Σε μια εποχή που έπρεπε να επιμελείται την υστεροφημία του, αυτός νομίζει ότι δέν είναι καιρός ακόμα να αποσυρθεί, πριν τον αποσύρουν. Κι’ όμως είναι και μάλιστα έχει αργήσει η προετοιμασία.

Στη Μεσσηνία είναι ανύπαρκτος, τα προβλήματα πιέζουν κι’ αυτός καθεύδει υπό μανδραγόραν. Οχι πως τον ενδιέφερε ποτέ να λύσει γενικά προβλήματα, ούτε τον δρόμο προς το χωριό του πατέρα του. Αρκείτο στα προσωπικά, τα τουρκιστί λεγόμενα ρουσφέτια.

«Αλλο οι Μεσσήνιοι, άλλο η Μεσσηνία» του γράψαμε για να τον καλωσορίσουμε ως πρωθυπουργό και να του θυμίσουμε ότι πρέπει να τον απασχολήσει το γενικό καλό. Οχι μόνο δεν μας άκουσε αλλά διέταξε εναντίον μας πυρ ομαδόν στα ροντβάϊλερ που τον περιτριγυρίζουν, για να μας κατασπαράξουν. Την… πάτησε.

Οσοι δεν τον γνωρίζουν ίσως ανησυχούν για τις πρόσφατες πρωτοβουλίες του στα ελληνικοτουρκικά και αν διαβάσατε το χθεσινό κύριο άρθρο της εφημερίδας «Το Βήμα» θα διαπιστώσατε ότι του δίνει μεγαλύτερη σημασία από όση του αναλογεί.

Εκείνο που δεν λέει είναι τι μέλλον μπορεί να έχει ο Αντ. Σαμαράς στη Νέα Δημοκρατία - και στη Μεσσηνία προσθέτουμε εμείς - με τέτοια τακτική.

Οποιο πάντως μέλλον και αν υπάρχει για το πρώην πρωθυπουργό, είναι ναρκοθετημένο από τον ίδιο και αφυδατωμένο στην κρίση των ψηφοφόρων. Δεν είναι πλέον ο Αντώνης που ξέραμε, ούτε ο φέρελπις νέος που ήλθε στη Μεσσηνία το 1977 με ένα πλατύ χαμόγελο στις αφίσες του, που… έλιωναν οι μαθήτριες.

Πατάει τα 70 σε μια εποχή που όλα τείνουν να περνάνε στα χέρια μιας γενιάς μορφωμένης η οποία καλείται να τρέξει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Οι 70άρηδες μόνο την υστεροφημία τους πρέπει να φροντίσουν. Αν κι’ αυτή την χάσουν τότε χάνουν τα πάντα. Και η ιστορία είναι αμείλικτη.