Εντεκα χρόνια από το θάνατο του εμπνευσμένου μουσικού δημιουργού, δασκάλου και οραματιστή Στέφανου Βασιλειάδη, ο Δήμος Καλαμάτας και η Κοινωφελής Επιχείρηση "Φάρις", σε συνεργασία με το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων Σπουδαστών των Σχολών της "Φάρις", το Σύλλογο Αποφοίτων του Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας "Μαρία Κάλλας" και την οικογένεια του Στ. Βασιλειάδη διοργανώνουν αυτό το αφιέρωμα. Πρόκειται για ένα αφιέρωμα μνήμης και τιμής και μια ευκαιρία προσέγγισης στο δημιουργικό έργο και στην προσωπικότητα ενός χαρισματικού μουσικού, ανθρώπου και δασκάλου, που συνδύασε τις μουσικές καταβολές του στην Ανατολή και τη Δύση, με την πρωτοποριακή έρευνα στη μουσική δημιουργία και διαπαιδαγώγησε με τον τρόπο, το ήθος και τις γνώσεις του μια ολόκληρη γενιά καλλιτεχνών. Το πρόγραμμα της εκδήλωσης, την οποία επιμελείται η οικογένεια Βασιλειάδη, θα περιλαμβάνει μαρτυρίες, ήχους και εικόνες από τη ζωή του συνθέτη, πέντε παιδικά τραγούδια του, θεατρική μουσική του (χορικά από τις "Τραχίνιες" και τον "Οιδίποδα Τύραννο" του Σοφοκλή καθώς και από τις "Τρωάδες" του Ευριπίδη), δύο ηλεκτροακουστικά έργα του ("Κουκλόκοσμος", στη δεύτερη χορογραφημένη εκδοχή του και "Εν πυρί", έργο για κοντραμπάσο και οκτάιχνη μαγνητοταινία) καθώς και ένα τραγούδι σε ποίηση Αναστασίας Κόκκινου και μουσική Νίκου Τσότρα, γραμμένο στη μνήμη του. Επίσης θα μιλήσουν ο καθηγητής εθνομουσικολογίας στο Ε.Κ. Πανεπιστήμιο Αθηνών Λάμπρος Λιάβας και η φλαουτίστα και καθηγήτρια στο Δημοτικό Ωδείο Καλαμάτας Βίκη Βασιλειάδη κόρη του συνθέτη. Συμμετέχουν εθελοντικά οι μουσικοί: Αρίωνας Γυφτάκης (κοντραμπάσο), Λουκάς Γεώργας (πιάνο), Τρύφωνας Θωμόπουλος (πιάνο), Αντώνης Κουφουδάκης (κιθάρα), Βαρβάρα Τσότρα (βιολοντσέλο), Σταύρος Τσότρας (τραγούδι), μαθητές της Δημοτικής Σχολής Χορού Καλαμάτας σε χορογραφία Κατερίνας Κασιούμη, η Χορωδία του Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας, υπό τη διεύθυνση του Νίκου Πρίγκα, η Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Καλαμάτας και το Γυναικείο Φωνητικό Σύνολο «Μελίφωνο» υπό τη διεύθυνση του Ιβάν Ματζαρη. Η είσοδος θα είναι ελεύθερη.
Βιογραφικό του Στέφανου Βασιλειάδη: από τα παιδικά του χρόνια, στη Δράμα, μαθήτευσε στην Βυζαντινή μουσική με τον Αθανάσιο Κωνσταντινίδη και στην Ευρωπαϊκή με τον Γιάννη Ναλπαντίδη. Αργότερα ήρθε στην Αθήνα, όπου σπούδασε ανώτερα θεωρητικά και νεότερα συστήματα σύνθεσης στο Ελληνικό Ωδείο με την Ουρανία Ιωαννίδου (1951-1955, δύο πρώτα βραβεία με ειδική διάκριση και χρηματικό έπαθλο) και στη συνέχεια με τον Γ. Α. Παπαϊωάννου (1955-1962). Η γνωριμία του με τον Γ. Χρήστου, του οποίου έγινε στενός συνεργάτης κατά τον τελευταίο χρόνο της ζωής του (1969-70), στάθηκε καταλυτική για τη μετέπειτα πορεία του. Καθοριστικές για το έργο του υπήρξαν και η συνεργασία και η φιλία του με τον Μιχάλη Αδάμη, τον Γ. Γ. Παπαϊωάννου, τη Ζουζού Νικολούδη και τον Iάννη Ξενάκη. Από το 1956 αρχίζει η μακρόχρονη θητεία του στο θέατρο. Υπήρξε υπεύθυνος για τη μουσική διδασκαλία και διεύθυνση της σκηνικής μουσικής στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ, 1961-67) και αργότερα στο Εθνικό Θέατρο (1968-78). Αυτή την περίοδο ξεκινάει η δουλειά του ως συνθέτη για το θέατρο. Συνθέτει μουσική για 18 αρχαίες τραγωδίες και 35 έργα του κλασικού και νεότερου δραματολογίου με αντιπροσωπευτικά δείγματα τα: Ιππόλυτος (ΚΘΒΕ, 1965), Τραχίνιαι, Πέρσαι, Ορέστεια (Εθν. Θέατρο, 1970-72), Ιφιγένεια εν Αυλίδι, Βάκχες (Θ. Καισαριανής, 1979, 1980), Τρωάδες (για τα «Χορικά» της Ζ. Νικολούδη, 1998) κ.α. Από τη δεκαετία του ’70 επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στην ηλεκτροακουστική μουσική, διαμορφώνοντας μια δική του οπτική για τη σύνθεση. Ονομάζει τη μουσική του «ιδεογραφική», υπονοώντας ότι οι «ιδέες» (οι καταστάσεις, τα συναισθήματα) που αποτελούν τον πρωταρχικό κόσμο, τη βαθύτερη σκέψη του συνθέτη, πραγματώνονται σε ηχητικά-μουσικά μορφώματα (δίκην «ιδεογραμμάτων»-συμβόλων). Αυτά τα στοιχεία ωθούνται από μια δραματική κινητήρια δύναμη στην «περιπέτεια» των άπειρων συνδυασμών τους. Σε αυτό το πνεύμα γράφει μια σειρά από ηλεκτροακουστικά πολύτεχνα έργα: "Τα μυστικά τραγούδια της σιωπής" (1970), "Θρήνοι" (1972), "Εν πυρί" (α΄ γραφή 1972-73 για μαγνητοταινία∙ β΄γραφή, για τσέλο ή κόντρα μπάσο και μαγνητοταινία, 1973), "Κουκλόκοσμος" (1973), "Αίμα" (1975), "Τα μυστικά τραγούδια της μηχανής" (1980), "Τα μυστικά τραγούδια της λέξης" (1983), "Προς το φως" (1999) κ.α. Επίσης έχει γράψει πάνω από 100 (με Ελληνότροπα στοιχεία) παιδικά τραγούδια (το "Γλυκό τσαμπί σταφύλι", σε στίχους Μ. Γουμενοπούλου, πήρε το πρώτο βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό της Unicef, 1979). Η ενασχόλησή του από πολύ νωρίς με τη μουσική εκπαίδευση τον οδήγησε στη συνειδητοποίηση των σοβαρών προβλημάτων της μουσικής παιδείας στον τόπο μας, την οποία υπηρέτησε με πάθος από πλήθος θέσεων: 1953-68 σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία, 1968-96 στο Κολέγιο Αθηνών, 1969-96 στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, 1991-94 στο τμήμα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, από το 1991 έως 1995 στο Ωδείο «Ευμουσία», στο Πανεπιστήμιο Πατρών (2002) κ. α. Υπήρξε εισηγητής του αναλυτικού προγράμματος του υπουργείου Παιδείας για τη μουσική εκπαίδευση στα γυμνάσια και την Α΄ Λυκείου και επικεφαλής της ομάδας συγγραφής των αντίστοιχων βιβλίων μουσικής του ΟΕΔΒ, βασικός εισηγητής του θεσμού των Μουσικών Σχολείων και πρόεδρος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του πρώτου Μουσικού Γυμνασίου της χώρας στην Παλλήνη Αττικής, καθώς και προεδρεύων ή μέλος σε πολλές ομάδες εργασίας του ΥΠΠΟ και του υπουργείου Παιδείας για ζητήματα χορωδιακής ανάπτυξης, μουσικής και πολύτεχνης αισθητικής παιδείας. Ασχολήθηκε με την ηχητική «χαρτογράφηση» της Ελλάδας (καταγραφή ηχητικού και μουσικού υλικού ανά περιοχές) ενώ από το 1956 ως το 1998 έκανε πολλές εκπομπές στην Ελληνική Ραδιοφωνία παρουσιάζοντας την έντεχνη (κυρίως Ελληνική) μουσική καθώς και θέματα μουσικής παιδείας. Διετέλεσε διευθυντής του Κέντρου Σύγχρονης Μουσικής Ερευνας (1986-2004), πρόεδρος του Ιδρύματος «Χουρμουζίου – Παπαϊωάννου» (2000-04) καθώς και ο πρώτος πρόεδρος της Στέγης Ελληνικών Χορωδιών (2003).
