Γυναίκες ηλικίας μεταξύ 71 και 90 ετών μοιράζονται το απόφθεγμα της χρυσής τους ζωής. Μιλούν για τις εμπειρίες τους και τη συμβουλή που θα έδιναν στον νεότερο εαυτό τους. «Γυναίκα και κυρίαρχη του εαυτού μου είμαι εγώ» λέει η κα Λίνα ετών 76.
«Βάλε κάτι στο μυαλό σου και με το γυναικείο πείσμα θα το καταφέρεις» συμπληρώνει σαν συμβουλή. Οι περισσότερες γυναίκες λόγω συνθηκών δεν είχαν πρόσβαση στη μόρφωση. Οι πιο πολλές ήταν αναγκασμένες για οικονομικούς και κοινωνικούς λόγους να φύγουν από το πατρικό τους σπίτι και να παντρευτούν σε πολύ νεαρή ηλικία. Η κα Χαρά, ετών 81 παντρεύτηκε από αγάπη και για τον ρόλο των δυο φύλων στην οικογένεια είπε «Ο άντρας μπορεί να είναι το κεφάλι, αλλά η γυναίκα είναι ο λαιμός και γυρνάει το κεφάλι σε όποια κατεύθυνση θέλει». Η κ. Αλεξάνδρα, ετών 90, από την άλλη χαμογελαστή και με ζωηρό βλέμμα κλείνει το μάτι πονηρά και συνεχίζει με τη συμβουλή στον νεαρό εαυτό της «να αγαπάς αληθινά, να δένεσαι και ο καλός άνθρωπος θα έρθει μόνος του κοντά σου». Η κα Κωνσταντίνα, ετών 78, πρόσθεσε «Να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου αλλά και με τους άλλους ανθρώπους. Να είσαι ο εαυτός σου, χωρίς να βλάπτεις τους άλλους». Ενώ συμβούλεψε τον εαυτό της «να ζεις την κάθε μέρα με τους αγαπημένους σου γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα χάσεις τον άνθρωπό σου». Σχετικά με την εκπαίδευση και την οικονομική ανεξαρτησία «Βεβαιώσου ότι φροντίζεις τον εαυτό σου και δεν χρειάζεται να εξαρτάσαι από κανέναν άλλο. Η οικονομική ελευθερία είναι πιο σημαντική από όσο φαίνεται και θέλει δουλειά. Αλλά είναι ένα εκατομμύριο φορές καλύτερο να κοπιάζεις παρά να εξαρτάσαι από κάποιον που δεν τον αγαπάς ή δεν νιώθεις ασφαλής. Σήμερα οι συνθήκες έχουν αλλάξει, τα νέα κορίτσια μπορούν να σπουδάσουν και να φτιάξουν το μονοπάτι της ζωής τους όπως θέλουν. Η γενιά μου δεν το είχε αυτό» συμπληρώνει η κα Ελένη 87 ετών. Οι περισσότεροι ένοικοι όταν ρωτήθηκαν για την «σπουδαιότερη γυναίκα της ζωής τους», επικεντρώθηκαν σε έναν από τους σπουδαιότερους ρόλους της γυναίκας: της Μάνας. Μέσα από αυτήν έμαθαν τη φροντίδα, την ανθρωπιά, έμαθαν να περπατούν, να μιλούν, να γελούν, μεγάλωσαν και βρήκαν τη θέση τους στον κόσμο. Η μάνα για αυτούς είναι ένα καταφύγιο που η γεροντική άνοια δεν θα πάρει ποτέ.
