Αυτό προτείνει σε παρέμβασή του στην "Ε", ο Καλαματιανός κατασκευαστής Νιόνιος Αγγελόπουλος. Και διευκρινίζει πως αναφέρεται στο δυτικό πεζοδρόμιο, το χώρο των γραμμών και τους ελεύθερους χώρους μπροστά από το Διοικητήριο, τα δικαστήρια και το Θέατρο.
Επικρίνοντας τη δημοτική αρχή, παρατηρεί: «Προεκλογικά άνοιγμα της Αριστομένους, μετεκλογικά κλείσιμο.
Παντού ανοίγουν δρόμους, εμείς τους κλείνουμε. Συγχαρητήρια». Αναρωτιέται για το σκεπτικό, «φιλοσοφία του έργου ή απωθημένα;». Και αναφέρει πως «η δημοτική αρχή πρέπει να οραματίζεται και όχι απλώς να επιβιώνει, δηλαδή ως μέσον κοινωνικής ανέλιξης και αντιμετώπισης αναγκών επιβίωσης. Για να οραματιστείς πρέπει τουλάχιστον να έχεις κολλήσει μερικά ένσημα και να μη μιμείσαι το σαλίγκαρο».
Ο κ. Αγγελόπουλος θυμίζει στους παλιούς Καλαματιανούς κι ενημερώνει τους νέους ότι «το κέντρο της πόλης μας προ 60 χρόνων ήταν χωρισμένο σε ανατολικό και δυτικό. Σύνορο η Ηλεκτρική Εταιρεία, ο Ολυμπος (ψυγεία), το μηχανοστάσιο του ΟΣΕ (ΣΠΑΠ το έλεγαν τότε), οι γραμμές, η καύσιμη ύλη των τρένων, δηλαδή το κάρβουνο και η προμήθεια των ατμομηχανών με νερό».
Για το τι έγινε στα 60 αυτά χρόνια στην περιοχή, αναφέρει και κρίνει: «Η Ηλεκτρική Εταιρεία Θέατρο, μπράβο. Και ερείπια, δυστυχώς ακόμα. Ανατολικά της Εταιρείας ήταν οικόπεδο ιδιοκτησίας Γαλανόπουλου και Σακέτα. Είχε λοιπόν εκδοθεί άδεια οικοδομής και είχε γίνει σκελετός δύο ορόφων και ένας δήμαρχος το κατεδάφισε, παρ’ όλη τη συγγενική και φιλική σχέση που είχε με τους ιδιοκτήτες. Και τώρα αυτό το χώρο τον σπέρνουνε με προτομές και άλλα γλυπτά (πού είσαι ορέ Παπαφλέσσα). Τα ψυγεία όπου τα δικαστήρια. Το μηχανοστάσιο όπου το Διοικητήριο. Οι γραμμές, όπου κατασκευάσαμε ένα διάδρομο για να διαβαίνουν οι σκύλοι και να αφήνουν τα αποτυπώματά τους, συνευρέσεις, πάσες κλπ. Τα υπόλοιπα έγινε ένα πάρκο. Αντί λοιπόν να παρέμβουμε συνολικά σε ό,τι άφησαν αυτοί οι οραματιστές δήμαρχοι, ερχόμαστε να το θάψουμε».
Για το αποτέλεσμα της πρότασής του να σηκωθούν οι γραμμές στο ύψος της Αριστομένους, εκτιμά: «Θα μπορούν να κυκλοφορούν και να σταθμεύουν αυτοκίνητα, θα εκλείψει ο κρυψώνας των παραβατικών συμπεριφορών και θα μπει επιτέλους μια τάξη, ώστε να μην είμαστε αγανακτισμένοι, γιατί δεν είμαστε Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης».
Για τις δικαιολογίες που ακούγονται ότι «δεν μπορούμε να σηκώσουμε τις γραμμές», αναφέρει: «Σωστά, τον πεθαμένο δεν μπορούμε να σηκώσουμε, να αναστήσουμε, τον ξεθάβουμε όμως. Κάποιοι φωτισμένοι δήμαρχοι πέτυχαν τα πιο πάνω για την περιοχή, με πολύ λιγότερα μέσα. Είχαν όμως τον τρόπο τότε που ο δήμος είχε έναν υπομηχανικό κι έναν εργοδηγό ως Τεχνική Υπηρεσία».
Κλείνοντας, λέει «μπράβο για την αλλαγή του αγωγού ύδρευσης» και αναρωτιέται: «Αγωγός ομβρίων όμως;».
