Ο Χριστός, ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού με την συμμετοχή της Παναγίας, παρουσιάζεται στον κόσμο σε συγκεκριμένη ιστορική στιγμή.
Δεν παρουσίασε την διδασκαλία Αυτού ως σύστημα φιλοσοφικό, δεν ήθελε να διεγείρει το αίσθημα το θρησκευτικό.
Πραγματοποίησε και πραγματοποιεί και θα πραγματοποιεί σχέση κοινωνίας σχέση ενότητος την Εκκλησία.
Ενότητα που κατάδηλα δεικνύει η παρουσία της Αγίας Μητρός Του. Ενότητα στον Ευαγγελισμό με το μεγάλο "ναι" της Παναγίας, ενότητα ψυχοσωματική.
Σχέση συνεργείας στην υποστατική ένωση του Χριστού, έχει η Παναγία με το δανεισμό στον Θεό της ανθρωπίνης φύσεως.
Σχέση ενότητος που συνεχίζεται στην Σταύρωση, στην Ανάσταση, στην Πεντηκοστή και στην συνέχεια μέσα στην Εκκλησία Του. Ο Χριστός είναι η κεφαλή της Εκκλησίας και «η Θεοτόκος ο τράχηλος του σώματος αυτού»( Θεοφάνης Νικαίας).
Σχέση ενωτική ενάντια στις διαιρέσεις του σύμπαντος ενάντια στην διαίρεση ακτίστου και κτιστής φύσεως, νοητών και αισθητών, ουρανού και γης, αρσενικού και θηλυκού ενάντια σε κάθε διαίρεση.
Η Θεοτόκος γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που υπερβαίνει τις διαιρέσεις του σύμπαντος και « τούτο δε προδήλως εστίν η άρρητος τε και απερινόητος θεότητος και ανθρωπότητος καθ’ υπόστασιν ένωσις» (Μάξιμος ο Ομολογητής).
Η Θεοτόκος είναι « τέλος το σκοπιμώτατον και ύστατον δημιουργίας απάσης δι’ ην ο κόσμος εγένετο και η αιώνιος βουλή του Κτίστου πεπλήρωται» (Ανδρέας Κρήτης).
Σχέση ενότητος που υπάρχει σε κάθε θεία Λειτουργία με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, προσφορά του Ιδίου για όλους μας αλλά εξαιρετικά για την Παναγία Μητέρα του.
Αυτή η ενότητα σήμερα δυστυχώς από την ίδια την Εκκλησία Του δεν είναι πραγματικότητα. Ο χωρισμός της Εκκλησίας με το Σχίσμα σε Ρωμαιοκαθολικούς Χριστιανούς και Ορθοδόξους είναι ένα άσχημο γεγονός μία θλιβερή ιστορία που κρατά αιώνες. Οι Χριστιανοί σήμερα παντού δεν μιμούμεθα την σχέση ενότητος της Παναγίας με τον Χριστό και φυσικά με την Εκκλησία Του. Είμεθα διασπασμένοι, τα αδέλφια εχώρισαν, εμοίρασαν την σχέση, απώλεσαν την ενότητα.
Ηλθε όμως ο καιρός έπειτα από τις σπουδαίες προσπάθειες του Οικουμενικού Πατριάρχου και του Πάπα της Ρώμης να ενωθούν η Εκκλησίες. Ο μέχρι τώρα υπέρ της αληθείας διάλογος αρχίζει να φέρνει τα αποτελέσματα της ενότητος με την ήρεμη και εν ταπεινώσει συγκατάθεση των απλών πιστών όλων των Εκκλησιαστικών Κοινοτήτων σε Ανατολή και Δύση.
Ξεπερνώντας τις ελάχιστες φωνασκίες φανατικών κύκλων των οποίων τα μέλη χρήζουν της εν Εκκλησία θεραπείας ή ενδεχομένως της εν ψυχιατρείω θεραπείας, ήλθε η στιγμή να να πραγματωθούν οι λόγοι του Κυρίου: «Ινα πάντες εν ώσιν».
Μία ενότητα που βασίζεται στον σεβασμό της διαφορετικότητας όπως και ο Χριστός σεβάστηκε την διαφορετική φύση της Παναγίας και καταδέχθηκε αυτήν.
Μία ενότητα που με την σκέπη της Παναγίας αρχίζει πλέον να γίνεται έκφραση κοινής πίστης, η οποία στερεώνεται στην εκκλησιαστική συνείδηση και μακάρι να εκφρασθεί και λειτουργικά σε Ιερό Συλλείτουργο του Επισκόπου της Ρώμης και του Επισκόπου της Νέας Ρώμης.
