Η Πολιτεία δεν τους έχει τιμήσει, όπως πρέπει να τους τιμήσει. Και ζητούν την αναγνώριση”. Αυτό τόνισε ο αντιστράτηγος - ε.α. Μηνάς Παπαδάκης, στην εισήγηση - ομιλία του, στο διήμερο (Παρασκευή 17 και Σάββατο 18 Μαΐου) 6ο πανελλήνιο φοιτητικό συνέδριο του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, στην Καλαμάτα, “Αναθυμούμενοι τις τραγικές στιγμές της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974: Αφετηρίες και ηρωϊσμοί”.
Μαζί με τον διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αιγαίου - σχολικό σύμβουλο εκπαίδευσης Μεσσηνίας Μιχάλη Πολυχρονόπουλο, μίλησαν με θέμα “Η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο - Η πικρία αυτών που αντιστάθηκαν”, στηριγμένοι στις μαρτυρίες Ελλήνων αξιωματικών που πολέμησαν στην Κύπρο.
Σε δηλώσεις του στην “Ε” ο κ. Παπαδάκης, αφού έδωσε συγχαρητήρια στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου που διοργάνωσε ένα τέτοιο συνέδριο, παρατήρησε πως “αφού κάνουμε ανάλυση των γεγονότων και της κατάστασης που επικρατούσε, λέμε την πικρία αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι αντιμετώπισαν τους Τούρκους και δεν αντιμετωπίστηκαν σωστά από την ελληνική Πολιτεία. Δεν τους έδωσαν ένα μετάλλιο. Δεν πήραν αυτοί οι άνθρωποι που πολέμησαν στην Κύπρο, ένα μετάλλιο. Από τις μαρτυρίες φαίνεται ότι κάθε βράδυ, σκέφτονται ακόμα μετά από 50 χρόνια αυτά τα γεγονότα. Τους έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη τους και τα θυμούνται. Είναι άνθρωποι πάνω από 80 χρονών και η Πολιτεία δεν τους έχει τιμήσει, όπως πρέπει να τους τιμήσει”.
Ο στρατηγός σημείωσε πως “οι Ελληνες αξιωματικοί που υπηρέτησαν στην Κύπρο, είχαν προετοιμάσει κατάλληλα τους στρατιώτες τους. Φαίνεται από τη μια μαρτυρία του υπολοχαγού ότι παρότι στη μονάδα των Κυπριακών Ενόπλων Δυνάμεων με Ελληνα διοικητή, έστελναν όλους τους ανεπιθύμητους, αυτούς τους είχε σκληραγωγήσει και τους είχε οργανώσει τόσο καλά, ώστε δεν ηττήθηκαν από τους Τούρκους. Στην άλλη περίπτωση του υπαξιωματικού που πήρε μέρος στη μάχη του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, φαίνεται ότι αυτός έχει έρθει στις 19 Ιουλίου. Και το απόγευμα εκείνης της ημέρας γίνονταν όλες οι προετοιμασίες. Μάλιστα, έλεγε ότι όταν βομβαρδιζόταν το στρατόπεδο στις 20 Ιουλίου ακόμα έγραφαν τις καταστάσεις με τους στρατιώτες που είχαν ενταχθεί εκείνη την ημέρα, την οποία γίνονταν οι βομβαρδισμοί του χώρου του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ. Εγραφαν τους στρατιώτες, δεν τους ήξεραν”.
“Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΗΤΑΝ ΧΑΟΤΙΚΗ”
Για τα λάθη και τη βοήθεια που δεν ήρθε από την Ελλάδα, κατά την Τουρκική εισβολή, επεσήμανε ότι “σίγουρα έγιναν πάρα πολλά λάθη. Η κατάσταση εξελίχθηκε και ήταν χαοτική μετά το πραξικόπημα, μετά από αυτά τα γεγονότα και στο στρατιωτικό πεδίο. Βέβαια φάνηκε εκεί ότι κάποιες δυνάμεις, ελάχιστες, κατάφεραν να βαστήξουν τους Τούρκους. Ηταν οι Κυπριακές μονάδες καταδρομών, ήταν η πρώτη ΜΑΛ που ήρθε το βράδυ 21 προς 22 Ιουλίου από τα Χανιά και ήταν οι 1.300 στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ”.
Για τη σημασία της συζήτησης της Τουρκικής εισβολής στο φοιτητικό συνέδριο, εξήγησε πως “κάνουμε πάρα πολλές τέτοιες συγκεντρώσεις, αλλά μαζευόμαστε οι ίδιοι και οι ίδιοι. Δεν υπάρχει αυτή η διάχυση της πληροφορίας. Πρέπει να δείξουμε και να αναδείξουμε ότι ναι μεν υποστήκαμε μια στρατιωτική ήττα και χάσαμε εθνικό έδαφος, αλλά κάποιοι άνθρωποι πολέμησαν, έδωσαν το αίμα τους, στάθηκαν απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις”.
Καταλήγοντας, ο κ. Παπαδάκης σημείωσε με απογοήτευση ότι “πήραν σύνταξη οι Ελληνες αξιωματικοί που πολέμησαν στην Κύπρο, 200 ευρώ τιμητικά και ισόβια το 2021. Και είχε αναγνωριστεί σαν πολεμική περίοδος 20 Ιουλίου με 16 Αυγούστου του 1974, το 1998, 24 χρόνια μετά και τους δώσαμε μια τιμητική σύνταξη πριν 3 χρόνια. Στρατιώτες έρχονται κάθε χρόνο στο νησί, θυμούνται τα γεγονότα, κάνουν μνημόσυνο για τους νεκρούς. Από κει έρχεται η αναγνώριση και ζητούν την αναγνώριση της Πολιτείας και όλων των Ελλήνων”.
“ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΣΟΦΟΤΕΡΟΥΣ”
Ο Μιχ. Πολυχρονόπουλος ανέφερε ότι “οι μαρτυρίες ανθρώπων που πολέμησαν στην εισβολή του Αττίλα, είναι εξαιρετικά σημαντικές και μας κάνουν σοφότερους για τα γεγονότα της εποχής εκείνης” και τόνισε: “Μαθαίνουμε πράγματα που δεν ξέραμε, τα οποία είναι στο πλαίσιο της ζωής αυτών των ανθρώπων, γεγονότα της καθημερινότητάς τους, του άγχους τους. Σε κάποια στιγμή, σε κάποια μαρτυρία αναφέρεται στον Θεό, ότι ‘περιμέναμε βοήθεια μόνο από τον Θεό’. Αυτό και μόνο δείχνει την εγκατάλειψη αυτών των αγωνιστών από την επίσημη Πολιτεία, από την κυβέρνηση της Χούντας και τη μετέπειτα κυβέρνηση, η οποία παρέλαβε αυτό που παρέλαβε. Δεν παύει, όμως, αυτοί οι άνθρωποι να έχουν την εικόνα και την πικρία της εγκατάλειψης από την επίσημη ελληνική Πολιτεία. Και αυτό θέλουμε να περάσουμε μαζί με τον στρατηγό, την αναγνώριση σε αυτούς τους ανθρώπους”.
Και καταλήγοντας, συνεχάρη “το Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Πολιτισμικών Αγαθών και ιδιαίτερα τον πρόεδρό του τον Θανάση Χρήστου, γι’ αυτή την εξαιρετική πρωτοβουλία που αναδεικνύει ακριβώς σημαντικές πτυχές των ημερών εκείνων”.
Γ.Σ.
