Ειδικότερα το εν λόγω Δικηγορικό Γραφείο πέτυχε την έκδοση της υπ’ αριθμόν 1727/2024 απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, δυνάμει της οποίας ακυρώθηκε η προσβαλλόμενη διαταγή πληρωμής, ποσού 292.683,83€, η οποία είχε επιδοθεί σε εντολέα του.
Συγκεκριμένα, το Δικαστήριο ακύρωσε τη διαταγή πληρωμής, καθώς έκρινε πως την εξώδικη καταγγελία δεν την υπέγραψαν τα αρμόδια κατά νόμο εκπροσωπευτικά όργανα της τότε τραπεζικής εταιρείας, αλλά την υπέγραψαν για λογαριασμό αυτής πρόσωπα, τα οποία δεν προέκυψε ότι ενεργούσαν ούτε ως υποκατάστατα όργανα της ως άνω εταιρείας, ούτε ως απλοί πληρεξούσιοι – εντολοδόχοι αυτής. Από την δε έκθεση επίδοσης της εξώδικης δήλωσης προέκυψε ότι δεν επιδείχθηκε στην ανακόπτουσα κατά το χρόνο της καταγγελίας τυχόν πληρεξούσιο έγγραφο των υπογραφόντων, ως αντιπροσώπων – πληρεξουσίων της δικαιούχου τραπεζικής εταιρείας για την καταγγελία της ένδικης σύμβασης δανείου.
Επιπλέον, κατά τη συζήτηση της υπόθεσης και μέχρι το τέλος αυτής, η καθ’ ης η ανακοπή εταιρεία διαχείρισης απαιτήσεων δεν προσκόμισε κάποιο έγγραφο από το οποίο να αποδεικνύεται ότι είχε δοθεί έγκυρα από την τότε τραπεζική εταιρεία η πληρεξουσιότητα στους υπαλλήλους της για καταγγελία της σύμβασης δανείου ή ότι μεταγενέστερα η ίδια τραπεζική εταιρία ενέκρινε, διά των αρμοδίων εκπροσωπευτικών της οργάνων, την καταγγελία, ούτε η ίδια η καθ’ ης δήλωσε, παριστάμενη με το νόμιμο εκπρόσωπό της στο Δικαστήριο, την έγκριση της καταγγελίας της σύμβασης δανείου με δήλωσή της καταχωριζόμενη στα πρακτικά. Επομένως, η ανωτέρω καταγγελία της σύμβασης δανείου είναι άκυρη, δεν παρήχθησαν αποτελέσματα από αυτή και η οφειλή δεν κατέστη ληξιπρόθεσμη και απαιτητή ώστε έγκυρα να εκδοθεί για την απαίτηση της καθ’ ης διαταγή πληρωμής.
Ως προς την άλλη υπόθεση το Δικηγορικό Γραφείο "Νικολακέας & Συνεργάτες" πέτυχε την έκδοση της υπ’ αριθμόν 4206/2024 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (Τμήμα Ασφαλιστικών Μέτρων), δυνάμει της οποίας ανεστάλη η εκτέλεση της προσβαλλόμενης διαταγής πληρωμής, μετά της παρά πόδας αυτής επιταγή προς εκτέλεση, η οποία είχε επιδοθεί σε εντολέα μας.
Συγκεκριμένα, το Δικαστήριο ανέστειλε την εκτελεστότητα της διαταγή πληρωμής, μετά της παρά πόδας αυτής επιταγής, καθώς πιθανολόγησε πως, από την προσκομισθείσα από την καθ’ ης εταιρεία διαχείρισης απαιτήσεων περίληψη του ιδιωτικού συμφωνητικού διαχείρισης απαιτήσεων που συνήφθη μεταξύ της τελευταίας και της δικαιούχου της απαίτησης εταιρείας, προκύπτει ότι δεν αναφέρονται στη σύμβαση διαχείρισης οι προς διαχείριση απαιτήσεις και το τυχόν στάδιο μη εξυπηρέτησης κάθε απαίτησης το οποίο θα έπρεπε να αναφέρεται στο χωρίο της περίληψης «στ. λοιποί ουσιώδεις όροι», αν στη σύμβαση περιλαμβανόταν κατάλογος.
Η ως άνω παράλειψη, συνιστά μη τήρηση του νόμιμου συστατικού τύπου ως προς το ουσιώδες ελάχιστο περιεχόμενο της σύμβασης διαχείρισης για την οποία τυγχάνει ευθείας εφαρμογής το άρθρο 2 v. 4354/2015, η παρ. 2 του οποίου ορίζει ότι η σύμβαση ανάθεσης διαχείρισης προς τις ΕΔΑΔΠ (Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις) υπόκειται σε συστατικό έγγραφο τύπο και περιλαμβάνει, κατ’ ελάχιστο περιεχόμενο: (α) τις προς διαχείριση απαιτήσεις και το τυχόν στάδιο μη εξυπηρέτησης κάθε απαίτησης, (β) τις πράξεις της διαχείρισης και (γ) την καταβλητέα αμοιβή διαχείρισης. Τούτο επιβάλλει η ασφάλεια δικαίου, που επιτάσσει την ενιαία εφαρμογή του άρθρου 2 v. 4354/2015, τόσο στις περιπτώσεις που η διαχείριση των απαιτήσεων έχει αναληφθεί με βάση τις διατάξεις του άρθρου 10 παρ. 14 του v. 3156/2003, όσο και όταν έχει αναληφθεί με βάση τις διατάξεις του ν. 4354/2015, αλλά και η ασφάλεια των συναλλαγών, αφού ο δανειολήπτης πρέπει να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τόσο το πρόσωπο του δανειστή της απαίτησης όσο και το πρόσωπο του εγκατεστημένου στην Ελλάδα διαχειριστή που δύναται να την εισπράξει, ακόμη και αναγκαστικά, πληροφορία εξ ίσου (ή και περισσότερο) σημαντική.
