Σύμφωνα με ρεπορτάζ από τον "Εθνικό Κήρυκα", ο εκλιπών ήταν ο πιο διάσημος ράφτης στην Ουάσιγκτον, όχι μόνο διότι έχει ράψει τα κοστούμια όλων των Προέδρων και κυβερνητικών παραγόντων από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα και στελεχών επιχειρήσεων, αλλά και διότι η ζωή του θα αποτελούσε ένα τέλειο σενάριο για το Χόλιγουντ.
Ο Τζορτζ ντε Πάρις γεννήθηκε στην Καλαμάτα στις 28 Σεπτεμβρίου 1934 και απεβίωσε στις 13 Σεπτεμβρίου 2015 στο "Hospice Center" του Αρλινγκτον, μετά από πολύμηνη μάχη με την επάρατη νόσο. Η σορός του εκτέθηκε για προσκύνημα στο ναό της Αγίας Αικατερίνης στο Φαλς Τσερτς της Βιρτζίνια, όπου και εψάλη τρισάγιο.
Ο εκλιπών, όπως επεσήμανε ο Γεώργιος Κάλας, ιδιοκτήτης-διευθυντής του γραφείου τελετών "George P. Kalas", δεν έχει άμεσους συγγενείς στην Αμερική, παρά μόνο την αδελφή του, τα ανίψια και τα εγγόνια του στην Καλαμάτα. Τη διευθέτηση των λεπτομερειών της κηδείας του την είχε αναλάβει ο πληρεξούσιος, στον οποίο έχει αναθέσει την εκτέλεση της διαθήκης του.
Ο εκλιπών έτυχε ευρείας προβολής καθώς κάθε φορά που ο Πρόεδρος των ΗΠΑ έκανε πρόβα του νέου του κοστουμιού φωτογραφιζόταν μαζί του και η φωτογραφία έκανε τον γύρο του κόσμου. Οι μεγάλες εφημερίδες, μεταξύ των οποίων και η "New York Times", έχουν δημοσιεύσει πολλά άρθρα γι’ αυτόν και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι τον ανέφεραν ως Γαλλοαμερικανό. Οταν όμως ήρθε η ώρα να συντάξουν τη νεκρολογία του ανακάλυψαν στην εγκυκλοπαίδεια ότι ο Τζορτζ ντε Πάρις δεν ήταν Γαλλοαμερικανός, αλλά Ελληνοαμερικανός.
Η εφημερίδα "New York Times" στη νεκρολογία που ανάρτησε στην ιστοσελίδα της, αναφέρει ότι οι πιο συνεπείς λογαριασμοί της ζωής του ήταν η άφιξή του το 1960 στην Αμερική από την Μασσαλία ως Γεώργιος Χριστόπουλος και η μετονομασία του σε Τζορτζ ντε Πάρις, καθώς και η μετεξέλιξή του από άνεργο και άστεγο στον πιο διάσημο ράφτη της Ουάσιγκτον και των Προέδρων. Γεννήθηκε σε μια αγροτική οικογένεια της Καλαμάτας και σε ηλικία 12 ετών έμαθε την ραπτική τέχνη. Υπηρέτησε στο Στρατό και στις αρχές της δεκαετίας του ’50 επιβιβάστηκε σε ένα καράβι και κατέληξε στη Μασσαλία όπου εργάστηκε ως ράφτης. Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 δι’ αλληλογραφίας γνώρισε μια Αμερικανίδα, η οποία ήταν ράφτρα στην Ουάσιγκτον και προσφέρθηκε να τον προσκαλέσει στην Αμερική να εργαστούν μαζί και να παντρευτούν. Ο ομογενής νόμιζε ότι ήταν η Μπριζίτ Μπαρντό και μάλιστα της είχε δώσει να φυλάξει τα 4.000 δολάρια που είχε εξοικονομήσει από την εργασία του στη Μασσαλία. Οταν όμως ήρθε η ώρα να αποφασίσουν για τον γάμο, ο ομογενής αρνήθηκε και αυτή τον πέταξε στους πέντε δρόμους. Εμεινε άνεργος και για αρκετό διάστημα άστεγος και κοιμόταν στα πάρκα της πρωτεύουσας. Σε σύντομο χρονικό διάστημα αγόρασε μια ραπτομηχανή και άρχισε να ράβει τα πρώτα κοστούμια. Εγινε διάσημος διότι έραβε τα κοστούμια των Προέδρων των ΗΠΑ και διότι είχε το χάρισμα της επικοινωνίας με τους δημοσιογράφους και ήταν πάντα σε θέση «να ζυγίσει με το δικό του καντάρι» την ευσπλαχνία και την γενναιοδωρία των Προέδρων και δεν δίσταζε να τους βαθμολογήσει.
Το ραφείο του βρισκόταν πλησίον του Λευκού Οίκου και η φήμη του μεγάλωνε. Παρά ταύτα διατηρούσε χαμηλό προφίλ και ζούσε μια κανονική ζωή. Οταν του έλεγαν ότι είναι φημισμένος ράφτης, αυτός τους απαντούσε ότι δεν είναι τίποτε παραπάνω από έναν απλό ράφτη που εξασφαλίζει τα χρήματα για μια απλοϊκή κανονική ζωή και για να είναι συνεπής και να πληρώνει τους λογαριασμούς του.
«Εγώ είμαι ο Τζορτζ ντε Πάρις και τίποτε παραπάνω. Οταν φτάνεις στο σημείο να κοιμάσαι στους πέντε δρόμους δεν μπορείς παρά να ευγνωμονείς τον Θεό και όλους όσοι σε βοήθησαν να ορθοποδήσεις», είχε δηλώσει σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις της ζωής του ο Γεώργιος Χριστόπουλος.
