Τα αιτήματα ξεκινούσαν από την ανάπλαση της πλατειούλας στην Πέρα Παναγιά κι έφταναν μέχρι την αλλαγή διακόσμησης στο ξωκκλήσι του Αϊ-Λια. Οι υπουργοί με το άφθονο δανεικό χρήμα ικανοποιούσαν άμεσα το αίτημα του πελάτη, κι έτσι όλοι ζούσαν καλά και ευτυχισμένα.

Μέχρι που μια μέρα τα δανεικά τελείωσαν και στο παραμύθι μπήκαν οι κακοί δράκοι... οι οποίοι αρχικά έφαγαν τις συγκεκριμένες πρακτικές περιορίζοντας τα δανεικά, και μετά τους παλιούς πολιτικούς που δεν μπορούσαν πλέον να τα μοιράσουν. Οι νέοι που προέκυψαν όμως δεν δείχνουν να κατάλαβαν τίποτα από την τύχη των παλιών. Ξεκίνησαν να δέχονται στα γραφεία τους τούς τοπικούς άρχοντες ακόμα και των δικών τους μειοψηφιών και κλείνουν το μάτι σε διάφορα αιτήματα για... γιοφύρια. Το κωμικοτραγικό στην ιστορία είναι ότι, την ίδια ώρα που τάζουν έξτρα χρηματοδοτήσεις, μαζεύουν τα φραγκοδίφραγκα των δήμων από τις τράπεζες για να πληρώσουν συντάξεις! Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, πράγματι δεν ξέρεις αν πρέπει να κράξεις ή να θαυμάσεις το μεγαλείο του δουλέματος.