνει εκτός αποζημίωσης το 80% των ελαιοπαραγωγών. Από τις αποζημιώσεις ΠΣΕΑ αποκλείονται όσοι δεν έχουν βασικό εισόδημά τους το αγροτικό, αλλά και οι αγρότες ηλικίας πάνω από 70 χρόνων. Στην περίπτωση λοιπόν αυτή θα πρέπει να βρεθεί φόρμουλα η οποία θα αποτρέπει αυτούς τους αποκλεισμούς. Και σε αυτή την περίπτωση απαιτείται δηλαδή νομοθετική ρύθμιση από την κυβέρνηση με εισήγηση του αρμόδιου υπουργού. Είναι φανερό ότι οι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες σε συνεργασία με τους αγρότες της περιοχής θα πρέπει να καταλήξουν σε μία ρεαλιστική πρόταση, η οποία να αποτελεί συνολικό και εφαρμόσιμο αίτημα προς τον αρμόδιο υπουργό. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να σταματήσουν… να χτυπάνε το σαμάρι (ΕΛΓΑ) αντί να χτυπάνε τον γάιδαρο (υπουργείο).