Οι μαθητές/μαθήτριες του Εργαστηρίου καθισμένοι σε κύκλο στην Πινακοθήκη παρατηρούν τις φωτογραφίες που περιλαμβάνει η έκθεση του Στέλιου Ευσταθόπουλου που οργανώθηκε σε συνεργασία με τη Λέσχη Φωτογραφίας Σπάρτης.

Διατυπώνουν ερωτήσεις, δίδουν απαντήσεις, συνθέτουν ολόκληρες ιστορίες με το θέμα των φωτογραφιών. Οι διηγήσεις τους άλλοτε δραματικές, άλλοτε χιουμοριστικές, πάντα πολύ ενδιαφέρουσες.

Την ανατροπή επιχειρούν στο Εργαστήρι, όπου με τη ζωγραφική τους μεταλλάσσουν τις αρνητικές εικόνες σε θετικές, την απαισιοδοξία σε αισιοδοξία, τη λύπη σε χαμόγελο. Με τη βοήθεια των καθηγητών τους δημιουργούν κολάζ προτείνοντας τρόπους για να καταστήσουν τους ανθρώπους από δυστυχισμένους ευτυχισμένους.

Ενδεικτικά καταγράφουμε την ιστορία του Παναγιώτη που ζωγράφισε για τη δυστυχισμένη γυναίκα της φωτογραφίας του Στέλιου Ευσταθόπουλου «ένα σπίτι, δέντρα για να έχει ίσκιο, ένα καπέλο, και τρεις καρδιές για να την ζεσταίνουν».

Ένας πλούτος σκέψεων και συναισθημάτων που μας παραδειγματίζει για το πώς αντιμετωπίζονται οι κακοτοπιές της ζωής.