Χρήστο μας λείπεις.

Λείπεις από την οικογένειά σου, την καρτερική σύζυγό σου, τη Γιάννα, λείπεις από τα παιδιά σου, τον Δημοσθένη, την Πόπη και τη Σοφία, που σε λάτρευαν.

Λείπεις κι από μας, τους φίλους σου, που «γευόμαστε» το πηγαίο χιούμορ σου, αντλούσαμε από τη δεξαμενή της σοφίας σου, παραδειγματιζόμαστε από τις αρετές σου, ζούσαμε την καλοσύνη σου. Οι συζητήσεις μαζί σου ήταν και ευχάριστες και ωφέλιμες. Έγιναν και απαραίτητες. Εμείς οι φίλοι σου, πάντα είχαμε δίπλα μας έναν παραστάτη.

Λείπεις όμως και από τους συμμαθητές του που σε καμάρωναν σημαιοφόρο στο σχολείο και πάντα πρώτο στη ζωή.

Η πόλη που ήσουν δήμαρχος, η Καλαμάτα, είναι πιά φτωχότερη. Άφησες όμως στο πέρασμά σου βαθιά τα ίχνη σου, δημιουργώντας υποδομές για την ανάπτυξή της. Πάσχισες για «ένα Δήμο Ανθρωποκεντρικό με κοινωνικές ευαισθησίες». Επικέντρωσες τις δυνάμεις σου, για «ένα Δήμο – μοχλό της τοπικής ανάπτυξης που θα σέβεται στον άνθρωπο και το περιβάλλον», για μια «ευρωπαϊκή πόλη, με τη σύγχρονη υποδομή, που σέβεται την ιστορία της, προωθεί τον πολιτισμό, αγκαλιάζει τον αθλητισμό». Εμείς, που χρόνια σε συντροφεύαμε γνωρίζουμε καλά, ότι δεν τα έγραφες απλά στα προεκλογικά φυλλάδια από το 1990, αλλά τα πίστευες. Αυτό ήταν το όραμά σου, ήταν για σένα αγώνας ζωής.

Λίγοι ίσως γνωρίζουν την ευαισθησία σου στον πολιτισμό. Αρκετοί, ίσως, από αυτούς που ζουν στην Καλαμάτα και καμαρώνουν το Μέγαρο Χορού, να μη γνωρίζουν εσύ το εμπνεύστηκες, ότι επί δημαρχοντίας σου αποκτήθηκε από το Δήμο ο χώρος που ανεγέρθηκε αυτό το κόσμημα για την πόλη.

Χρήστο, μου λείπει η παρέα σου, μου λείπουν οι συζητήσεις μας, μου λείπουν οι προβληματισμοί μας. Θυμάμαι κάθε φορά που οργιζόμουν να με ηρεμείς με εκείνη την αχανή καλοσύνη που έβγαζε η ψυχή σου.

Χρήστο έφυγες και η θλίψη στην καρδιά μου μονάχα απομένει.

Φίλε μου σε χαιρετώ!

Γιώργος Ν. Κουτσούλης

Πρ. Δήμαρχος Καλαμάτας