Μετά τις αθωωτικές αποφάσεις για το "χαστούκι" και την "κωλοτούμπα" από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Καλαμάτας, ήρθε η απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Καλαμάτας με την απόρριψη της σχετικής αγωγής.
Με την αγωγή του ο κ. Τατούλης ζητούσε "για αποκατάσταση της τιμής και της υπόληψής του" ποσό 200.000 ευρώ, με στόχο φυσικά να εξοντώσει οικονομικά την εφημερίδα, πιστεύοντας ότι έτσι θα γλιτώσει την κριτική που του ασκεί.
Εκτός της απόρριψης της αγωγής Τατούλη, το δικαστήριο του επιδίκασε ποσό 4.000 ευρώ για τα δικαστικά έξοδα της "Ε". Την υπεράσπιση της εφημερίδας είχαν οι δικηγόροι Θοδ. Σχινάς και Κων. Μαργέλης.
Το σκεπτικό της απόφασης περιλαμβάνει μεταξύ άλλων πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία για την υπόθεση, σύμφωνα με τα οποία:
«Εν προκειμένω αποδείχθηκε ότι στις 24-8-2011 πράγματι κατά τη διάρκεια κομματικής εκδήλωσης στην Κόρινθο έλαβε χώρα έντονο φραστικό επεισόδιο μεταξύ του ενάγοντος, περιφερειάρχη Πελοποννήσου, και του πρώην δημάρχου Τρικολώνων Γεωργίου Μπαρούτσα και δη ο τελευταίος επιτέθηκε λεκτικά, χωρίς όμως να χειροδικήσει σε βάρος του ενάγοντος. Από το αποδεικτικό υλικό που προσκομίσθηκε και ιδίως από την επικληθείσα από 4-1-2012 ένορκη κατάθεση του μάρτυρα Ιωάννη Σινάπη, δημοσιογράφου του περί ού ο λόγος εντύπου, ο οποίος μετέφερε την είδηση στον εκδότη της εφημερίδας, προκειμένου να την δημοσιεύσει και εξετάσθηκε στο πλαίσιο της σχηματισθείσας από την ίδια αιτία ποινικής προκαταρκτικής δικογραφίας, συνάγεται ανενδοίαστα ότι πηγή της ενημέρωσής του αποτέλεσε πρωτίστως η συνομιλία που ο ίδιος είχε με τον αντιπεριφερειάρχη Κορινθίας Γεώργιο Δέδε και τον δημοτικό σύμβουλο Καλαμάτας Δημήτριο Φαββατά, οι οποίοι ήταν παρόντες στο εν λόγω συμβάν και επιβεβαίωσαν την χειροδικία εκ μέρους του Γεωργίου Μπαρούτσα σε βάρος του ενάγοντος αλλά και με τον φερόμενο ως δράστη, ο οποίος, σύμφωνα πάντα με τα αναφερόμενα στην προλεχθείσα κατάθεση, στην τηλεφωνική επικοινωνία που επακολούθησε του εκτυλιχθέντος περιστατικού, ουδόλως αρνήθηκε το χαστούκι προς αυτόν (τον ενάγοντα). Δεν χωρεί δε καμία αμφιβολία πως ελλείψει οιασδήποτε περαιτέρω διευκρίνισης, ο όρος "χαστούκι" που φέρεται να χρησιμοποίησε ο Γεώργιος Μπαρούτσας κατά την τηλεφωνική επικοινωνία με τους δημοσιογράφους, εκλήφθη με την κυριολεκτική έννοια. Περαιτέρω, θα πρέπει να επισημανθεί ότι κατά τον χρόνο που ο ανωτέρω δημοσιογράφος επιχειρούσε να διασταυρώσει την αλήθεια ή μη της επίμαχης είδησης, είχε ήδη αρχίσει μέσω ιστοσελίδων του Διαδικτύου η αναπαραγωγή της είδησης που αποτελεί περιεχόμενο της υπό κρίση αγωγής. Εξάλλου, τα ανωτέρω επιβεβαιώθηκαν στο σύνολό τους και από την ένορκη κατάθεση του μάρτυρα ανταπόδειξης που εξετάσθηκε επ’ ακροατηρίω, ο οποίος διευκρίνισε πως από την στιγμή που ο δημοσιογράφος της εφημερίδας είχε συνομιλήσει με τον ίδιο τον Γεώργιο Μπαρούτσα, αυτό και μόνο αποτελούσε πλήρη επιβεβαίωση της είδησης στο συγκεκριμένο χρονικό στάδιο. Συνακόλουθα, με το υπό κρίση δημοσίευμα ουδέν ψευδές παραστάθηκε αναφορικά με τον ενάγοντα εν γνώσει της ανακρίβειας από τους εναγόμενους και με σκοπό συκοφαντικής δυσφήμησης του ενάγοντος και μείωσης σε κάθε περίπτωση της τιμής και της υπόληψής του. Αλλά και στην υποθετική περίπτωση που ήθελε θεωρηθεί πως οι εναγόμενοι τελούσαν σε γνώση της ανακρίβειας του περιεχομένου της μεταδιδόμενης είδησης, ο τρόπος και δη η ακριβής έκφραση με την οποία διαδόθηκε το συμβάν μεταξύ του ενάγοντος και του Γεωργίου Μπαρούτσα, ήτοι «χαστούκι (;) σε Τατούλη» δεν δύναται σε καμία περίπτωση να αξιολογηθεί ως συκοφαντική δυσφήμηση, διότι απαραίτητη προϋπόθεση για την κατάφαση του συγκεκριμένου ποινικού αδικήματος και της αδικοπραξίας, αντίστοιχα, που αποτελεί αντικείμενο της υπό κρίση αγωγής, είναι η τέλεση θετικά πράξης από πλευράς του προσώπου που δήθεν συκοφαντείται. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτό που διαδόθηκε μέσω του συγκεκριμένου δημοσιεύματος και του οποίου έλαβε γνώση απροσδιόριστος αριθμός αναγνωστών δεν ήταν μία θετική ενέργεια του ενάγοντος, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί απαξιωτική για το πρόσωπό του και προσβάλλουσα την τιμή και την υπόληψή του, αλλά πράξη που έλαβε χώρα σε βάρος του, και επομένως, για τον ίδιο λόγο, ούτε απλή δυσφήμηση θα μπορούσε να έχει στοιχειοθετηθεί, ο όρος δε «αποδοκιμασία» μόνο ως αξιολογική κρίση δύναται να χαρακτηρισθεί μη ασκούντος οιαδήποτε επιρροή. Τουναντίον, αυτό που δημοσιεύθηκε αφορούσε πράξη άλλου προσώπου και όχι του ενάγοντος, ο οποίος ήταν αποδέκτης της ενέργειας. Επομένως, σύμφωνα και με όσα διαλαμβάνονται στην ως άνω μείζονα σκέψη της παρούσας, το μόνο πρόσωπο που δυνητικά θα μπορούσε να έχει συκοφαντηθεί από τον προπεριγραφόμενο τρόπο εκφοράς του δημοσιεύματος θα ήταν ενδεχομένως ο Γεώργιος Μπαρούτσας και επ’ ουδενί ο ενάγων. Εξάλλου, από την φράση που χρησιμοποιήθηκε δεν δύναται να συναχθεί ούτε σκοπός εξύβρισης, καθόσον μετά το «Αποδοκιμασία και χαστούκι» τίθεται εντός παρένθεσης ερωτηματικό «(;)» γεγονός που καταδεικνύει ότι η δημοσιευόμενη πληροφορία ελέγχεται ως προς τη βασιμότητά της. Ητοι, εάν οιοσδήποτε ήθελε να αποδώσει στην συγκεκριμένη έκφραση σκοπό εξύβρισης, πέραν την αποφυγής της χρήσης ερωτηματικού, θα έπρεπε να συνδέσει την περιγραφόμενη αποδοκιμασία με κάποια θετική συμπεριφορά του ενάγοντος, που να αποτέλεσε αιτία της επίμαχης αποδοκιμασίας μετά χαστουκιού. Σε κάθε περίπτωση πάντως ο δημοσιογράφος που μετέφερε την είδηση στον εκδότη και δεύτερο εναγόμενο επεχείρησε να επικοινωνήσει και με τον νυν ενάγοντα, προκειμένου να διασφαλίσει την βασιμότητα της μεταφερόμενης είδησης, πλην όμως δεν κατέστη εφικτή η επικοινωνία μαζί του. Ως εκ τούτου προκύπτει ευκρινώς ότι το δημοσιογραφικό καθήκον τηρήθηκε στο έπακρον λαμβανομένου ιδιαιτέρως υπόψη και του χρόνου κατά τον οποίο εγένετο το πρώτον γνωστή η συγκεκριμένη πληροφορία, ο οποίος δεν απείχε σημαντικά από τον χρόνο διαμόρφωσης και εκτύπωσης του εντύπου».
