«Ο έρωτας δημιουργεί αναστολή δυνατοτήτων εντοπισμού αρνητικών στο έτερο υποκείμενο, δημιουργώντας ένα πλάσμα ιδανικό, όπως εκείνος θα το ήθελε και όχι όπως αυτό είναι. Έτσι υποστέλλεται η αυθορμησία του άλλου. Ο έρωτας δημιουργεί εμποδισμό στην έλλογη σκέψη υποστέλλοντας έως και εκμηδενίζοντας τον ορθολογισμό και καθιστώντας το υποκείμενο της εμπειρίας μόνη πηγή γνώσης και ευχαρίστησης. Ως εκ τούτου, είναι ανάγκη τάχιστα να μεταστραφεί σε αγάπη» σημειώνει ο Στέλιος Χαλκίτης στο πόνημά του Ante Tractatum, Φιλοσοφικές Σημειώσεις. …και συνεχίζει: «Η πληρότητα της ζωής υποχρεωτικά περνάει μέσα από τη σχέση με τον άλλον. Υπάρχουν οι ψευδοέρωτες όπως η ψευδοκύηση και οι αληθινοί έρωτες που αν εισπηδήσουν στην αγάπη με αιτία, δεν τελειώνουν ποτέ, αλλά διακόπτονται για λίγο…». Χρησιμοποιώντας τη βαριά σε νόημα αυτή λέξη, «εισπήδηση», δηλώνει την υψηλή της σημασία για την εξέλιξη του συναισθήματος. Αλλού, στο ίδιο πόνημα, επιδιώκει να αναλύσει συνοπτικά: «Ερωτευόμαστε γιατί ο έρωτας είναι το κλειδί που ανοίγει τα αποθέματα αγάπης που έχουμε την ανάγκη να δώσουμε τις λίγες φορές που ο έρωτας καταφέρνει να μεταλλαχτεί σε αγάπη και όχι σε εξουσιαστικότητα ή (και) συμβιβασμό».
Δεν διστάζει να εντάξει τον στοχασμό του στα βιβλία του, με απλά λόγια, στα χείλη των ηρώων του: «Αν είναι να γνωρίσεις τον άλλον μέσα από τον έρωτα, ε, τότε μου φαίνεται πως θα γνωρίσεις κάποιον άλλο και θα πληγωθείς. Όμως οι ουλές που αφήνουν οι πληγές πρέπει να μας παραδειγματίζουν και όχι να μας γονατίζουν... […] Κανείς δεν αγαπά τον άλλον ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, κάποιος από αγάπη μπορεί να σε καταστρέψει κάνοντάς σου ό,τι ζητήσεις, και κάποιος να σε κάνει σημαντικό άνθρωπο στερώντας σου πράγματα προκειμένου να σε διδάξει», διαβάζουμε να συνομιλούν Οι Απαράφθορες και οι απλές γυναίκες της Καλύμνου.
Στο μυθιστόρημά του De Profundis, Αναμάρτητοι Έρωτες παρατηρούμε σε πολλά σημεία να αναφέρεται στην ουσιαστική έννοια της αγάπης, αρκετές φορές με εντελώς, ίσως, προβοκατόρικο τρόπο. Όμως, σε κάποια υποσημείωση, αναγνωρίζουμε τον φιλοσοφικό στοχασμό του στις σκέψεις μιας από τις κύριες ηρωίδες του: «Η Αμαλία… Είχε την εδραία πεποίθηση πως διάφορα εσωτερικά γεγονότα, κυρίως επιθυμίες, μέσω της φαντασίας και των εικόνων της, αποκτούν δική τους ζωή. Αναζητούν και δημιουργούν ευκαιρίες να βρεθούν στη δική μας πραγματικότητα. Αντίθετα με τα γνωστά, έλεγε πως το ερωτικό συναίσθημα δημιουργείται και λειτουργεί επιβοηθητικά από ένα εσωτερικό γεγονός που αναζητά διέξοδο στον κόσμο μας. Αυτό δεν αναιρεί την αξία του, το αντίθετο, ισχυρίζεται η ίδια, διότι έτσι κατά κάποιον τρόπο ιεροποιείται το συναίσθημα»...
Πώς να μη σταθούμε, για λίγο έστω, στις λέξεις του, στις φράσεις, στις περιγραφές του, για τη φύση γύρω μας αλλά και για την ανθρώπινη υπόσταση, πώς να παραμερίσουμε τους προβληματισμούς που ο καθένας μας θέτει και τους βρίσκουμε τόσο γοητευτικά μπροστά μας στο βιβλίο του Ο Λούσηρος: «Στέκεται ανάμεσα στα δέντρα κάτω από την καθηλωτική ομορφιά του ουρανού, φορτωμένου με κακόσχημα ολόλευκα μικρά συννεφάκια, και πριν την αποχαιρετήσει το θολό άστρο της μέρας χαϊδεύει τον κισσό και συλλογιέται τη χθεσινή κουβέντα που είχε με τον Στέφανο· άρον άρον να παντρευτούν. Αυτή θα ‘ταν η επιθυμία κάθε γυναίκας που αγαπά το ταίρι της και η ευτυχής κατάληξη μιας σχέσης που δοκιμάστηκε από τόσα αινίγματα της μοίρας. Η ίδια το παραδέχεται και απορεί με τον εαυτό της· δεν έχει κάποιον λόγο να προτάξει στην άρνησή της να επισημοποιήσουν τη συμβίωσή τους. Είναι κάτι που την ξεπερνά, ζει ευτυχισμένες στιγμές με τον άνθρωπο που δικαίως ξοδεύει τη ζωή της και όμως δεν θέλει να τον παντρευτεί. Και να πεις ότι ανέκαθεν ήταν κατά του γάμου; Ουδέποτε! Δεν αξίζει όμως να κακοκαρδίζει τον Στέφανο έτσι άνευ λόγου και αιτίας· εκείνος προσπαθεί παντοιοτρόπως να την εξασφαλίσει, της το είπε άλλωστε ξεκάθαρα πόσο ανησυχεί –Θεός φυλάξοι– αν πάθει τίποτα, άνθρωπος είναι, θα ορμήσουν σαν όρνεα πάνω της να την κατασπαράξουν. “Αχ αν χάσω τον Στέφανό μου, τότε χάθηκα κι εγώ· δεν παν’ να με κατασπαράξουν, χάρη θα μου κάνουν τότε”. Πάλι όμως αναστενάζει, στύβει το μυαλό της να καταλάβει γιατί αυτή η άρνησή της, γιατί να το κάνει με βαριά καρδιά, κάτι πάει να βρει, κάτι υποψιάζεται, αλλά το χάνει και πάλι της ξανάρχεται ο φόβος, εκεί καταλήγει, ο φόβος ότι ο γάμος σκοτώνει την αγάπη· τι ανοησία είναι αυτή; οι υπογραφές σκοτώνουν την αγάπη; ποια διαφορά θα ’χει η ζωή τους μετά τον γάμο από το πώς ζούνε τώρα; Και όμως αυτό πρέπει να ’ναι, φοβάται τη συνήθεια· επιτέλους φαίνεται πως ψυχαναλύθηκε και αισθάνθηκε καλύτερα, σαν να έφυγε ένα βάρος».
«Μπορεί να αγαπάς κάποιον/α αλλά χωρίς εμβίωση των συναισθημάτων του άλλου/ης δεν μπορεί να υπάρξει καθαρή αγάπη», αποφαίνεται κατηγορηματικά ο συγγραφέας στο Ante Tractatum, Φιλοσοφικές Σημειώσεις, στην προσπάθειά του να μας βοηθήσει να το νιώσουμε, να το κατανοήσουμε, και αλλού καταλήγει νομοτελειακά: «Αληθινή αγάπη είναι να μπορείς να διαχειριστείς αδιαμαρτύρητα το πένθος της διάρρηξης του “εμείς”».
Κάθε ανάγνωση των βιβλίων του Στέλιου Χαλκίτη αποκαλύπτει θέματα, σε οδηγεί να σκεφτείς, να στοχαστείς, να φιλοσοφήσεις, να κοιτάξεις μέσα σου, να ψάξεις, να ανακαλύψεις, να ετοιμαστείς να οδηγηθείς και να οδηγήσεις κάπου πιο βαθιά, κάπου ίσως πιο αληθινά!
ΣΤΕΛΙΟΣ ΧΑΛΚΙΤΗΣ (1962-2024)
Ελληνας συγγραφέας. Εζησε στην Κάλυμνο και ασχολήθηκε με την αστροφυσική και τη φιλοσοφία. Επί σειρά ετών αρθρογραφούσε σε ελληνικές εφημερίδες για πολιτικά, φιλοσοφικά και κοινωνικά θέματα, υποστηρίζοντας με θέρμη τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των φύλων καθώς και την ανάγκη αναθεώρησης κάθε βεβαιότητας. Τα βιβλία του: «Μάργκινους Μόριους» και «MARGINUS MORIUS», Vanguard Press, Μεγάλη Βρετανία, και το τελευταίο «Οι Απαράφθορες» έγιναν ταχύτατα best sellers, όπως και τα «Ο Λούσηρος», «ANTE TRACTATUM Φιλοσοφικές σημειώσεις» και «De Profundis, Αναμάρτητοι Ερωτες».
