Το τραγούδι «Για την Κύπρο», σε στίχους και μουσική του Σταμάτη Μορφονιού και ενορχήστρωση και παραγωγή του Μπομπ Κατσιώνη, κυκλοφόρησε αρχικά ανεπίσημα σε μορφή βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με διθυραμβικές κριτικές και χιλιάδες συγκινητικά σχόλια. Το τραγούδι κυκλοφορεί πλέον επίσημα σε όλες τις πλατφόρμες όπως και στο You Tube.
Η ίδια αναρτώντας το τραγούδι στους προσωπικούς της λογαριασμούς στο διαδίκτυο έγραψε:
Γεννήθηκα το 1968, στη Λεμεσό, την πόλη της μητέρας μου.
Μεγάλωσα στη Λευκωσία και είμαι Λαπηθκιώτισσα από πατέρα και παππού.
Μέχρι και το 1974 μοιράζαμε το χρόνο μας τα καλοκαίρια, ανάμεσα στην Κερύνεια και τη Λεμεσό. Καταλάβαινα, ότι κάτι κακό υπήρχε, όταν στη διαδρομή προς την Κερύνεια πηγαίναμε κονβόι, όπως μας εξηγούσε ο μπαμπάς μου, με τη συνοδεία κυανόκρανων.
Αυτό δημιουργούσε σε μένα και στην αδερφή μου ένα φόβο και μία ανασφάλεια.
Μας εξηγούσαν οι γονείς μας ότι αυτό συνέβαινε γιατί διασχίζαμε τουρκοκυπριακούς θύλακες, αλλά δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας.
Νιώθαμε όμως τον κίνδυνο. Υπήρχε στον αέρα και στα βλέμματα των μεγάλων.
Το σπίτι μας ήταν στον Στρόβολο, πολύ κοντά στο Προεδρικό Μέγαρο. Στις 15 Ιουλίου 1974 ακούσαμε πρώτοι τα πολυβόλα των πραξικοπηματιών. Πήγαμε στη Λεμεσό όπου και παραμείναμε μέχρι το τέλος του καλοκαιριού.
Το μικρό σπίτι του παππού Δημήτρη και της γιαγιάς Μαρούλας έγινε το καταφύγιο όλης της οικογένειας του πατέρα μου, που κατέφθαναν από την Κερύνεια και τη Λάπηθο αφότου ξεκίνησε η τουρκική εισβολή στις 20 Ιουλίου.
Η θεία Έλενα, με τον σύζυγο και τα τρία τους παιδιά, ο θείος Κοκλής με τη θεία Άννα και τα τρία τους παιδιά επίσης. Ο παππούς Χριστάκης, ο πατέρας του μπαμπά μου και η γιαγιά Δέσποινα μαζί με την μικρή τους κόρη, μάθαμε πως ήταν αιχμάλωτοι στο Μπέλαπαις, και ο θείος Κώστας... ο θείος Κώστας έμεινε για πάντα εκεί. Στην αγαπημένη του Λάπηθο. Τον πρόλαβε η βόμβα που έπεσε στην αυλή του σπιτιού του.
Για μένα ο χρόνος σταμάτησε στο ’74.
Φεύγω... κι επιστρέφω ξανά στα μέρη που αγάπησα, στα μέρη που δε θυμάμαι ότι έζησα, αλλά τα συναντώ κάθε βράδυ στα όνειρά μου.
Εκεί θέλω να γυρνώ, να βουλιάζω στη θάλασσα της Κερύνειας, να γεύομαι την αλμύρα της, να αναπνέω τον αέρα της κι η ψυχή μου να λυτρώνεται.
Ο σπουδαίος τραγουδοποιός Σταμάτης Μορφονιός μου έκανε ένα μοναδικό δώρο χαρίζοντας μου αυτό το τραγούδι, λίγες μέρες πριν την μαύρη επέτειο της τουρκικής εισβολής και ο Bob Katsionis μέσα από τη δική του ματιά έδωσε στο τραγούδι μας πνοή.
Αυτό το «φεγγάρι» με στοιχειώνει από τότε που ήμουν παιδί και η μοιρασμένη μου πατρίδα είναι πάντα, για μένα, μια πληγή ανοιχτή.
