Η εγκατάλειψη αφορά και τα χαντάκια της περιοχής, που κάποτε καθάριζε ο ΟΣΕ, με αποτέλεσμα σε κάθε δυνατή και με διάρκεια βροχή να δημιουργούνται πλημμυρικά φαινόμενα.

Η εικόνα της εγκατάλειψης και της λεηλασίας δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από κατοίκους του Ασπροχώματος, που έχουν βιώματα ζωής στο σταθμό.

“Κάποτε εδώ υπήρχε μεγάλη ακμή και ο σταθμός δούλευε πάρα πολύ και με εμπορεύματα και με μεταφορές και με κόσμο”, παρατήρησε ο Περικλής Τσιμόγιαννης, κάτοικος της περιοχής και σταθμάρχης στο Ασπρόχωμα, όταν το τρένο μεσουρανούσε. Μας ενημέρωσε ότι “επειδή ήμουν σταθμάρχης εδώ, οι εισπράξεις ήταν γύρω στα 8,5 με 9 εκ. δραχμές το μήνα. Οταν σταμάτησαν τα εμπορεύματα και κατάργησαν τα εμπορικά τρένα, οι εισπράξεις έφθασαν στις 300.000 δρχ.”. Επεσήμανε χαρακτηριστικά πως “εκεί καταλάβαμε ότι έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση και παρ’ όλες τις καινούργιες σιδηροτροχιές καταλάβαμε ότι επέρχεται το τέλος του σιδηροδρόμου. Αυτό έγινε σε όλη τη σιδηροδρομική γραμμή του δικτύου Πελοποννήσου μέσω Τρίπολης και από το Καλό Νερό”.

Ανέφερε πως η κατάργηση του τρένου είχε και άλλες συνέπειες, καθώς “εκτός του κλεισίματος που ήταν κακό για την περιοχή, το νομό και για όλη την Πελοπόννησο, έκλεισαν τα χαντάκια που περιποιόταν ο ΟΣΕ, που είναι δίπλα στο δρόμο, που έφερναν όλα τα νερά που κατεβαίνουν από Καλάμι, Αντικάλαμο και Ασπρόχωμα”. Διευκρίνισε ότι “εγκατέλειψαν παντελώς τα ρέματα, με αποτέλεσμα να φράξουν και τα νερά να μην πηγαίνουν μέσω της φυσικής οδού που είχαν φτιάξει, στο ποτάμι. Και κάθε χρόνο που ρίχνει πολλή βροχή, εδώ ο τόπος γίνεται λίμνη, πλημμύρα. Πρέπει να γίνει κάτι άμεσα”.

Για την εικόνα του σταθμού που προκαλεί θλίψη, ο Περ. Τσιμόγιαννης παρατήρησε: “Ο σταθμός είναι διαλυμένος, τα σπάσανε όλα, δεν αφήσανε τίποτα. Πήραν και τα φώτα, που υπήρχε εδώ η ταμπέλα «Ασπρόχωμα». Ξηλώσανε τα καλώδια, δεν άφησαν τίποτα. Μέχρι και τις πόρτες στις τουαλέτες και τα καζανάκια, εξαφανίστηκαν όλα. Αυτή η εικόνα δεν μας τιμά”. Πρόσθεσε πως “απέναντι οι αποθήκες που ήταν τότε της ΕΑΣ και ήρθαν στα χέρια της Τράπεζας Πειραιώς έχουν γίνει σκουπιδότοπος. Το καλοκαίρι σπινιάρουν αυτοκίνητα και σηκώνεται σκόνη και στα σπίτια δίπλα δεν μπορείς να ανοίξεις παράθυρο”.

Υπενθύμισε ότι “είχαμε ζητήσει κάποτε τον σταθμό να τον κάνουμε πολιτιστικό κέντρο. Θα ασχολούμασταν οι κάτοικοι του Ασπροχώματος” κι ενημέρωσε με απογοήτευση πως “μας έλεγαν κάτι ασάφειες, ότι ανήκει στους ιταλικούς σιδηροδρόμους. Το μπαλάκι πετιόταν από τον έναν στον άλλον. Αποτέλεσμα, ουδέποτε έγινε σωστή δουλειά κι εργασία”.

Γ.Σ.