Τα μέτρα αποδεικνύουν επίσης ότι είχαν άδικο οι ντελάληδες της εκάστοτε εξουσίας που παριστάνουν τους δημοσιογράφους και χαρακτήριζαν επαρκείς τις ενισχύσεις του υπουργού Περιβάλλοντος Κώστα Σκρέκα για την κατανάλωση μέχρι 300 ΚW το μήνα...
Ανοίγοντας παρένθεση, με αφορμή και τη συζήτηση για τη χαμηλή βαθμολογία της Ελλάδας στην έκθεση των "Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα", αξίζει να επισημάνουμε ότι η ελευθερία του λόγου, αν και είναι αναγκαία συνθήκη, τελικώς δεν διασφαλίζει την ανεξαρτησία του Τύπου. Ειδικά στην Ελλάδα οι περισσότεροι δημοσιογράφοι λειτουργούν ως κομματικοί ντελάληδες, ασκώντας κριτική ανάλογα με το ποια παράταξη βρίσκεται στην εξουσία. Με απλά λόγια: Οι δεξιοί δημοσιογράφοι ασκούν δομική αντιπολίτευση σε κάθε αριστερή κυβέρνηση, ενώ σιωπούν όταν κυβερνά η Δεξιά, ενώ οι αριστεροί κατεβάζουν τα μολύβια όταν κυβερνά η Αριστερά και ξεσπαθώνουν όταν κυβερνά δεξιά παράταση. Εννοείται ότι η στρατευμένη δημοσιογραφία έχει φανατικό αναγνωστικό και τηλεοπτικό κοινό, επειδή οι περισσότεροι Έλληνες προτιμούν να διαβάζουν ή να ακούν μόνο ό,τι τους αρέσει, αδιαφορώντας πλήρως για την αλήθεια και τις διαφορετικές όψεις της. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κάθε άλλο παρά παράδοξη φαντάζει η προβολή κομματικών εντύπων ως ανεξάρτητων ιστορικών πηγών και η αυτοπροβολή στρατευμένων στελεχών ως σημαιοφόρων της αντικειμενικής ενημέρωσης.
Μέσα στο ίδιο πλαίσιο φαντάζει απόλυτα λογική και η τάση της εξουσίας να χρηματοδοτεί ντελάληδες, αντί να αναζητά εναγωνίως την ανεξάρτητη δημοσιογραφία που επισημαίνει τα λάθη με στόχο τη διόρθωσή τους. Το μονοπάτι αυτό ακολούθησε και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πιστεύοντας τη δική της προπαγάνδα για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης. Χρειάστηκε να φτάσει ο δημοσκοπικός κόμπος στο χτένι για να αντιληφθεί η κυβέρνηση ότι είχαμε δίκιο οι ελάχιστοι δημοσιογράφοι που υποστηρίζαμε ότι το ακριβό ηλεκτρικό ρεύμα έχει μεγαλύτερο πολιτικό κόστος από την επιβολή και διατήρηση του ΕΝΦΙΑ.
Οι δημοσκοπήσεις όμως δεν καταγράφουν το υπόγειο ρεύμα δυσαρέσκειας για το ντροπιαστικό θεσμικό πλαίσιο των δημόσιων έργων. Δυστυχώς και αυτή η κυβέρνηση, ακολουθώντας την πεπατημένη, πιστεύει τους ντελάληδες της εξουσίας που εξυμνούν το κυβερνητικό έργο -και όχι όσους υποστηρίζουμε ότι το θεσμικό πλαίσιο για τα δημόσια έργα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αναποτελεσματικές σπατάλες και διαφθορά. Σε κάθε περίπτωση, όλα τα κόμματα πρέπει να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να συζητήσουν το θεσμικό πλαίσιο των δημόσιων έργων. Πρώτα από όλα όμως πρέπει να συμφωνήσουν για τον καθορισμό ενός πλαφόν στις απευθείας αναθέσεις έργων και προμηθειών, το οποίο θα τηρείται απαρέγκλιτα.
Από εκεί και πέρα θα πρέπει να περιοριστεί σημαντικά ο χρόνος που μεσολαβεί από την έναρξη της διαδικασίας για τη μελετητική ωρίμανση ενός έργου μέχρι την υπογραφή της σύμβασης με τον ανάδοχο. Σήμερα, ακόμα και για ένα μικρό έργο απαιτούνται 3-4 χρόνια για να συνταχθούν οι μελέτες, να προκηρυχθεί ο διαγωνισμός, να ανακηρυχθεί ανάδοχος και να υπογραφεί η σύμβαση. Στη συνέχεια ξεκινάει ο μαραθώνιος των παρατάσεων... και εκτός απροόπτου το έργο ολοκληρώνεται μια δεκαετία μετά την ημερομηνία έναρξης της διαδικασίας για τη σύνταξη των αρχικών μελετών. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι, ενώ η χρονοβόρα γραφειοκρατική διαδικασία μεγεθύνθηκε στο όνομα της διαφάνειας, τελικά μεγεθύνθηκαν μόνο η διαφθορά και το έλλειμμα εμπιστοσύνης των πολιτών προς την κυβέρνηση και την αυτοδιοίκηση.
Οι πολίτες χρεώνουν στην κυβέρνηση το παρεοκρατικό σύστημα που νέμεται τα δημόσια έργα και στρέφουν το βλέμμα τους στον πολιτικό ορίζοντα αναζητώντας κόμματα και ηγέτες που μπορούν να αλλάξουν την καταστροφική πορεία της οικονομίας και της Ελλάδας. Και οι ντελάληδες της εξουσίας γράφουν και λένε ότι όλα πάνε... δεξιά κι ότι η κυβέρνηση είναι άχαστη. Τα ίδια, δηλαδή, που έλεγαν και σε όλους τους προηγούμενους.
Θανάσης Λαγός
