Το μέλος του πεζοπορικού τμήματος, Ειρήνη Φουρτούνη, περιγράφει:

"Εμπειρία... Βελανιδιά...

Ανοιξαν οι πόρτες των οχημάτων. Εχύθηκαν οι ποδοπορευτές του Ευκλή στον αυλόγυρο, στων πλατανιών τ' απόσκιο, κοντά στη Μονή Βελανιδιάς.

Η μέρα ξύπνησε μυρίζεται τη γη, χαμογελά, χαϊδεύει το χορτάρι.

Στροβιλίζεται η «όρεξη» των συναισθημάτων· καλός οιωνός για το καλωσόρισμα της μέρας!

Κατευθυνθήκαμε στη Μονή, «γευτήκαμε» την πλούσια ιστορία της, αγκαλιαστήκαμε από τη φιλοξενία της, νιώσαμε στον ουρανίσκο μας την γλυκύτητα της μ΄ ένα ταπεινό λουκουμάκι, κεραστήκαμε το ορμητήριο της ζωής· ένα ποτήρι νερό και πήραμε το δρόμο μας. Σήμερα έχουμε συνάντηση με την «ευγενική Μητέρα», τη Φύση!

Πριν το φαράγγι...

Σταθήκαμε στην κορυφή· τα μάτια μας, σαν αετός, ρουφούσαν την πυκνότητα της ομορφιάς. Ψάχναμε τα σημάδια μας...

Χιμούμε ευθύς στο κατήφορο. Φωνές, αλαλαγμοί, οδηγίες, μικρές ιστορίες... Πέφταμε και γελούσαμε, γδερνόμασταν στις πέτρες κι ευχαριστιόμασταν! Επιζητούσαμε τα ρίσκα μας, γιόμωσαν τα ρουθούνια μας γη! Φθάσαμε...

Στην κοίτη του ποταμού Νέδοντα:

Δροσιά! Επιφωνήματα ικανοποίησης γιομίζουν το «περιβόλι» της γης!

Σταθήκαμε για λίγο, ξαπλώσαμε στο πράσινο στρώμα. Η ευγενική Μητέρα μας στέγαζε στο ίδιο της το σπίτι, μας πρόσφερε ολόκληρο το κόσμο!

- Αχ, Ελένη, κι αυτή η γουλιά από το τσιπουράκι, που μόλις μας κέρασες, άφησε στο πέρασμά της τον ήχο μιας γλυκύτατης μελωδίας στις απλωμένες από τη θέρμη φλέβες μας. Ας είναι....

Μας συνεπαίρνει το κάλεσμα της μάνας. Είναι μπροστά, μας οδηγεί στη Λευτεριά... Εμείς περπατούσαμε σιμά της, μέσα στα γλυκά νερά του ποταμού της και μεμιάς καθαρίζει ο νούς μας. Ξεχνάμε τ' άτιμα τα συφέρια... Τα σπλάχνα μας γίνονται, σαν του μωρού, αφράτα.

Γελάμε. Πλατσουρίζουμε στα νερά και αυτά αφρίζουν ευχαριστημένα, παίζουν, μας κυλούν σιγά σιγά, μας παρασύρουν στη ροή τους· ήρεμα και νοσταλγικά. Γίναμε ένα μαζί τους. Φύση με άνθρωπο, ένα κορμί. Αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλο, αδελφική συσχέτιση....

Είναι γεγονός! Οι προθέσεις της μητέρας αποκαλύπτονται! Βρισκόμαστε μπροστά σε μαγική μελωδία... στους καταρράκτες - φράγματα!

Η φύση αφροδροσολογάται. Τα ρουθούνια μας ποτίστηκαν υγρό.

- Ε, μωρέ, σεις ερωτοποδοπορευτές, να τα τα κοράσια, με φορεσιά τα νιάτα τους και τα κορακάτα τα μαλλιά γεμάτα με λουλούδια. Ερωτοτροπούν, παρασύρουν τον Ορφέα να αποκαλύψει τα ιερά μυστικά του... Μπαίνουν μέσα στα νερά, χορεύουν και τσαλαβουτούν. Η νιότη ανθοβόλησε!”.