Πρόκειται για το σπίτι του μακαρίτη Παναγιώτη Αντωνόπουλου (Κάμπρα). Μπαρμπα-Πάνο τον αποκαλούσαμε οι περισσότεροι.
Επειδή ως μαθητής του Γυμνασίου, έμεινα τρία χρόνια στο σπίτι αυτό, επιτρέψατέ μου να προσθέσω στο κείμενο του συνεργάτη σας μερικά ενθυμήματά μου, αρχίζοντας από την οικογένεια που το κατείχε και καταλήγοντας σε αυτό.
Ο μπαρμπα-Πάνος και η θεια-Χρυσούλα ήταν δύο καλοκάγαθοι άνθρωποι που είχαν χτυπηθεί σκληρά από την μοίρα. Είχαν χάσει και τα δύο σπλάχνα τους (κόρη και γιο) σε παιδική ηλικία, γύρω στα 15. Οι φωτογραφίες τους εδέσποζαν στον απέναντι από την είσοδο του σπιτιού τοίχο. Οσοι μείναμε κατά καιρούς ως μαθηταί στο σπίτι αυτό, ήμασταν κοντινά ή μακρινά τους ανίψια (εγώ ήμουν μακρινό) και μας είχαν σαν παιδιά τους. Στο ίδιο τραπέζι τρώγαμε μεσημέρι – βράδυ, προσφέροντας και εμείς τον πενιχρό οβολό μας. Δεν μας μάλωσαν ποτέ. Οπως και ποτέ δεν τα έβαλαν με το Θεό για την συμφορά που τους είχε επιφυλάξει η μοίρα. Στα εικονίσματα του σπιτιού έκαιγε μονίμως το καντήλι.
Δεν θα σταθώ στη υπομονή και στην καρτερικότητα της θεια-Χρυσούλας, στο πρόσωπο της οποίας ήταν αποτυπωμένα τα σημάδια της πίκρας που ένιωθε. Ομως δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο πού έβρισκε το κουράγιο ο μπαρμπα-Πάνος, να μοιράζει χαμόγελα και καλοσύνη σε όλους, και όταν ακόμη έμεινε μόνος, ενώ τα μάτια του φαίνονταν μονίμως δακρυσμένα.
Αυτό το σπίτι με την πέτρινη καμπυλωτή στοά, που οδηγούσε στην πέτρινη σκάλα και στην πλακόστρωτη αυλή του ορόφου με λιακωτό (έτσι έλεγαν παλιά το υαλόφρακτο μπαλκόνι) στην νοτιοδυτική γωνία του, απ’ όπου έβλεπες το μεγάλο πλάτωμα με τον πλάτανο, τις δύο παλιές βρύσες και την είσοδο του Κάστρου, αυτό το σπίτι, που είχε ισόγειο με καμπυλωτά πέτρινα διαμερίσματα και από την κουζίνα του επικοινωνούσε με μεγάλο κυκλικό και θολωτό τεραστίων διαστάσεων διαμέρισμα του Κάστρου, το κληροδότησε στην δεκαετία του 1980, αν δεν απατώμαι, ο μπαρμπα-Πάνος στον Δήμο Κυπαρισσίας, για να το διαμορφώσει σε Λαογραφικό Μουσείο. Για να μείνει το όνομά του, ως δωρητού, βρ’ αδελφέ, αφού όλα τα είχε χάσει.
Ο καθένας θα μπορούσε να φαντασθεί το τι θα είχε προκύψει, αν είχε αξιοποιηθεί στα τόσα χρόνια που πέρασαν αυτό το κτίσμα, με τα προαναφερόμενα αρχιτεκτονικά στοιχεία, και είχε προστεθεί σαν στολίδι στον οικισμό της Ανω Πόλεως, που έχει χαρακτηρισθεί και παραδοσιακός. Ομολογώ ότι θλίβομαι καθώς δεν βλέπω πλέον εκείνο το λιακωτό όπου καθόμουν και διάβαζα ως μαθητής, αφού έχει ήδη καταρρεύσει.
Ομως αυτά ήταν και είναι ψιλά γράμματα για τους δημοτικούς άρχοντες του τόπου. Γι’ αυτό εξακολουθεί να μένει αναξιοποίητο, να ερημώνει και να απειλείται με κατάρρευση και το νεοκλασικό κτήριο της Εθνικής Τράπεζας, που αγοράσθηκε με δεκάδες εκατομμύρια και για το οποίο επί χρόνια οι δημότες πληρώνουμε πολιτιστικό τέλος, με το οποίο ένας θεός ξέρει ποιες τρύπες βουλώνονται και ποια έργα «άγραφα» και «ορφανά» πληρώνονται.
Αυτά απαιτούν την ύπαρξη προσώπων και δημοτικών αρχόντων με όραμα. Αρχόντων ανιδιοτελών, που ονειρεύονται το κοινό καλό και που δεν ψάχνουν για ψήφους ακόμη και στα κατώγια και στα στακτοφούρνια, ρουσφετολογώντας ή τάζοντας σε όλους τα πάντα.
Δεν παριστάνω τον τιμητή και τον κατήγορο κανενός. Απλώς έχω το θάρρος και το δικαίωμα, ως πολίτης, να γράψω γι’ αυτά που συμβαίνουν, διότι στα 20 χρόνια που υπηρέτησα τα κοινά, δεν μπήκα ποτέ σε αυτό τον πειρασμό.
Οι κάθε λογής άρχοντες πρέπει να διακρίνονται από αρχοντιά, που προϋποθέτει ευγένεια, ήθος και τρόπους. Αρχοντιά «που φαίνεται από μακριά», ως αναφέρεται στην Εγκυκλοπαίδεια.
Ευχαριστώ διά την φιλοξενία,
Κυπαρισσία 2 Ιανουαρίου 2018
Μετά τιμής,
Ιωάννης Ε. Βασιλόπουλος
Αξ/κός ΕΛ-ΑΣ ε.α.
Τέως Πρόεδρος, Κοινοτικός
και Δημοτικός Σύμβουλος
