Κάθε χρόνο στην αρχή της συκοπαραγωγής υπάρχει αισιοδοξία για καλή ποιοτικά και ποσοτικά παραγωγή. Στη συνέχεια έρχονται τα προβλήματα, που πότε είναι βροχή και πότε καύσωνας, για να φτάσουμε στον απολογισμό όπου διαπιστώνεται ότι τελικά η παραγωγή ήταν μικρή και το εισόδημα των παραγωγών περιορισμένο. Η επανάληψη των ίδιων εκτιμήσεων και δηλώσεων κάθε χρόνο είναι απολύτως προβλέψιμη. Η επανάληψη της ίδιας κασέτας, με τον ίδιο τόνο, από τους ίδιους πρωταγωνιστές, έχει καταστεί κουραστική. 

Το σύκο είναι μια καλλιέργεια η οποία υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να ενισχύει  ουσιαστικά το εισόδημα των Μεσσήνιων αγροτών. Όπως πολλές φορές έχει επισημανθεί, η διαχρονική διαχείρισή του από μια κομματικοπαρεΐστικη οργάνωση με μονοπωλιακά χαρακτηριστικά ήταν καταστροφική. Οι αγρότες εγκατέλειψαν την καλλιέργεια, γεγονός που καταγράφεται κάθε χρόνο με τη μείωση της παραγωγής. Η οργάνωση διαχειρίζεται κατά βάση την ακίνητη περιουσία που έχει αποκτηθεί και εισπράττει ενοίκια, ενώ οι δομές σε σχέση με το προϊόν και την ανάδειξή του βρίσκονται στον περασμένο αιώνα. Οι συκοπαραγωγοί γνωρίζουν ακριβώς τι συμβαίνει με το προϊόν τους, αλλά παραμένουν εγκλωβισμένοι σε εξαρτήσεις και δεσμεύσεις.

Τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται μια κινητικότητα με την είσοδο και ιδιωτών στην εμπορία του προϊόντος, αλλά δεν υπάρχει ακόμα ανατροπή. Όλοι κινούνται στο ίδιο πλαίσιο, χωρίς να διαφαίνεται κάτι που να μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα. Δεν υπάρχουν πρωτοβουλίες για ανάπτυξη διαφοροποιημένων προϊόντων στον καταναλωτή, ούτε πραγματοποιούνται επενδύσεις που θα προσφέρουν πρόσθετη υπεραξία. Το μεγάλο ερώτημα που αναζητεί απάντηση αφορά τη διαφορά τιμής μεταξύ του ξερού σύκου Καλαμάτας με αυτό της Κύμης. Τι συμβαίνει και στην Κύμη ο παραγωγός απολαμβάνει τιμές διπλάσιες και τριπλάσιες από ό,τι στη Μεσσηνία; Όταν δοθεί απάντηση σε αυτό το ερώτημα με θετικό τρόπο -υπάρξει δηλαδή ουσιαστική αύξηση στην τιμή του προϊόντος- τότε ενδεχομένως να δούμε να κόβονται ελαιόδεντρα και να φυτεύονται συκιές.