Υπό Αιδεσιμολ. Δημητρίου Λυμπεροπούλου
Εφημέριου Ι. Ναού Προφήτου Ηλιού Τριπόλεως

Είναι παγκοίνως γνωστόν ότι ζούμε σε μια κοινωνία, που δυστυχώς διάφορα προβλήματα ταλανίζουν πολλούς συνανθρώπους μας. Το κυριώτερον από αυτά είναι η εξεύρεσις αυτού ακόμη και του επιουσίου.
"Φτώχεια": Μια λέξις που σε συγκινεί όταν την ακούς. Μια λέξις που μια ανατριχίλα διαπερνά το σώμα σου. Ναι, υπάρχουν όντως φτωχοί. 
Όταν πέσει το σκοτάδι, βλέπει κανείς και γίνεται αυτόπτυς μάρτυρας, να ξεπετάγονται σαν φοβισμένα ελάφια από τα χαμόσπιτα της γειτονιάς, και τα γιαπιά, δεκάδες συνάνθρωποί μας, που η πείνα τους έχει καταντήσει σκελετωμένους, να μοιάζουν με φαντάσματα μέσα στην παγωμένη νυχτιά. Και τρέχουν, τρέχουν στους κάδους των απορριμμάτων, τους αναποδογυρίζουν, και ψάχνουν για κανά ξεροκόμματο για την πείνα τους, και κανά πεταμένο ρούχο, για να ζεστάνουν το παγωμένο τους κορμί.
Βλέπει κανείς απλωμένα χεράκια μικρών παιδιών να εκλιπαρούν λέγοντας : « Πεινάω, ψωμί - γάλα». Πιο πέρα μια μάνα μετανάστρια με το μωρό στην αγκαλιά της, τυλιγμένο με ένα άπλυτο πανωφόρι, μέσα σε μια παγωμένη χειμωνιάτικη μέρα, με τον υδράργυρο να δείχνει από - 2 έως - 4 βαθμούς Κελσίου να ζητά βοήθεια. Λίγα μέτρα μακρύτερα, σε ένα ξύλινο παγκάκι ένας παππούς σιγοτραγουδά τον πόνο του. Δίπλα του ο αγαπημένος του φίλος, ο σκύλος με τον οποίον μοιράζεται μια φέτα ψωμί που την έδωσε κάποιος περαστικός.
Στις στάσεις των λεωφορείων και των τραίνων, αρκετοί συνάνθρωποί μας, στρώνουν χαρτόκουτα σε κάποιο καροτσάκι που χρησιμοποιούν οι αχθοφόροι, για στρώμα και για σκέπασμα τους μια μισοσκισμένη κουβέρτα, ετοιμάζονται να περάσουν την κρύα νύχτα τους.
Δεν εξετάζω εάν αυτοί οι πονεμένοι συνάνθρωποί μας είναι γηγενείς, ξένοι ή πάροικοι. Είναι όλοι παιδιά ενός και μόνου αληθινού Θεού.
Δυστυχώς, παντού όπου ενδημεί η "ΦΤΩΧΕΙΑ", τα σκουπίδια της πόλης αποτελούν τον πακτωλό της επιβίωσης των πτωχών.
Ευτυχώς όμως στην υλιστικήν και διεφθαρμένην εποχήν που ζούμε, της εποχής των ποικιλώνυμων σκανδάλων, και της υπεροχής των δήθεν ισχυρών, υπάρχουν κάποιοι "πνευματικοί ασκητές", που μακριά από την τύρβη της ανθρώπινης κοινωνίας, κοπιάζουν μελετώντας το παρελθόν και το παρόν, της πληγωμένης πατρίδος μας, για να το προβάλουν ως έκφραση και συνισταμένη της εθνικής μας ζωής.
Ποτέ δεν πρέπει τα ως άνω περιστατικά να αφήσουν ανέγγιχτες ευαίσθητες ψυχές, αλλά να σκύψουν το κεφάλι, να φροντίσουν, και να ανταποκριθούν σ' αυτούς που με δάκρυα στα μάτια εκλιπαρούν με τις λέξεις "ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΨΩΜΙ".
Είναι επιτακτικό χρέος μας σαν Έλληνες με ευαισθησία, με αγάπη, με πόνο, με στήριξη στους εμπερίστατους συνανθρώπους μας, να μην προσπερνάμε τις τραγωδίες αυτές της καθημερινότητας, αλλά αντίθετα να τις χρησιμοποιούμε σαν βουκέντρα στις πλάτες των ισχυρών, μήπως ευαισθητοποιηθούν και αλλάξουν πορεία προς το ανθρώπινον.
Η εκκλησία της Ελλάδος και δη η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών, μέσα στο φιλανθρωπικό έργο που επιτελεί, έχει κάνει μια ανθρώπινη κίνηση και όντως θεάρεστη. Διαθέτει ημερησίως έως 30.000 μερίδες ζεστού φαγητού, σε πτωχούς, σε μετανάστες, σε χρήστες ναρκωτικών. Τούτο πράττουν και οι υπόλοιπες Ιερές Μητροπόλεις.
Δεν φτάνει όμως αυτό. Πρέπει και εμείς οι απλοί πολίτες να ευαισθητοποιηθούμε και να πράξουμε κάτι ανάλογο. Μην φοβάσαι Ελληνικέ Λαέ, ΠΟΤΕ δε σε άφησε ο Κύριος να σε εξαφανίσουν. Οφείλουν όμως όλοι οι Έλληνες να ψαχτούνε για τα αίτια της μέγιστης αυτής λύπης που πήρανε.
Ο χρόνος που έφυγε με τις δυσοίωνες καταστάσεις, έκανε τον κόσμο να είναι γεμάτος θλίψη. Φαίνεται ότι ο κόσμος είναι κλεισμένος σε έναν ζωολογικό κήπο, και από στιγμή σε στιγμή φοβάται το χειρότερο.
Αν δεν έχεις χρήματα να τον βοηθήσεις τον πονεμένο, αρκεί να του πεις δυο λέξεις αγάπης. Αγάπη που σημαίνει φροντίδα, ενδιαφέρον.  Η πνευματική χαρά ευωδιάζει μέσα στον πονεμένο, και έρχεται η ευεξία και η αγαλλίαση.
Η ποιμαντική μου συνείδησις μου υπαγόρευσε να προβώ εις την μελέτην επί της ουσίας του ακανθώδους προβλήματος της φτώχειας, που επικρατεί εις την Ελληνικήν Επικράτειαν, και να συντάξω τις λίγες αυτές γραμμές για να κεντρίσουν ψυχές που διψούν για αγάπη. Ψυχές φιλάνθρωπες για να δημιουργήσουμε έναν οργανισμό μη κυβερνητικό, με κύριο μέλημα, την αναστήλωσιν του πεσμένου αυτού προβλήματος. Ενός προβλήματος που καθημερινώς λαμβάνει νέες διαστάσεις.
Καιρός λοιπόν να ανασκουμπωθούμε για τον ευγενικό αυτό αγώνα της συμπαράστασης των φτωχών και πεινασμένων. Μην διστάσουμε να παρουσιάσωμε τα ανθρώπινα αποθέματα που κρύβουμε μέσα στις αποθήκες της ψυχής μας.
Ας διαθέσουμε λίγο χρόνο από τις καθημερινές μας ασχολίες, και ας αρχίσουμε να δημιουργήσουμε τον πυρήνα της προσπάθειας αυτής, με γνώμονα την πίστη, το θάρρος τη σύνεση, την αγάπη, πεπεισμένοι ότι θα πράξωμεν το ανθρώπινον, βάζοντας τα θεμέλια για μια υγιή κοινωνία. Μια κοινωνία χωρίς το ψυχικό και σωματικό άλγος, πρωτοπόρα και οδοδείκτη, μια κοινωνία που περιμένει πολλά.
Γνωρίζω ακράδαντα ότι χρειάζεται μόχθος, όρεξη, τρέξιμο για να επιτευχθεί ο φιλανθρωπικός αυτός σκοπός.
Εμπρός λοιπόν να αναστηλώσουμε την Ελλάδα μας, το λίκνον του πολιτισμού, και την κοιτίδα της Ορθοδοξίας. 
Η Ιερά Μητρόπολις Μαντινείας και Κυνουρίας, η δική μας Μητρόπολις, με μπροστάρη τον οτρηρόν Μητροπολίτη μας κ.κ. Αλέξανδρον, τον νουνεχή, τον ακάματον, παντού παρούσα σε κάθε παρουσιαζόμενη επιταγή. Σε σεισμοπαθείς, σε πυρόπληκτους (Ζαχάρω Ηλείας 2007), σε πλημμυροπαθείς, σε πολέμους, παντού.
Ο Σεβασμιώτατος σαν άλλη προδρομική σάλπιγγα, με την ποιμαντορικήν του ράβδον περιάγεται πόλεις και κώμας, και σφίγγει το χέρι του πονεμένου, και του εμπερίστατου αδελφού μας.
Οι τακτικές επισκέψεις και οι νουθεσίες του στους τροφίμους και το νοσηλευτικό προσωπικό των ευαγών ιδρυμάτων της Ιεράς Μητροπόλεως (Οίκος Τυφλών, Δεκαζείου Γηροκομείου Τριπόλεως, Κοντορούπειον Γηροκομείον Λεωνιδίου), δίνουν την σιγουριά, ότι η Εκκλησία είναι συνεχώς κοντά τους.
Έτι περισσότερον τώρα που η οικονομική κρίσις μαστίζει ανηλεώς την Ελλάδα μας, η Ιερά μας Μητρόπολις αρχίζει έναν νέον αγώνα, με το να προσφέρει κουράγιο, δύναμη, ως και απαραίτητα είδη πρώτης ανάγκης, σε συνανθρώπους μας, που ο ψυχικός και σωματικός πόνος από την έλλειψη αυτού ακόμη και του επιουσίου, τους καταντά ανθρώπινα φαντάσματα.
Σε άτομα και οικογένειες, που περιμένουν εναγωνίως, κάποιος να τους κτυπήσει την πόρτα, και να τους αφήσει μια τσάντα με αγαθά.
Με πρωταγωνιστήν «τον υφαντουργόν της αγάπης», τον Σεβάσμιον Ποιμενάρχη μας Μητροπολίτην Μαντινείας και Κυνουρίας κ.κ. Αλέξανδρον, έλαβε μιαν αξιόλογην πρωτοβουλίαν, και εθέσπισε την παροχή βοήθειας, «ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ ΤΟΥ ΠΤΩΧΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ». Ένα καλάθι τοποθετημένο εντός του Προνάου εκάστου Ιερού Ναού της Τριπόλεως, εντός του οποίου, οι πιστοί θα εναποθέτουν το κατά δύναμιν αγαθόν, για τους εμπερίστατους αδελφούς μας.
Η κίνησις αυτή θα είναι σε συνεχή βάση, έως ότου μειωθεί ο αριθμός των πτωχών, με την ευχή να απολαμβάνουν και αυτοί οι άνθρωποι τα ίσα με τους λοιπούς πολίτες.
Αυτή είναι η Ιερά Μητρόπολις Μαντινείας και Κυνουρίας.

16/02/2012