Όπως έχουμε επισημάνει και στο παρελθόν με άλλες αφορμές, η κυρίαρχη οικονομική αντίληψη στη Μεσσηνία έχει τις ρίζες της στη μεταπολεμική Ελλάδα, όταν οι κοινοτάρχες ταύτιζαν την ανάπτυξη του χωριού τους με την οδική διασύνδεση και η Πολιτεία τούς έκανε πολλές φορές τα χατίρια στο όνομα του κεϋνσιανισμού αλά ελληνικά. Τα αποτελέσματα εκείνης της πολιτικής για την ελληνική ύπαιθρο ήταν εντελώς καταστροφικά και απεικονίζονται πλήρως στους δημογραφικούς πίνακες της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής. Κόντρα στις επιθυμίες των κοινοταρχών και τις προσδοκίες των λαϊκιστών βουλευτών που τις ικανοποίησαν, οι δρόμοι δεν πρόσθεσαν το αναμενόμενο εισόδημα και τελικώς λειτούργησαν ως λεωφόροι εξόδου του εργατικού δυναμικού για την Αττική. Η ονείρωξη όμως με τα μεγάλα δημόσια έργα και κυρίως για τους δρόμους, συνεχίστηκε για πολλές δεκαετίες στη Μεσσηνία, καθώς ο νομός σπατάλησε πολύτιμο χρόνο και χρήματα έχοντας ως μοναδικό αίτημα την κατασκευή αυτοκινητόδρομου, που θα συνδέει την Καλαμάτα με την Αττική.
Προφανέστατα δεν έχει κανένα νόημα να επισημάνουμε τις εναλλακτικές προοπτικές που είχε η Μεσσηνία και οι οποίες πήγαν όλες στον βρόντο, επειδή οι Μεσσήνιοι εναπόθεσαν όλες τις αναπτυξιακές τους ελπίδες στον αυτοκινητόδρομο Αθήνα - Κόρινθος - Τρίπολη. Ούτε έχει νόημα να επισημάνουμε για πολλοστή φορά ότι μόνο οι ιδιωτικές παραγωγικές επενδύσεις σε όλο τον κόσμο δημιουργούν θέσεις εργασίας και πλούτο. Θα διατυπώσουμε μόνο δύο ερωτήσεις: Πόση πραγματική αξία πρόσθεσε στο ΑΕΠ της Μεσσηνίας η λειτουργία του αυτοκινητόδρομου Α7, που παραδόθηκε στην κυκλοφορία τον Δεκέμβριο του 2016; Ο αυτοκινητόδρομος Α7 πρόσθεσε μεγαλύτερη αξία στο ΑΕΠ της Μεσσηνίας από όση πρόσθεσαν στο ΑΕΠ των νομών της Κρήτης τα αεροδρόμια του Ηρακλείου και των Χανίων; Οι απαντήσεις είναι αυτονόητες, αλλά δεν θέλουν να τις δουν όσοι εναποθέτουν μεταφυσικά τις ελπίδες τους στα δημόσια έργα και τις κρατικές παρεμβάσεις.
