Κατά συνέπεια ο άνανδρος χαρακτηρίζεται από έλλειψη ανδρείας. Ετσι λοιπόν, όταν αναφερόμαστε σ' έναν «πολιτικό άνδρα», δεν ερμηνεύουμε το ανατομικό του μέγεθος και την λειτουργικότητα των δίδυμων αδένων του, αλλά την τόλμη της ψυχής του και την τήρηση των λόγων του. 

Του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου

Συγγραφέα - δημοσιογράφου

Ο,τι ακριβώς συμβαίνει με την εκάστοτε ψηφοφορία για την ανάδειξη κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων. Ο πολιτικός άνδρας υπόσχεται και ο λαός πείθεται ή δεν πείθεται και αναλόγως εκφράζει την ετυμηγορία του. Κατά κάποιον τρόπο ο πολίτης ρωτά τον υποψήφιο για το βουλευτικό αξίωμα: «Μπέσα;». Δηλαδή θα μας φτιάξεις το γεφύρι που μας υπόσχεσαι; Κι εκείνος διά μικροφώνου, ντουντούκας ή εντύπου, απαντά στην κατάμεστη από ακροατές πλατεία ή τους αναγνώστες του προεκλογικού του προγράμματος: «Μπέσα για μπέσα!». Ηγουν, μην με αμφισβητείτε, θα εφαρμόσω τα υπεσχημένα! 

Η πολιτική μπέσα, είναι το βασικό και κυρίαρχο συστατικό του οιοδήποτε ασχολείται με τα κοινά. Διατηρεί όμως και ο λαός και δη, ο προσωπικός ψηφοφόρος, του οιοδήποτε βουλευτή ή δημοτικού συμβούλου, το αναφαίρετο δικαίωμα όταν διαπιστώσει ότι στην πράξη ο εκλεγμένος πολιτικός άνδρας δεν τήρησε τον λόγο του, να τον αποκαλεί, στα πλαίσια του σαβουάρ βιβρ και του σχετικού τακτ, «άνανδρο», «ουτιδανό», «καιροσκόπο» αποδίδοντάς του και άλλα κοσμητικά επίθετα του ελιτίστικου λεξιλογίου, αλλά ποιος δύναται να θέσει λεκτικά οδοφράγματα στον λαϊκό στωμύλο που την οργή του εκφράζει στο καφενείο με λεξιλόγιο αργκό: «κάθαρμα» «απατεώνα», «μπαμπέση», «πουλημένε», «προδότη» και άλλα συνώνυμα του ά-τιμου πολιτικού; 

Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για να κριθεί κάποιος, με θετικό ή αρνητικό πρόσημο, και πάντα στα πλαίσια του δημοκρατικού πολιτεύματος, είναι να έχει υποστεί την βάσανον του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Ο Αριστοτέλης υποστήριζε: «Πόλις εστί κοινωνία πολιτών πολιτείας» που αποδίδεται ως εξής: «Η πόλη -το κράτος- είναι η ένωση των πολιτών με βάση το πολίτευμα». Εδώ υπάρχει και μια άλλη άποψη του Αμερικανού προέδρου Αβραάμ Λίνκολν: «Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου». Συνθέτοντας λοιπόν τα γνωμικά των δύο παραπάνω ανδρών της ιστορίας, έχουμε το εξής αδιαμφισβήτητο απόφθεγμα: Η Πόλη συνίσταται στην ένωση των πολιτών, η δε ψήφος καθορίζει το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΡΙΣΕΩΣ

Ερώτημα κρίσεως προς τους «λογωτιμήτες» πολιτικούς της σημερινής κυβέρνησης: Ο εξωκοινοβουλευτικός Παντελής Καψής, με ποιο δικαίωμα αναλαμβάνει υφυπουργός Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης; Ποιος Ελληνας τον εξέλεξε και πότε; Ως κυβερνητικός εκπρόσωπος της ολέθριας κυβέρνησης Παπαδήμου, διαπιστώσαμε οι Ελληνες ιδίοις όμμασι περί των ικανοτήτων του να υπηρετεί την τροϊκανή χούντα των τραπεζιτών. Σήμερα με ποια εχέγγυα επανέρχεται τόσο ανερυθρίαστα στον πολιτικό στίβο και μάλιστα άνευ της λαϊκής εγκρίσεως; Πέρα του ότι υπήρξε γόνος του μεγαλοδημοσιογράφου και πολιτικού Γιάννη Καψή  -που με υποχρέωσε κατά την εφηβική μου ηλικία να τρέχω πίσω από μια υδροφόρα για να γεμίσω ένα μπουκάλι με νερό του Καματερού… φαντασιακό ψευτοφάρμακο κατά καρκίνου- τι το σπουδαίο έχει προσφέρει στην ελληνική κοινωνία; Τα άρθρα του, πάντα αντεργατικά, αντιλαϊκά, διατυπωμένα από την όχθη του μεγαλοεκδοτικού κατεστημένου, βρίθουν κοινωνικής αναλγησίας. Ας μας επιδείξει τουλάχιστον μια σπουδαία δημοσιογραφική του επιτυχία που να διδάσκεται στις δημοσιογραφικές σχολές ως σημαντικό υλικό κατάρτισης ενός εκκολαπτόμενου δημοσιογράφου.

Ερώτημα δεύτερο: Ποιος Ελληνας, πού και πότε, εξέλεξε διά της ψήφου του τον έτερο εξωκοινοβουλευτικό Καππαδόκη Γιάννη Στουρνάρα, ως υπουργό Οικονομικών της τροϊκανής κατοχής; Αντε… και τον ανεχθήκαμε στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμένου, στη σημερινή όμως «πρασινογαλαζιοκεραμιδί μπουχάρα», από πού εκπορεύεται το δικαίωμα παραμονής του; Από τις υπηρεσίες του στο χρηματοπιστωτικό σύστημα;

Αύριο ενδεχομένως, μπορεί να έχουμε σ’ έναν επόμενο ανασχηματισμό και τον φαιδρό οπορτουνιστή Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, υπουργό Μακεδονίας Θράκης; Αυτόν ο οποίος συζητούσε να κατέλθει υποψήφιος με μια εκ των οικολογικών συνιστωσών της χώρας μας; «Είχα ονειρευτεί να είμαι υποψήφιος σε ένα οικολογικό ψηφοδέλτιο στην Ελλάδα και μετά να είμαι υποψήφιος των οικολόγων για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Με ένα 10 ως 15%, θα έθετα σε κίνηση μια νέα δυναμική μέσα στην ελληνική κοινωνία και θα είχα κλονίσει τους ηττοπαθείς ή κυνικούς συντηρητισμούς που υπονομεύουν την πολιτική στην Ευρώπη» έγραφε δίχως αισχύνη ο επαναστάτης του Μάη του '68, που κατέληξε όχι απλά υπερσυντηρητικός, αλλά υπέρμαχος προπαγανδιστής των βομβαρδισμών εναντίον της πρώην Γιουγκοσλαβίας, συμμαχώντας ιδεολογικά με την ανεκδιήγητη πολεμοχαρή Ολμπράιτ. Ακριβώς αυτόν, τον περιφερόμενο μάγο της κοινωνικής μπροσούρας, με τα ευρωπαϊκά οφίκια και την προστασία που του παρέχουν τα διεθνή κονσόρτσιουμ, βάσει της τακτικής «εξωκοινοβουλευτικών υπουργοποιήσεων» θα μπορούσαμε να τον έχουμε ρυθμιστή της τύχης μας! Ακούγεται ως ανέκδοτο; Οσο και ο Καψής με τον Στουρνάρα  ότι θα στηρίξουν την ανάπτυξη με απολύσεις!

ΤΙ ΕΛΕΓΑΝ

Ας επανέλθουμε όμως στα περί πολιτικής μπέσας, που είναι και το κατ’ εξοχήν θέμα μας. Τι έλεγε άραγε ο Βενιζέλος την Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012: «Αυτό που ενδιαφέρει τον κ. Σαμαρά δεν είναι το πώς κυβερνιέται η χώρα αλλά το ποιος θα την κυβερνήσει... Ας κρατήσει την όρεξή του... Η παλαιοκομματική ματαιοδοξία δεν εναρμονίζεται με τις ανάγκες της χώρας». Να δούμε και την άποψη του Σαμαρά για το πολιτικό γίγνεσθαι και συγκεκριμένα την Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010: «Το μνημόνιο δεν δημιουργεί μόνο ασφυξία στην αγορά, αλλά αφαιρεί και οξυγόνο από την αυτοδιοίκηση». Χρειάζεται να συνεχίσω με τις εφιαλτικές τοποθετήσεις και του Παπανδρέου: «Το ΔΝΤ όπου πήγε έφερε καταστροφή και δυστυχία»; Μήπως με τον Αδωνι Γεωργιάδη που ισχυριζόταν ότι «όποιος λέει πως θα πάω στη Νέα Δημοκρατία δεν έχει σώας τας φρένας του»; Τον Παπακωνσταντίνου που ορκιζόταν πως δεν ξέρει τίποτα για τη λίστα Λαγκάρντ; Τον Χρυσοχοΐδη που σφυροκοπούσε τους αντιμνημονιακούς και ψήφιζε δίχως να έχει διαβάσει το μνημόνιο; Πόσους να αντέξει ο μονοσέλιδος χώρος μιας εφημερίδας; Η πολιτική μπέσα σε όλο το μεγαλείο της! 

Οχι, μην θεωρήσει κάποιος αναγνώστης ότι η Αριστερά είναι άμοιρη ευθυνών. Απλώς δεν μπορεί να κριθεί, καθότι ακόμα δεν έχει κυβερνήσει. Εκτός κι αν τη ΔΗΜΑΡ, με μια συλλογιστική αγιορείτικης επιείκειας, την κατατάξουμε  στην Αριστερά. Οπότε αγαπητέ κύριε Κουβέλη αναμένουμε την πολιτική σας εξήγηση: Αποχωρήσατε από τον ΣΥΡΙΖΑ λόγω διαφωνιών και συνυπήρχατε έναν ολόκληρο χρόνο με τα κόμματα του Βορίδη και του Παπανδρέου; Και τώρα που αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι τετραετίες αποτελούν μουσειακές θητείες του παρελθόντος, καθότι οι διετίες αντιπροσωπεύουν τα νέα δεδομένα του προτεκτοράτου, ξαναβαπτίζεσθε για την αυριανή σας συμπόρευση μ’ εκείνους που εγκαταλείψατε; Πόσες άραγε κόκκινες γραμμές έπρεπε να περάσει το πουλμανάκι της ΔΗΜΑΡ για να αποχωρήσετε; Στις πόσες απολύσεις; Στις πόσες επελάσεις των ΜΑΤ στην Ιερισσό; Στις πόσες συγχωνεύσεις νοσοκομείων, σχολείων και πανεπιστημίων; Και παρ' όλα αυτά ο Ψαριανός επέμενε να παραμείνετε στην κυβέρνηση! Εσείς όμως διείδατε τον κίνδυνο να μείνετε έξω απ’ τα πολιτικά δρώμενα σε λίγους μήνες και περάσατε στα γνώριμα  έδρανα της δήθεν αντιπολίτευσης. Η μαγεία ενός πολιτικού κόσμου αγγελικά πλασμένου!!!

ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ

Χρόνια τώρα γράφω το τετριμμένο και χιλιοειπωμένο: «Το πρώτο χτύπημα σ’ έναν λαό το δίνεις στη γλώσσα του και την ιστορία του». Σταδιακά αφαιρείς από το λεξιλόγιό του, επί παραδείγματι, τη λέξη «πέφτω» με την κωστοπουλική «νταουνιάζω». Τη λέξη «ηρέμησε» με την συνήθη του συρμού «κούλαρε». Τη φράση «σε διαγράφω» με την ιντερνετική «σε κάνω delete» και πάει λέγοντας. Σε συνδυασμό με το μπέρδεμα που έχει επέλθει μεταξύ αυτών που διδάχθηκαν το πολυτονικό σύστημα και των νεότερων γενιών που χρησιμοποιούν το μονοτονικό, σε λίγα χρόνια  ο αχταρμάς είναι δεδομένος. Συνάμα δημιουργείς σύγχυση στον κόσμο περί του ρόλου των ιστορικών. Οι πολίτες νουθετούνται στο να πιστεύουν ότι την ιστορία τη γράφουν οι ιστορικοί και όχι οι ιστοριογράφοι. Ο Μακρυγιάννης θεωρείται αναξιόπιστος ως ιστοριογράφος, έγκυρη δε, θεωρείται η ιστορικός Ρεπούση. Αποκαθηλώνεται ο ήρωας και στο Κοινοβούλιο εισέρχεται η κυρία με μοναδικό εφόδιο το γεγονός ότι προκάλεσε. Θα συμφωνήσω βέβαια μαζί της  στο εξής και πάνω σ’ αυτό έχει απόλυτο δίκιο. «Απαγορεύεται να απαγορεύεις την διαφορετική σκέψη και άποψη». Ορθόν! 

Η συμβολή όμως του ιστορικού είναι να θέτει ερωτήματα, να προβληματίζει, να διδάσκει τα όποια δεδομένα με την ανάλογη επιφύλαξη αν αυτό απαιτείται, αλλά να μην αποσιωπά αποδεδειγμένες αλήθειες. Ιστοριογράφος μπορεί να είναι και η γιαγιά μου αν έζησε την καταστροφή των Ποντίων, ο παππούς μου αν βίωσε την καταστροφή της Σμύρνης, ο κάθε ένας από εμάς αν εισέπνευσε τα χιλιάδες δακρυγόνα του Παπουτσή στο Σύνταγμα. Οι περιηγητές του Μοριά μέσα από κινδύνους έγραψαν την ιστορία της εποχής τους και όχι οι ιστορικοί που τα συζητούν στις ημερίδες τους. Και βέβαια είναι αποδεδειγμένο, ότι οι Ελληνες στην άλωση της Τριπολιτσάς κάναμε σφαγές και λεηλασίες, όπως και στη Μικρασιατική Εκστρατεία διαπράξαμε εγκλήματα, αλλά αυτό δεν μπορεί να συμψηφισθεί με τη σιωπή μας για τη σφαγή της Σμύρνης, τις πορείες θανάτου και τη γενοκτονία των Ποντίων. Δυστυχώς αντί να αναβαθμίσουμε την κουλτούρα μας γιγαντώσαμε την υποκουλτούρα μας. Η παγκοσμιοποίηση έπρεπε να στηριχθεί στην εξαφάνιση του κάθε έθνους, αρχίζοντας το πιλοτικό της πρόγραμμα από εμάς, οπότε κάθε τι το εθνικό φάνταζε φασιστικό. Λησμονήσαμε ότι τα μεγαλύτερα αντιαποικιοκρατικά κινήματα και λαϊκές επαναστάσεις στηρίχτηκαν στο έθνος. Οτι το ΕΑΜ ήταν τα αρχικά του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου. Μεγάλο μέρος της νεολαίας αντί να εφοδιάζει το μυαλό της με γνώση, προτιμούσε να γεμίζει με τατουάζ τα μπούτια της και αεροτομές τα τούρμπο της. Μια τέτοια κοινωνία ήταν πανεύκολη υπόθεση να χειραγωγηθεί απ' τον οιοδήποτε αγκιτάτορα, μπαλκονάτο αγορητή. Πότε ο Γιωργάκης, ο Κωστάκης, ο Αντωνάκης, αύριο ο Βαγγελάκης, ο Δημητράκης και όλα τα εις άκης…

Ετσι πορευτήκαμε αυτά τα χρόνια, με greeklish, με περιορισμένο λεξιλόγιο και φοβικά σύνδρομα, πως αν μιλήσουμε για πατρίδα όπως ο Ρώσος, ο Γερμανός, ο Γάλλος, ο Ισραηλίτης, ο Παλαιστίνιος, θα μας πουν ακροδεξιούς. Σ’ αυτό βοήθησε και η ευρύτερη Αριστερά, που θεωρούσε τον ξυλοδαρμό του μετανάστη -και δικαίως έπραττε- πρώτο θέμα, αλλά τους κατ’ οίκον  ξυλοδαρμούς γιαγιάδων και παππούδων, ρατσιστική αναφορά. 

Επόμενο ήταν να βρίσκει πρόσφορο έδαφος η Χρυσή Αυγή και να γιγαντώνεται. Σήμερα λοιπόν που ο Παντελής Καψής αναλαμβάνει να παραδώσει με δημοσιογραφική τελετουργία την δημόσια ΕΡΤ στους ιδιώτες εντολείς του, αμφιβάλλει κανείς ότι η απελπισία θα επωάσει την οργή και η αναλγησία την τυραννία;

Με την πολιτική μπέσα του Σίμου Κεδίκογλου να είναι αντίστοιχη του θράσους του, τι άλλο μπορούσαν να περιμένουν οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ εκτός της απόλυσής του; Τη συμπόνια  της ευτελούς ΓΣΕΕ; Με τις εθιμοτυπίες των κομματοφυλάκων της κάθε Πρωτομαγιά, που δεν τολμούν να εμφανιστούν σε εργατική συγκέντρωση; Αυτή δεν την χρειάζονται οι απολυμένοι και καλώς πράττουν και τη φτύνουν! Αλλωστε το πρώτο που οφείλουμε κι εμείς να πράξουμε άμεσα, είναι να φτύσουμε ως αρχή νοερά και μετέπειτα διά της ψήφου μας, κάθε άνανδρο πολιτικό που από μόνος του φτύνει την μπέσα του. Αλλιώς θα δικαιώσουμε τον ρήτορα Ισοκράτη που έλεγε: «Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν» το ήθος όλης της Πολιτείας είναι το ίδιο με αυτό, αυτών που την κυβερνούν…