Ξημερώματα της Μεγάλης Παρασκευής έφυγε από κοντά μας νικημένος από τον κορονοϊό ο Γιώργος Δημητριάδης.
Βέρος Καλαματιανός, ζούσε επί δεκαετίες στην Αθήνα. Ποτέ όμως δεν ξεθύμανε μέσα του ούτε για λίγο η μεγάλη του αγάπη για τη γενέθλια πόλη. Ερχόταν κάθε χρόνο να προσκυνήσει στη μεγάλη τοπική γιορτή της Υπαπαντής , αλλά και σε άλλες ευκαιρίες.
Ο Γιώργος είχε δείξει από μικρός πολλές κλίσεις. Στα πρώιμα νιάτα του τον τράβηξε ο αθλητισμός. Πολίστας στο ΝΟΚ, ποδοσφαιριστής στον Απόλλωνα, πολύ καλός σπρίντερ στον Μεσσηνιακό. Ήταν αυτό που λέμε πολυσύνθετο ταλέντο.
Παράλληλα όμως, ως καλλίφωνος, είχε έντονη συμμετοχή σε χορωδίες. Διέθετε πολύ καλό λαρύγγι. Τενόρος με τα όλα του. Το τραγούδι δεν το εγκατέλειψε ποτέ. Όποτε του δινόταν η ευκαιρία (ταβέρνες, γλέντια) άρχιζε το κελάηδισμα. Εξάλλου, μέχρι που τον χτύπησε ο αόρατος εχθρός, δηλαδή τον περασμένο Μάρτιο, ήταν ενεργό μέλος της θρησκευτικής χορωδίας του Προφήτη Ηλία Παγκρατίου.
Μια πτυχή της προσωπικότητάς του που ίσως έχει ξεχαστεί ήταν και η κλίση του στη ζωγραφική. Είχε πολύ καλό χέρι. Λόγοι ανεξάρτητοι της θέλησής του τον εμπόδισαν να αξιοποιήσει αυτό το ταλέντο του.
Ως κοινωνικό ον ο Γιώργος ήταν αυτό που λέμε « μπον βιβέρ», ή σε απλά Ελληνικά «χαροκόπος της ζωής». Ήξερε να ρουφάει τους χυμούς της σε όλες τις εκδοχές της. Ευειδής, πάντα καλοντυμένος, ευχάριστος στις παρέες και γι’ αυτό περιζήτητος, κοινωνικός τα μάλα, καλόψυχος, πολύ δημοφιλής.
Πώς τα φέρνει όμως η ζωή!
Οι ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες που βιώνουμε δεν επέτρεψαν στους τόσους και τόσους φίλους του να τον συνοδέψουν στην τελευταία του κατοικία. Μόνο κάποιοι από τους συντραγουδιστές του τον αποχαιρέτησαν έξω από τη ΜΕΘ της Σωτηρίας τραγουδώντας του την «Αγράμπελη».
Κρίμα ρε Γιώργο. Έφυγες άδοξα και πρόωρα. Έδωσες τη μάχη σου για τέσσερις εβδομάδες στη ΜΕΘ, δείχνοντας τη λαχτάρα σου για τη ζωή. Το’ θελες πολύ να ζήσεις, γι’ αυτό το πάλεψες μέχρι τέλους. Μένει όμως μια μελαγχολική αίσθηση, ότι σβήνει μαζί σου και το άρωμα της παλιάς Καλαμάτας.
Για την απαρηγόρητη Αντιγόνη σου και τις δυο αγαπημένες σου κόρες, τη Μαρία και την Τάνια, δεν υπάρχουν λόγια για να γλυκάνουν κάπως τον πόνο τους για το χαμό σου. Ας νιώθουν πάντως την ικανοποίηση ότι όσοι γνώρισαν τον άνθρωπό τους, θα τον θυμούνται πάντα με αγάπη. Κι αυτό δεν είναι λίγο.
Καλό σου ταξίδι Γιώργο!
