Παρ' όλα αυτά, η 12η Οκτωβρίου 2013 πέρασε σαν μια ημέρα όπως όλες οι άλλες. Ή μάλλον σαν ένα σύνηθες κατοχικό Σαββάτο, όπου το βασικό θέμα συζήτησης ήταν το επίδομα θέρμανσης, πετρελαίου ή καυσόξυλων, και η τετριμμένη θεωρία των δύο άκρων.
Ας δούμε όμως κάποια άλλα άκρα, διαφορετικά από εκείνα που αναφέρει η τηλοψία των λαθροσυχνοτήτων!
ΕΠΙΔΙΩΚΟΜΕΝΟ ΑΛΤΣΧΑΪΜΕΡ
Ιδού λοιπόν το πρώτο άκρο, το οποίο μάλιστα, δεν στεγάζεται ούτε στην ναζιστική ακροδεξιά, ούτε σε κάποια αριστερή επαναστατική οργάνωση. Τι επιδιώκουν οι δημιουργοί του άκρου αυτού; Την «πολυμορφική» αμάθεια των νέων και την προϊούσα ιστορική άνοια των ηλικιωμένων. Ποιος κουμαντάρει το άκρο αυτό; Η συγκυβέρνηση της Ν.Δ., του ΠΑ.ΣΟ.Κ, και μέχρι πρότινος και της ΔΗΜ.ΑΡ! Οταν ο Μανώλης Γλέζος που εξευτέλισε το Γ΄ Ράιχ, φισουνίζεται με χημικά ασφυξιογόνα ανφάς προφίλ, έξω από τη Βουλή, επόμενο είναι αντί να θεωρηθεί άκρο ο ανιστόρητος αστυνομικός και κυρίως ο πολιτικός του προϊστάμενος, να βαφτίζεται άκρο το πολιτικό στέγαστρο του αγωνιστή.
Ετσι λοιπόν, οι Νεοέλληνες οδηγούμαστε στο επιδιωκόμενο Αλτσχάιμερ, ενώ ο Γλέζος εντέχνως βάλλεται με τη συνιστώσα του, ως ομοτράπεζος άλλων «ύποπτων» συνιστωσών. Και τι σκέπτεται ο αποχαυνωμένος τηλεκοντρολίστας: «Για να τον “στριμώχνει” ο Ιορδάνης Χασαπόπουλος με ερωτήσεις περί κουκουλοφόρων… ε… τι θα είναι και ο Γλέζος; Σαν κι αυτούς που τα σπάνε. Οχι σαν τον κύριο Ράμφο, με το κριτικό του ράμφος, που στηλιτεύει διά του ορθού λόγου τα κακώς κείμενα της χώρας…».
Ιδού το δεύτερο άκρο! Οταν το πολιτικό κονκλάβιο μετατρέπει το Ναό του Αγίου Παντελεήμονα σε συναυλιακό μέγαρο, με κορυφαίο ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα που υπερθεματίζει την αναγκαιότητα του μνημονίου, σε μια γκετοποιημένη περιοχή με θύματα ημεδαπούς και αλλοδαπούς, ποιος έχει την ευθύνη για την επώαση του ναζιστικού αυγού; Ο Αφγανός, ο Ελληνας, ή ο αρμόδιος υπουργός που χαϊδεύει 32 φακέλους και δραστηριοποιείται στον αιματοβαμμένο 33ο; Τα χιτλερικά σύμβολα σήμερα τα ανακάλυψαν οι πρωινατζήδες και νυχτοκουτσομπόλες των εργολάβων, που προσφάτως το κράτος νομιμοποίησε τις ραδιοσυχνότητές τους; Παρεμπιπτόντως, να θυμίσω στους κήνσορες της σημειωτικής, ένα σύμβολο που προσβάλλει την Αθήνα και τους κατοίκους της, το οποίο επέβαλε ένας πρώην δήμαρχος, ο κύριος Αβραμόπουλος: Είναι ο κέλτικος σταυρός (όπως αποκαλείται συνήθως) του Δήμου της Αθήνας, με την θεά Αθηνά στο κέντρο. Είχα γράψει παλαιότερα ένα άρθρο, όταν πρωτοείδα την επιχειρούμενη όσμωση χριστιανισμού και αρχαιοελληνισμού, κυρίως όμως, τον κέλτικο συμβολισμό της σημαίας, που επιδέχεται πολλαπλών αναγνώσεων και ερμηνειών. Το ίδιο σήμα έχουν και πολλές ευρωπαϊκές ναζιστικές ομάδες στις ασπίδες τους. Ερώτημα: Ο κύριος Αβραμόπουλος είναι αφελής ή μήπως του λείπουν τεύχη γνώσεως; Εκτός κι αν τότε κολάκευε αυτούς που σήμερα καταδικάζει.
Ιδού το τρίτο άκρο! Η θεσμοθέτηση της προβοκατόρικης κουκούλας. Σε κάθε επιτυχημένη διαδήλωση πολιτών, ειδικότερα όταν χιλιάδες κατακλύζουν το Σύνταγμα, εμφανίζονται πάντοτε άτομα με αθλητική σωματοδομή και κουκούλα, τα οποία βγάζουν βαριοπούλες απ΄ τα σακίδιά τους και σπάζουν τα πεζοδρόμια και τα γύρω ξενοδοχεία. Ελάχιστοι αστυνομικοί των ΜΑΤ, παίζουν μαζί τους τα μήλα με μαρμαροπετρούλες που πετά η μια πλευρά στην άλλη, ενώ η πολυπληθής δύναμη των συναδέλφων τους, κυνηγά με λύσσα τα ακάλυπτα πρόσωπα των ειρηνικών διαδηλωτών. Παρακρατικοί; Ασφαλίτες; Τρομοκράτες; Φασαριόζοι; Χούλιγκανς; Η κουκούλα καλύπτει τις ταυτότητες, ασχέτως αν όλοι μας υποψιαζόμαστε ή γνωρίζουμε. Πώς γίνεται όμως, 200 άτομα να ξευτιλίζουν όλες τις κυβερνήσεις; Απλούστατη η απάντηση. Οι ενεργούμενοι ταραχοποιοί, τίθενται σε υπηρεσία από εκείνους που εξυπηρετούνται απ΄ αυτή την κατάσταση του χάους και της αποσύνθεσης. Ποιος ωφελείται λοιπόν από τη δολοφονία και το κάψιμο της Marfin ή των πέριξ του κέντρου καταστημάτων; Πάντως όχι οι διαδηλωτές, που με τόσες κάμερες στους δρόμους ελέγχονται πλήρως. Μάλλον… η εκάστοτε κυβέρνηση, που βλέπει την επόμενη ήμερα τους φοβισμένους πολίτες να ξανασμίγουν με τους καναπέδες τους. Το αστείο είναι πως ο πρωθυπουργός της χώρας δήλωσε προ καιρού, ότι θα κατεβάσει τις κουκούλες. Μέχρι στιγμής όσες κατέβασαν οι ίδιοι οι διαδηλωτές στις πορείες τους, ήταν μισθοφόρων μπράβων ή επίορκων αστυνομικών.
Αγαπητοί αναγνώστες, η οικονομία χώρου της εφημερίδας δεν μου επιτρέπει να αναφέρω δεκάδες ακόμα άκρα στα οποία διαφεντεύουν κατά καιρούς οι διάφοροι τιμητές της πολιτικής μας ζωής. Κυρίως δε, αποτελούν άκρα που δεν «ταυτοποιούνται» στο οικόσημο του ναζισμού ή μιας εξτρεμιστικής οργάνωσης.
Αναρωτιέμαι λοιπόν: Ο σημερινός υπουργός Υγείας που στο Διαδίκτυο κυκλοφορεί η αφεντιά του να δηλώνει ξεκαρδισμένος στα γέλια: «Ο Σαμαράς είναι ο χειρότερος υπουργός Εξωτερικών από ιδρύσεως ελληνικού κράτους» ενώ σήμερα τον υμνεί γλοιωδώς, την ίδια ώρα που συγχωνεύει νοσοκομεία ή απαιτεί εικοσάευρα, είναι ή δεν είναι άκρο, ψεύδους, λήθης και κωλοτούμπας δεινού αθλητή ενόργανης γυμναστικής; Ο κύριος Παπουτσής, ο ξεχασμένος από το πολιτικό σκηνικό, αλλά όχι από την Παγκόσμια Τράπεζα, όταν βομβάρδισε την Αθήνα με 5.000 ληγμένα δακρυγόνα στέλνοντας στα νοσοκομεία εκατοντάδες ανθρώπους, είναι ένα άκρο που δυναστεύει τον πολίτη αντί να τον προστατεύει ως οφείλει, ναι ή όχι;
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που υπερθεμάτισε πιο πολύ κι από τους Σύριους της αντιπολίτευσης για την τιμωρία του Ασαντ, ενώ στη συνέχεια εκτέθηκε με την μη επέμβαση των αμερικανικών στρατευμάτων, είναι το άκρο του πολεμοχαρούς πολιτικού με την ανερμάτιστη φιλοδοξία, ναι ή όχι; Ας μην επαναλάβουμε την χιλιοειπωμένη αθώωση του Ακη απ' τη Βουλή και τις απαλλαγές ορισμένων φαύλων πολιτικών, με το νόμο περί ευθύνης υπουργών.
Ο εξαφανισμένος Αλογοσκούφης που διέλυσε ως τσάρος της οικονομίας τα ασφαλιστικά ταμεία, είναι άκρο οικονομικής τελμάτωσης των Ελλήνων συνταξιούχων ναι ή όχι;
Οι κατά καιρούς υπουργοί του ΥΠΕΧΩΔΕ, που κατασκεύασαν δρόμους, γέφυρες, μετρό, τούνελ, αεροδρόμια και ισοπέδωσαν βουνά στο όνομα του εργολαβικού οράματος, με το κάθε έργο να στοιχίζει πολλαπλάσια της εκάστοτε ανατεθείσας σύμβασης έργου, είναι άκρο κακού υπολογισμού και σπατάλης, ναι ή όχι;
ΤΑ ΑΚΡΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΝΤΑ
Αν οι κάτοικοι της Κερατέας, των Σκουριών, αλλά και τα μέλη του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ευρύτερης Αριστεράς, που ουδέποτε κυβέρνησαν, αλλά αντιθέτως πολλά εκ των στελεχών τους εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν, είναι άκρα… τότε οι απόγονοι των βασανιστών και δημίων της χώρας αυτής, δεν είναι απλώς άκρα, αλλά εγκληματίες που οδήγησαν το λαό, μέσω του άθλιου παγκαλικού κυνισμού «μαζί τα φάγαμε», στην απόλυτη εξαθλίωση και στο σημείο να πριονίζει τα έπιπλά του για να ζεσταθεί.
Τα άκρα υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα, είτε στον κόσμο της φυσικής, της βιολογίας, της φιλοσοφίας, των θρησκειών, των πολιτικών θεωριών και της οικονομικής ανάλυσης. Ακόμα και οι μπαταρίες έχουν τον θετικό και αρνητικό τους πόλο, όπως και ο ίδιος ο πλανήτης που ζούμε. Αν το παιχνίδι που μας έχουν στήσει, είναι να αναλωθούμε σε επαναστατική εμφυλιακή γυμναστική οι μισοί Ελληνες εναντίον των άλλων μισών, για να πουληθεί και το τελευταίο δημόσιο υδραγωγείο, τότε ας αφήσουμε τα κατά Λαζαρίδη άκρα και ας εντοπίσουμε αυτά που είναι ευδιάκριτα και προκλητικά. Στο ένα κατοικούν οι νοήμονες και στο άλλο οι ηλίθιοι. Τα άκρα αυτά δεν έχουν χρώμα, και είναι τα πλέον επικίνδυνα. Τα συναντάς σε χρυσούς ήλιους αλλά και σε Φαήλους. Τα συναντάς ως μπροσούρες προβοκάτσιας, σε συρτάρια πρωθυπουργικών συμβούλων, σε γιάφκες μολοτοφάκηδων μιας δήθεν επαναστατικής αριστερής επίφασης, αλλά και στους αδελφοποιτούς των τροϊκανών επιβητόρων μας. Αλλωστε οι σύγχρονοι γερμανοτσολιάδες δεν φορούν τσαρούχια και δεν απειλούν με καραμπίνες. Κρατούν φακέλους εκχωρήσεων και εκπτώσεων, είναι ατσαλάκωτοι και θριαμβολογούν όταν πωλούν ύδατα, ηλεκτρισμό, επικοινωνίες, μεταφορές, νοσοκομεία, σχολεία, κρατικές τράπεζες.
Η Χρυσή Αυγή κατά τους ισχυρισμούς των μελών της είναι εθνικιστικό κίνημα, κατά τους όψιμους ευαισθητοποιημένους συγκυβερνητικούς ναζιστικό μόρφωμα, ενώ κατά τους άρτι αφιχθέντες από τη χειμερία νάρκη δικαστικούς, εγκληματική οργάνωση. Οπως κι αν χαρακτηρισθεί τελεσίδικα, το σίγουρο είναι πως δεν προήλθε εκ παρθενογενέσεως. Συνεπώς δεν δικαιολογείται η έκπληξη και το ξάφνιασμα. Είτε κάποιος, ενδελεχώς εξασκηθεί στην ανάγνωση μαρξιστικών κειμένων, της διαλεκτικής του υλισμού, της οικονομίας, της κριτικής σκέψης και της κοινωνιολογικής ανάλυσης, είτε της φασιστικής και ναζιστικής μελέτης των εθνικιστικών «ευαγγελίων», τα άκρα προσδιορίζονται από τη συμπεριφορά και όχι μόνο από τον αυτοπροσδιορισμό, την πληροφορία ή τη γνώση. Το πιο επικίνδυνο άκρο δεν εντοπίζεται κατά τη γέννησή του εκ της μήτρας, ούτε στην λειτουργία και θαλπωρή της καθαυτής μήτρας ως υποδοχέως, αλλά στην πρόθεση του εισβολέα να εγχύσει το σπέρμα του στη μήτρα. Τα «ζαχαρωτά» των δύο άκρων, εφευρέθηκαν από τον ινστρούχτορα κύριο Λαζαρίδη, όχι για να χτυπηθεί η Αριστερά και μόνο, αλλά για να εμφυτευθεί το σπέρμα της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς συγχώνευσης.
Προκαλώ έναν οιοδήποτε καταρτισμένο αριστερό και έναν οιοδήποτε καταρτισμένο δεξιό, να μου ορίσουν τις έννοιες Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά ή έστω να μου προσδιορίσουν με εύστοχους πολιτικούς όρους τι εστί Κέντρο. Ποιο είναι το οικονομικό μοντέλο των θεωριών αυτών, αλλά και το πολιτικό, κοινωνιολογικό και οικολογικό ιδεόγραμμά τους. Κυρίως, μέσω ποιας αναλυτικής και συνθετικής μεθόδου, διακρίνεται ο ηθικός τους κώδικας και οι πολιτικοί τους κανόνες. Στις Αρχές της Τυπικής Λογικής, η Αρχή του Αποκλειόμενου Τρίτου, δεν επιτρέπει θεωρίες του τύπου: Ολίγον έγκυος, νεκροζώντανος, πεινασμενοχορτάτος. Αυτό που είσαι… είσαι, καθώς έτσι σου υπαγορεύει, η Αρχή της Ταυτότητας, και αυτό που δεν είσαι… δεν είσαι, όπως υπαγορεύει Αρχή της Αντίφασης.
Συνεπώς άκρα υπάρχουν και τα γνωρίζουμε. Ακρο ήταν και η «Αυριανή» του κυρίου Κουρή, όταν έβριζε σκαιότατα τον Μάνο Χατζηδάκη ή πλαστογραφούσε τη φωτογραφία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, εμφανίζοντάς τον ως δήθεν συνεργάτη των Γερμανών, τότε που πουλούσε 2.000.000 φύλλα. Ακρο ήταν και η απόφαση των κυβερνητικών παραγόντων να μεγεθύνουν το έλλειμμα ή να μας βάλουν με κίβδηλα στοιχεία στην οικογένεια του ευρώ. Ακρο είναι και η υπερφορολόγηση των κατοικιών, σε βαθμό να θεωρείται κατάρα η κατοχή μιας γκαρσονιέρας. Ακρο ήταν και η διαπόμπευση εκ μέρους του κυρίου Λοβέρδου, των πασχόντων γυναικών απ τον ιό του Εϊτζ, όταν τις έδινε βορά στο αδηφάγο βλέμμα του τηλεοπτικού κοινού.
Τέλος, άκρο είναι το όποιο κίνημα, δεξιόστροφο ή αριστερόστροφο, δολοφονεί με μαχαιροβγάλτες μισθοφόρους τον Παύλο Φύσσα ή με κουμπουροφόρους επαναστάτες τον Παύλο Μπακογιάννη. Ακρο όμως είναι κι εκείνος ο πρωθυπουργικός σύμβουλος, που εφευρίσκει άκρα σε νόμιμους, δημοκρατικούς και συνταγματικούς χώρους, ενώ ακριβώς δίπλα του, οι σφαίρες του ομοϊδεάτη του Φαήλου, φυλάσσονται κατά δήλωσή του για τον πραγματικό αντίπαλο…
Κυρίως άκρο αμετροέπειας στην πολιτική είναι όταν σφάλεις να μην ζητάς συγγνώμη.
Αλαζόνας ήταν και ο Ναπολέων Βοναπάρτης, αλλά συγχρόνως ήταν και ξεκάθαρος: «Τρία πράγματα δεν κάνεις στην πολιτική: Δεν υποχωρείς, δεν ανακαλείς και δεν παραδέχεσαι τα λάθη σου», έλεγε την εποχή της παντοδυναμίας του. Ισως γι' αυτό, μαζί με τις κατακτήσεις του, βίωσε και το Βατερλό του.
Ο κύριος Λαζαρίδης, άραγε, να αντιλαμβάνεται το Βατερλό στο οποίο οδηγεί τον κύριο Σαμαρά;...
Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Συγγραφέας - δημοσιογράφος
