Με τη Βάπτιση του ο Χριστός ενώνει τα πάντα στην Κτίση και ορίζει την βασιλεία του. Κεντρική θέση στην βασιλεία αυτή έχει η χαρά.
Η αληθινή χαρά και όχι η επίπλαστη. Η ψεύτικη χαρά έχει τα μυστικά της θέλγητρα όπως η χαρά που προέρχεται από την φιλαργυρία και την ασωτεία, το χρήμα και την ζήλεια, την σκληρότητα και την δολιότητα.
Χαρά έχει ο φιλάργυρος και ο άσωτος. Ο φιλάργυρος, ο οποίος μαζεύει τόσα πολλά σαν να πρόκειται να ζήσει αιώνια. Ο άσωτος, ο οποίος σπαταλά τόσα σαν να πρόκειται να πεθάνει αύριο. Ο φιλάργυρος αισθάνεται κάποια μυστική χαρά να βγαίνει από την νεκρή ύλη των χρημάτων και κτημάτων που μαζεύει και ο άσωτος νομίζει την πρόσκαιρη ηδονή, για την οποία σπαταλά τα πάντα, ως την μοναδική χαρά.
Χαρά έχει εκείνος που έχει χρυσό και τον φορεί ώστε να τον ζηλεύουν, αλλά και εκείνος που δεν έχει χρυσό και ζηλεύει εκείνους που έχουν. Ο πρώτος ζητεί την ζήλεια των άλλων ως χαρά του, ο δεύτερος την ζήλεια του τη θεωρεί ως χαρά.
Χαρά έχει και αυτός που στηρίζεται στην σκληρότητα και την δολιότητα. Το πείσμα και τα καπρίτσια πολλούς γοητεύουν ως πηγή της χαράς. Συνεχώς λέγουν: το δικό μου θα περάσει και όχι το δικό σου. Θα πατήσω επί πτωμάτων για να γίνει το δικό μου θέλημα.
Τελικά όλες οι χαρές που κερδίζεις αγωνιζόμενος για τον εαυτό σου είναι χαρές που στο βάθος είναι λύπες.
Ποια είναι όμως η αληθινή πηγή της χαράς;
Πηγή αυτής της χαράς δεν είναι ούτε η δολιότητα, ούτε η σκληρότητα, αλλά η αγάπη και η ειλικρίνεια. Δεν είναι η φιλαργυρία και η ασωτεία, αλλά η αυταπάρνηση, δεν είναι ο χρυσός και η ζήλεια, αλλά η ψυχική καθαρότητα και η ευχαριστία.
Ποιά χαρά, πραγματικά δίνει η αγάπη και η ειλικρίνεια, γνώρισαν όσοι πραγματικά αγάπησαν και φάνηκαν ειλικρινείς άνθρωποι. Αφού χάρηκαν επειδή αγάπησαν τότε αγάπησαν ακόμη περισσότερο. Η αγάπη τους γεννά την χαρά και η χαρά γεννά περισσότερο αγάπη.
Ποιά χαρά δίνει η αυταπάρνηση γνώρισαν εκείνοι που έμαθαν να δίνουν υλικά και να είναι χωρίς συμφέρον η προσφορά τους αυτή. Όσο με περισσότερη ευγένεια είναι η προσφορά τους αυτή, τόσο περισσότερο χαρά έχουν και δεν επιζητούν να βρουν χαρά από ζήλεια ή από την απόκτηση υλικών αγαθών.
Ο χαρούμενος άνθρωπος αρνείται τις γκρίνιες, δεν τον στενοχωρούν τα κουτσομπολιά. Αποφεύγει τις επιδείξεις ακόμη και αν είναι έργα δικά του τα επιδεικνυόμενα.
Όμως η χριστιανική χαρά η προερχομένη από την συμμετοχή στο μυστήριο της Εκκλησίας είναι χαρά και στην ζωή και στον θάνατο και τώρα και πάντοτε και εδώ και παντού.
Η χριστιανική χαρά χαροποιεί και αυτόν τον θάνατο.
Η βασιλεία του Θεού είναι βασιλεία χαράς και είναι πάντα παρούσα, αυτό σημαίνει το «ήγγικεν» που λέγει ο Χριστός.
Βασιλεία της χαράς, την οποία προγεύεται η Εκκλησία του Χριστού «οσάκις τελεί την θείαν Ευχαριστίαν συνάγουσα επί το αυτό τα διασκορπισμένα τέκνα του Θεού εις έν σώμα …», όπως βίωσε αιώνες τώρα η εμπειρία της Εκκλησίας.