Ο 70χρονος Παναγιώτης Μαντζώρος που μένει σε ένα ισόγειο σπίτι στον Αγιο Δημήτριο Κοκορόγιαννη στην Καλαμάτα, κοντά στα πρώην λυόμενα Κάγκαρη, είναι αξιοπρεπής και δεν κλαίγεται. Εχει μεγαλώσει στη φτώχεια, έχει συνηθίσει να ζει χωρίς ρεύμα, όμως εκείνο που τον πειράζει είναι η χαμηλή σύνταξη που παίρνει, τα 350 ευρώ. Και ζητεί να επανέλθει εκεί που ήταν κάποτε στα 750 για να ζει ανθρώπινα. Με αυτά θα μπορεί να τα φέρνει βόλτα, να μη μένει με ένα πενηντάρικο στα μέσα του μήνα.

Μικρός έμαθε επιπλοποιός, δούλεψε σε κατάστημα στην Καλαμάτα, αλλά με 40 δραχμές την εβδομάδα αποφάσισε να μπαρκάρει. Του άρεσε στα καράβια, “ήμουν 16 και μία μέρα πήρα το φυλλάδιο κι έφυγα”. Ομως έπαθε ατύχημα και τραυματίστηκε άσχημα στο χέρι, με αποτέλεσμα να πάρει αναπηρική σύνταξη από τα 27 του. Ηθελε να δουλέψει, “αλλά τραυματισμένο σε παίρνει ο άλλος;” αναρωτιέται ρητορικά. “Από τον γερο-Μητσοτάκη άρχισε να κόβεται η σύνταξη και συνεχίστηκε πάλι από το 2010 - 2011 και το 2014 βρέθηκα με 350 ευρώ”, μας λέει με παράπονο και σημειώνει: “Να πάρω πίσω τη σύνταξή μου θέλω”.

Με 350 ευρώ τι να πρωτοπληρώσει, το ρεύμα είναι απαγορευτικό. Για να πλυθεί έχει έναν ηλιακό θερμοσίφωνα που βγάζει έναν κουβά ζεστό νερό και με αυτόν πλένεται. “Εχω καθαρή ψυχή”, αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία γι’ αυτόν. Ζεσταίνεται και μαγειρεύει σε ένα μικρό τζάκι με ξύλα και τα ρούχα του τα πλένει σε πλυντήρια φίλων. Δεν τρώει στο συσσίτιο του δήμου, γιατί έχει ζήσει μοναχικά και του αρέσει να μαγειρεύει, ενώ τον βοηθούν “και τα φιλαράκια”, καθώς έχει πρόβλημα με το στομάχι του και δεν μπορεί να φάει όλα τα φαγητά.

Με αφορμή το ατύχημα στα καράβια και το πρόβλημα με το στομάχι του, παρατηρεί πως “έχω γλιτώσει πολλές φορές, δεν ξέρω τι άλλο θα δω ακόμα, αλλά δεν βλέπω και τίποτα ευχάριστο”.

Ωστόσο, σημειώνει ότι “η μόνη τύχη στη ζωή είναι οι φίλοι που έκανα” και μας αναφέρει πως αυτοί είναι που όταν χρειάστηκε τον φιλοξένησαν σε διάφορα μέρη της πατρίδας μας παλιότερα και τώρα οι γείτονες που τον βοηθούν.

Ολοκληρώνοντας τη συζήτησή μας, ο κυρ-Παναγιώτης μας λέει με παράπονο ότι η οικογένεια είναι διχασμένη, αναφερόμενος στον αδελφό του που ζει στο εξωτερικό, ενώ θυμάται με στενοχώρια ότι για τον κόσμο “ήμουν το παιδί της υπηρέτριας”, ωστόσο τονίζει με δύναμη πως “για μένα η μητέρα μου ήταν η καλύτερη”.

Γ.Σ.