Γι' αυτό, όταν ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος, πολλοί οπλαρχηγοί εξεγέρθηκαν, όταν συνειδητοποίησαν ότι θα χάσουν τα τοπικά προνόμια και πρωτεία εξαιτίας της ίδρυσης και λειτουργίας εθνικών ενόπλων δυνάμεων και σωμάτων ασφαλείας. Τις εξεγέρσεις αυτές τιμούν σήμερα όλοι οι «αντισυστημικοί» πολιτικοί, που βγάζουν το παντεσπάνι τους από τους κόλπους της κεντρικής και τοπικής εξουσίας. Έτσι κι αλλιώς, οι περισσότεροι Έλληνες είναι αντισυστημικοί, καθώς μάχονται ένα φαντασιακό σύστημα για να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα. Στην πραγματικότητα, στην Ελλάδα δεν υπάρχει ενιαίο σύστημα μηχανισμών με έναν κοινό στόχο, αλλά δεκάδες υποσυστήματα, που συγκρούονται μεταξύ τους με στόχο μεγαλύτερο μερίδιο από τους φόρους. Οι μεγαλύτεροι μηχανισμοί γέννησης αντισυστημικών διεκδικητών της εξουσίας είναι αναμφίβολα η αυτοδιοίκηση, τα συνδικάτα, οι συνεταιρισμοί και οι επαγγελματικές ενώσεις, ενώ έχει υποχωρήσει η επίδραση των μηχανισμών του Στρατού και της Εκκλησίας.
Στην αυτοδιοίκηση δεν αμφισβητούν το πολιτικό σύστημα και την κεντρική εξουσία μόνο οι αιρετοί της εκάστοτε αντιπολίτευσης. Αντισυστημικοί δηλώνουν και οι τοπικοί άρχοντες που, ενώ εκλέχτηκαν με τη στήριξη κάποιου κόμματος εξουσίας, αυτοπροσδιορίζονται ως ακομμάτιστοι και με κάθε ευκαιρία βάλλουν κατά της κεντρικής διοίκησης, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της παγκοσμιοποίησης και οποιουδήποτε άλλου συστήματος μπορεί να φανταστεί το ανθρώπινο μυαλό, το οποίο ασχολείται μόνο με την επανεκλογή του. Εννοείται ότι δεν είναι αντισυστημικοί μόνο οι αιρετοί της αυτοδιοίκησης. Αντισυστημικά είναι στην πραγματικότητα όλα τα αντιπολιτευόμενα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία λέγοντας «όχι σε όλα». Αντισυστημικοί είναι επίσης και οι κυβερνητικοί βουλευτές που ασκούν δομική αντιπολίτευση μέχρι να γίνουν υπουργοί.
Στο «στρατόπεδο» των παραγωγικών εταίρων, ερευνητικό ενδιαφέρον δεν παρουσιάζει τόσο ο συνδικαλιστικός αντισυστημισμός, που έχει τις ρίζες του στο ριζοσπαστικό εργατικό κίνημα, όσο η αντικαπιταλιστική ρητορική πολλών μικρομεσαίων επιχειρηματιών, που αμφισβητούν το δικαίωμα της μεγιστοποίησης των κερδών στις μεγάλες επιχειρήσεις. Ουσιαστικά, δεν είναι λίγοι οι επιχειρηματίες που αμφισβητούν το οικονομικό σύστημα διεκδικώντας από το κράτος να τους διασφαλίσει σταθερά έσοδα, αποκλείοντας από την αγορά οποιονδήποτε επιχειρήσει να εισέλθει σε αυτήν. Ανοίγοντας παρένθεση, αξίζει να επισημάνουμε ότι η εντοπιότητα εξακολουθεί να παραμένει το κύριο κριτήριο δραστηριοποίησης σε μια τοπική αγορά και γι' αυτό υπάρχει δυναμική παρουσία «μπροστινών», οι οποίοι είναι φυσικά αντισυστημικοί και κάθετα αντίθετοι στη λειτουργία πολυεθνικών. Μέσα σε αυτό το οικονομικό πλαίσιο, δεν προκαλεί καμία έκπληξη ο ακραίος αντισυστημισμός της εκπαιδευτικής κοινότητας, που μάχεται καθημερινά για την εκπαίδευση της επόμενης γενιάς αντισυστημικών Ελλήνων. Έτσι κι αλλιώς, οι συστημικοί και μεθοδικοί Έλληνες θα φύγουν στο εξωτερικό, όπως έκαναν και θα κάνουν πάντα.
