Κτήρια χτισμένα στο μπαλκόνι της πόλης στην περιοχή του Προφήτη Ηλία με θέα το Ιόνιο πέλαγος, τη νήσο Πρώτη και τον κάμπο από τις ελιές, έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. Στον τουριστικό ξενώνα, με σιδερένιες λαμαρίνες έχει γίνει προσπάθεια να καλυφθεί η γύμνια και η φθορά του (αν και αυτές έχουν φθαρεί) ενώ στο γηροκομείο ένα συρματένιο πλέγμα φράζει την είσοδό του, και κατά την παρουσία μας εκεί διαπιστώσαμε πως κάποιες ψυχές έχουν βρει καταφύγιο προσωρινής διαμονής μέσα στα χαλάσματά του.

Επί δεκαετίες πλέον και τα δύο κτήρια, που έχουν περάσει στο Δήμο, μένουν αναξιοποίητα και πλέον η φθορά κερδίζει τη μάχη σχετικά με τη διατήρηση και τη ζωτικότητά τους.

Ο τουριστικός ξενώνας βρίσκεται ακριβώς στο χείλος του μπαλκονιού της πόλης και η θέα του είναι απεριόριστη. Χτίστηκε, όπως πληροφορηθήκαμε, την εποχή της Χούντας, στα πρότυπα των διάφορων τουριστικών ξενώνων τύπου Ξενία που φτιάχτηκαν και σε άλλα μέρη της χώρας μας. Λειτούργησε με διάφορους τρόπους μέχρι τις αρχές του 2000. Εκτοτε σταμάτησε η λειτουργία του και άρχισε η φθορά του. Στην πρώτη θητεία του Καλλικρατικού Δήμου κινήθηκαν οι διαδικασίες και έγινε η νομιμοποίησή του ως κατασκευή και κτίσμα. Ενώ από την επόμενη δημοτική αρχή έγινε μια μελέτη για το κόστος επισκευής του και διαγωνιστική διαδικασία για να δοθεί με ενοικίαση, όπου ο ενοικιαστής θα αναλάμβανε το κόστος επισκευής του, κόστος το οποίο θα αφαιρούνταν από το ενοίκια, χωρίς όμως να υπάρξει ενδιαφερόμενος.

Ετσι έχουμε φτάσει στο σήμερα, όπου τα τελευταία χρόνια δεν έχει γίνει κάτι για την αξιοποίησή του. Στο εσωτερικό του εμφανή τα σημάδια όχι μόνο της φθοράς αλλά και των βανδαλισμών, με σημαντικές ζημιές. Ενώ κατά καιρούς εποχιακά έβρισκαν σε αυτό καταφύγιο αλλοδαποί εργάτες γης που έρχονταν στην περιοχή. Γι’ αυτό εξάλλου αποφασίστηκε να κλειστούν όλα τα ανοίγματά του πριν μερικά χρόνια με λαμαρίνες. Επίσης εμφανείς είναι οι φθορές αν και μικρότερες, διά γυμνού οφθαλμού, και στον εξωτερικό του χώρο.

Περίπου παρόμοια είναι και η ιστορία του κτιρίου του γηροκομείου που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση, φτιάχτηκε κυρίως με δαπάνες ομογενών του εξωτερικού και εγκαινιάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, λειτούργησε για λίγα χρόνια και στην συνέχεια σταμάτησε. Από τις αρχές του 2000 παραχωρήθηκε από το Σύλλογο που ανήκε στον τότε Δήμο Γαργαλιάνων, χωρίς όμως να αξιοποιηθεί μέχρι και σήμερα.

Η ουσία είναι ότι και τα δύο αυτά σημαντικά κτίσματα που βρίσκονται σε μια προνομιακή τοποθεσία της πόλης όπου και το φυσικό περιβάλλον τα αγκαλιάζει αρμονικά, όχι απλά μένουν ανεκμετάλλευτα, αλλά σαπίζουν και φθείρονται. Βρίσκονται σε μια κρίσιμη καμπή – ίσως να είναι και αργά πλέον- που αν δεν γίνει κάτι, να μην υπάρχει πλέον τρόπος διάσωσης και αξιοποίησής τους.

Κ.Μπ.