Το πρόβλημα αντιμετωπίζεται με “εξυπηρετήσεις” και “στραβά μάτια” μέχρι να βρεθεί μια “λύση”. Αυτή όμως η μόνιμη και σοβαρή λύση που όλοι υποτίθεται ότι αναζητούν, αναβάλλεται διαρκώς γιατί “πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε... πονεί”. Κάθε φορά για διαφορετικό βέβαια λόγο. Τις περισσότερες φορές όμως γιατί δεν είναι κατάλληλος ο χώρος που προτείνεται, γι’ αυτό και προτιμώνται χώροι που έχουν θέα σε ιστορικούς όρμους, όπως αυτός του Ναβαρίνου.

Η αναβολή λήψης απόφασης για το θέμα της διαχείρισης των σκουπιδιών δεν μπορεί να γίνεται πλέον ανεκτή. Αρκετά κράτησε το κρυφτούλι. Αντιλαμβανόμαστε και αυτούς που δεν θέλουν τα σκουπίδια στο χωριό τους αλλά και αυτούς που πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει αν τα σκουπίδια δεν τα διαχειριστούν ιδιώτες. Θεωρούμε εδώ και χρόνια ότι το μοντέλο που εφαρμοζόταν στη Δυτική Μακεδονία ήταν αυτό που θα ταίριαζε και στην Πελοπόννησο, οι αυτοδιοικητικοί παράγοντες όμως προτίμησαν το κρυφτούλι. Τώρα δεν έχουν καμία άλλη επιλογή από το να πάνε να υπογράψουν τη συμφωνία κυβέρνησης και Τατούλη με την ΤΕΡΝΑ. Οι καθυστερήσεις και τα λάθη χρόνων δυστυχώς κοστίζουν και μάλιστα πολύ ακριβά στους πολίτες.