Στο συμπέρασμα αυτό οδηγούν τόσο η προϊστορία των χαμένων δεύτερων κυβερνητικών ευκαιριών όσο και τα ανοιχτά εθνικά και οικονομικά θέματα, που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με μηδενικό πολιτικό κόστος.
Υπενθυμίζουμε ότι όλοι οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης που επικράτησαν σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις είχαν μια επιτυχημένη πρώτη θητεία και μια δεύτερη που προτιμούν να… ξεχαστεί από την Ιστορία. Πιο αξιοπρόσεκτη από όλες είναι η δεύτερη ευκαιρία που δόθηκε στον Αλέξη Τσίπρα το Σεπτέμβριο του 2015, λίγους μήνες πριν ξεκινήσει η δημοσκοπική συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ, που αρχικά οδήγησε στην εκλογική ήττα του 2019 και στη συνέχεια στη συντριβή του Μαΐου 2023. Αξιοσημείωτη ήταν επίσης η πύρρειος νίκη του Κώστα Καραμανλή το 2007, που οδήγησε αρχικώς στην ήττα της Νέας Δημοκρατίας στις ευρωεκλογές τον Ιούνιο του 2009 και τελικώς στην ήττα στις εθνικές εκλογές τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου. Καταγράφοντας τις χαμένες δεύτερες ευκαιρίες των τελευταίων ετών θα ήταν λάθος να μην αναφέρουμε ότι μετά την επικράτηση του Γιώργου Παπανδρέου το 2009 και τη χρεοκοπία την άνοιξη του 2010, ακολούθησε η πύρρειος εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη την επομένη των εκλογών θα κληθεί να σπάσει την παράδοση της αποτυχημένης δεύτερης θητείας, επιστρατεύοντας μεγαλύτερες δυνάμεις από όσες κατάφερε να συσπειρώσει την πρώτη τετραετία στο κτήριο του υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης υπό την εποπτεία του Κυριάκου Πιερρακάκη. Ουσιαστικά η κυβέρνηση είναι… καταδικασμένη να παρουσιάσει μέσα στο καλοκαίρι απτά αποτελέσματα τουλάχιστον στους τομείς της δικαιοσύνης, της ασφάλειας και των δημοσίων έργων -γιατί διαφορετικά θα βρεθεί το Σεπτέμβριο αντιμέτωπη με δυσάρεστες δημοσκοπικές εκπλήξεις. Εννοείται ότι μια αναποτελεσματική αντιμετώπιση των συνηθισμένων μεσογειακών πυρκαγιών του καλοκαιριού θα επιταχύνει τις δημοσκοπικές ανακατατάξεις σε βάρος της Νέας Δημοκρατίας. Από εκεί και πέρα, η κυβέρνηση το φθινόπωρο θα βρεθεί αντιμέτωπη και με πιέσεις α) για να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου με την Τουρκία και β) για να συγκρατήσει τη δημόσια δαπάνη σε λογικά επίπεδα.
Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πολιτικό πλαίσιο, όσοι προβλέπουν «περίπατο» των «γαλάζιων» υποψηφίων στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτωβρίου εκτιμούν προφανώς ότι έχει ξεκινήσει μια περίοδος κεντροδεξιάς ηγεμονίας, επειδή η Κεντροαριστερά έχει αδυναμία να διατυπώσει μια ρεαλιστική κυβερνητική πρόταση. Στον αντίποδα αυτής της απλουστευτικής άποψης, θα υπενθυμίσω ότι η γαλάζια κυριαρχία στην αυτοδιοίκηση ξεκίνησε το 2014, όταν στην κεντρική πολιτική σκηνή μεσουρανούσε το άστρο του Αλέξη Τσίπρα και ο ΣΥΡΙΖΑ κάλπαζε προς την εξουσία. Προσωπικά λοιπόν δεν θα εκπλαγώ αν η αντίστροφη μέτρηση για την επιστροφή της Κεντροαριστεράς στην αυτοδιοίκηση ξεκινήσει, ενώ μεσουρανεί το άστρο του Κυριάκου Μητσοτάκη μετά τον καλπασμό της Νέας Δημοκρατίας στις φετινές εθνικές εκλογές. Δεν θα εκπλαγώ όμως και αν, για μια ακόμα φορά, η Κεντροαριστερά κάνει… χαρακίρι επιλέγοντας να βαδίσει το δρόμο του άγονου ριζοσπαστισμού, αντί να επιλέξει υποψήφιους που μπορούν να διοικήσουν «με λογισμό και μ’ όνειρο» τους δήμους και τις περιφέρειες. Θα εκπλαγώ μόνο αν η κάλπη δεν τιμωρήσει την αλαζονεία και την έπαρση όσων θεωρούν δεδομένο τον ψηφοφόρο της διπλανής πόρτας.
Θανάσης Λαγός
