Το φιάσκο με τις μάσκες που μοιράστηκαν στους μαθητές των σχολείων δεν έχει προηγούμενο – και αποδεικνύει ταυτόχρονα το πόσο άρρωστο είναι το σύστημα προμηθειών του Ελληνικού Δημοσίου. Καταρχήν είναι το ζήτημα της προχειρότητας:
Κάποιος έβγαλε τεχνικές προδιαγραφές μπερδεύοντας το μήκος του πανιού με τις τελικές διαστάσεις της μάσκας, στη συνέχεια ο ανάδοχος που ανέλαβε να ράψει τις μάσκες δεν έδωσε καμία σημασία στο ότι αυτό που ράβει είναι για γίγαντες και όχι για παιδιά, και στο τέλος κανένας από αυτούς που παρέλαβαν τις μάσκες δεν έλεγξε αυτό που θα μοιραζόταν στους μαθητές! Εννοείται ότι μετά άρχισε η μεταβίβαση ευθυνών, για να καταλήξουν στο... αρχικό λάθος της επιτροπής προδιαγραφών. Και εύλογα αναρωτιέται κάποιος: Μα καλά, τόσοι άνθρωποι ασχολήθηκαν στη συνέχεια με το συγκεκριμένο αντικείμενο, δεν κατάφεραν να βρουν το αρχικό λάθος; Κανένας δεν είδε, κανένας δεν εντυπωσιάστηκε; Τόσο μηχανικά κι αδιάφορα έγινε η διεκπεραίωση ενός τόσο ευαίσθητου θέματος;
Εχουμε πολλές φορές αναφερθεί στον τρόπο με τον οποίο γίνονται οι προμήθειες στο Δημόσιο. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο διαφθοράς -που αποτελεί την εύκολη και βολική εξήγηση- αλλά συνολικών διαδικασιών. Το Δημόσιο έχει πρόβλημα στην παραγωγή έργων και στην ορθολογική προμήθεια υλικών, γιατί δεν μπορεί να ελέγξει το λάθος, σκόπιμο ή ανθρώπινο. Η πολυνομία, η ακραία περιγραφή του αντικειμένου, η δήθεν επιδίωξη της οικονομικότητας, ο έλεγχος που εξαντλείται στη νομιμότητα και δεν λαμβάνει υπόψη την αποτελεσματικότητα, οδηγούν σε ευτράπελα όπως αυτό με τις μάσκες. 
Ολα αυτά δεν αποτελούν βέβαια άλλοθι για την πολιτική ηγεσία. Η κυβέρνηση ευθύνεται γιατί άργησε να αποφασίσει την προμήθεια μασκών, και η τοπική αυτοδιοίκηση γιατί ανέλαβε τη διεκπεραίωση μιας διαδικασίας που οδηγήθηκε σε φιάσκο. Οι ευθύνες δεν βρίσκονται μόνο στο προεδρείο της ΚΕΔΕ που έτσι κι αλλιώς είναι για κλάματα, αλλά και στην κάθε δημοτική αρχή ξεχωριστά, που δεν έλεγξε και άφησε να μοιραστεί στα σχολεία αυτή η γελοιότητα.