Η 27χρονη Τζορτζίτσα ήρθε πριν από λίγες μέρες για να κάνει έκπληξη στην οικογένεια από την οποία φιλοξενήθηκε τότε, στα δύσκολα χρόνια του πολέμου, στην οικογένεια της Λίνας Κουτσουμπού. Ετσι, η... ελληνοσερβική οικογένεια ενώθηκε και πάλι. Το κανονικό όνομα της Λίνας Κουτσουμπού είναι... Μπουμπουλίνα. Της το έδωσαν οι παππούδες της από θαυμασμό στην ιστορική προσωπικότητα της Ελλάδας και εκείνη έμελλε να της μοιάσει στη δύναμη και τη μεγαλοψυχία. Μόνο και μόνο από το όνομά της, καταλαβαίνει κανείς πως δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη γυναίκα. Ο Γιάννης, η Λίνα και ο Γιώργος Κουτσουμπός είχαν ανοίξει την αγκαλιά τους και το σπίτι τους στη μικρή Σέρβα, θέλοντας να βοηθήσουν ένα παιδί του πολέμου. Τα χρόνια πέρασαν, ευτυχώς ο πόλεμος τελείωσε, τα χιλιόμετρα και η απόσταση μεταξύ τους μεγάλωσαν, όμως η αγάπη και η τρυφερότητα έμειναν αναλλοίωτες... Πώς ξεκίνησε η κοινή τους ιστορία; Αρκετά χρόνια πριν, το 1997, χτύπησε το τηλέφωνό της και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο γιατρός Γιώργος Ψυχίδης, πρόεδρος τότε του Συλλόγου Ελληνοσερβικής Φιλίας. "Λίνα, έχω ένα κοριτσάκι να φιλοξενήσεις" της είπε. Εκείνη δυσανασχέτησε. Είχε ταλαιπωρηθεί από τα δύο κοριτσάκια από τη Σερβία που είχε μόλις φιλοξενήσει, την είχαν δυσκολέψει και αισθανόταν πως δεν είχε άλλη αντοχή. Λίγα λεπτά μετά, την έπεισε να αλλάξει γνώμη και έτσι το κατώφλι της οικογένειας Κουτσουμπού πέρασε η 9χρονη Τζορτζίτσα Βίτας. Η Τζορτζίτσα ήταν ένα παιδί του πολέμου, από μάνα Κροάτισσα και πατέρα Σέρβο. Είχε άλλα δύο αδέλφια και ζούσε τότε κρυμμένη στη Σερβία, από φόβο για τη μητέρα της. Οταν ήρθε τις πρώτες μέρες στην Καλαμάτα, ήταν σα χαμένη. Η μάνα της επέμενε να έρθει για να σωθεί από τον πόλεμο. Δεν καταλάβαινε τη γλώσσα, ούτε τις μητρικές κουβέντες της κ. Λίνας. Ηθελε να φύγει πίσω, αλλά προσπαθούσε σιγά -σιγά να εγκλιματιστεί. Για τα 20 περίπου Σερβάκια υπήρχε δασκάλα που τους δίδασκε σερβικά και ελληνικά στο παλιό κτήριο των Εκπαιδευτηρίων Παναγιωτόπουλου. Οι διακοπές κράτησαν 40 μέρες, όμως τα παιδιά περνούσαν τόσο καλά, που τελικά έμειναν όλο το καλοκαίρι. Ο μοναχογιός της οικογένειας Γιώργος Κουτσουμπός, καθηγητής στα Εκπαιδευτήρια Μπουγά σήμερα, απέκτησε αδερφή και ήταν πολύ χαρούμενος για αυτό. "Οταν ήρθε στο σπίτι μας η Τζορτζίτσα, είχε μαζί της μια σακούλα πλαστική με 2-3 εσώρουχα" θυμάται η "Μαμαλίνα" (έτσι την έλεγε η Τζορτζίτσα από μικρή). Η καλαματιανή οικογένεια ανέλαβε όλα τα έξοδα του παιδιού και το ίδιο έκαναν όλες οι οικογένειες που φιλοξενούσαν Σερβάκια. "Τα αδέλφια της Τζορτζίτσας δεν ήξεραν τι είναι μπανάνα, φρούτο, παιχνίδι" λέει η κ. Λίνα. Η πιο δύσκολη στιγμή αυτής της πρωτοβουλίας, ήταν ο αποχαιρετισμός. Οταν έφευγε το πούλμαν για τη Σερβία, οι μανάδες, τα παιδιά και οι Ερυθροσταυρίτισσες που υποστήριζαν τη φιλοξενία, έκλαιγαν απαρηγόρητες. Ηταν μια τραγική στιγμή, θυμάται η κ. Λίνα. Η βοήθεια στην Τζορτζίτσα συνεχίστηκε και μετά από τη διαμονή της στην Καλαμάτα. Οταν έφυγε, της έραψε μέσα στα ρούχα 2.000 δολάρια και μάρκα, για να χρησιμοποιήσει η οικογένειά της στη Σερβία. Οι φίλοι της οικογένειας είχαν ενημερωθεί για το γεγονός και είχαν δώσει και εκείνοι χρήματα και ρούχα στο παιδί. Αργότερα, στα δέματα που έστελνε η Λίνα στη Σερβία υπήρχαν κούκλες, σοκολάτες, τσάντες, σχολικά. Είχε προηγηθεί τηλεφωνική συνεννόηση μεταξύ τους, ώστε η Τζορτζίτσα να ξέρει πού θα ήταν κρυμμένα τα χρήματα. "Η Λίνα δε μεγάλωσε μόνο εμένα, αλλά και τα 2 αδέλφια μου. Πραγματικά νιώθω ότι έχω 2 μητέρες" δηλώνει η 27χρονη σήμερα Τζορτζίτσα. Η οικογένεια της Τζορτζίτσας έφυγε για την Αμερική. Εκεί έμεινε στη Λουιζιάνα, όπου χτυπήθηκε από τις πλημμύρες. Εφυγαν για το Πίτσμπουργκ, όπου ζουν μέχρι σήμερα. Η ίδια τελείωσε Σχολή Μάρκετινγκ - Μάνατζμεντ, δουλεύοντας παράλληλα για να πληρώνει τα δίδακτρα του κολεγίου. Πριν από 2 χρόνια, την ... ξαναβρήκε η σύζυγος του Γιώργου, Σταυρούλα στο Facebook. Φέτος η Τζορτζίτσα ήρθε με το Σέρβο σύντροφό της στην Ελλάδα και ήρθε στην Καλαμάτα για να κάνει έκπληξη στην οικογένεια Κουτσουμπού. Θυμήθηκε και βρήκε το σπίτι μόνη της! "Νιώθω σαν να γύρισα στο σπίτι μου... Οι Ελληνες είναι πολύ καλοί, ανοικτοί, γενναιόδωροι άνθρωποι. Οταν δίνουν, δεν έχουν όριο. Δε ξέρω πού θα ζήσω στο μέλλον, πραγματικά. Είμαι Σέρβα, έζησα στην Ελλάδα και τώρα στην Αμερική. Ο φίλος μου ο Σάββας είναι Σέρβος και ζει στη Φινλανδία. Πραγματικά δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι η παιδική μου ηλικία ξεκινά από τη στιγμή που ήρθα στην Καλαμάτα. Μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχα ζήσει ως παιδί. Τα βιώματα του πολέμου δεν τα έχω ξεχάσει, ποτέ δε τα ξεχνάς, απλά μαθαίνεις να τα διαχειρίζεσαι. Τώρα που ζω στην Αμερική, όλοι είναι μια παρέα, οι Σέρβοι, οι Κροάτες, οι Μουσουλμάνοι, οι Ελληνες και απορούν γιατί κάναμε πόλεμο; Εξαιτίας των πολιτικών, απαντούν μόνοι τους…" λέει η Τζορτζίτσα κρατώντας αγκαλιά τις "ανιψιές" της, Ιωάννα και Μαριλίνα...
ΤΙ ΘΥΜΑΤΑΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΨΥΧΙΔΗΣ ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΣΕΡΒΙΚΗΣ ΦΙΛΙΑΣ
"Η αφορμή για τη δημιουργία του συλλόγου ήταν μια επίσκεψη σε ένα φιλικό σπίτι στη Χαλκιδική, όπου η οικογένεια που επισκεφθήκαμε φιλοξενούσε ένα κοριτσάκι από την περιοχή του πολέμου. Με τη γυναίκα μου τη Βιβή σκεφτήκαμε να φέρουμε και στην Καλαμάτα αυτή την πρωτοβουλία. Η Ελληνοσερβική Φιλία στην Αθήνα μας πρότεινε να φτιάξουμε το παράρτημα Καλαμάτας το 1994 και τελικά φέραμε παιδάκια ηλικίας από πρώτη ως τρίτη δημοτικού, που έκαναν μαθήματα στο σχολείο του Παναγιωτόπουλου. Η φιλοξενία κράτησε 9 περίπου μήνες. Εμείς στο σπίτι μας φιλοξενούσαμε τη δασκάλα, το δάσκαλο και τη συνοδό των παιδιών. Αρχικά δεν ήξεραν ελληνικά, όμως μας βοηθούσε διερμηνέας, μέχρι να μάθουν να συνεννοούνται μαζί μας" θυμάται ο κ. Ψυχίδης. "Στην 28η Οκτωβρίου τα παιδιά έκαναν παρέλαση με σημαία ελληνική και σερβική! Στο κλείσιμο της χρονιάς μοιράσαμε δαχτυλίδια με μια ημερομηνία και έχουμε δώσει ραντεβού να συναντηθούμε σε 20 χρόνια από τότε, δηλαδή φέτος ή του χρόνου. Υπήρχε οικογένεια στην Καλαμάτα, που φιλοξενούσε δύο αδελφές. Οταν αυτές μεγάλωσαν, το ένα κορίτσι σπούδασε στην Ελλάδα Νομική και η αδελφή της Ελληνική Φιλολογία. Αλλη μια κοπέλα από εκείνη την ομάδα μένει στη Μεσσηνία και δουλεύει στην Costa Navarino. Για να πάρει κάποιος ένα παιδί, δεν ψάχναμε να δούμε αν έχει την οικονομική άνεση. Βλέπαμε την ψυχική του διάθεση, τη συμπεριφορά του. Υπήρχαν κάποια από τα παιδιά που δεν είχαν μάνα ή πατέρα ή κανέναν από τους δύο. Εδώ, βρήκαν γονείς... Ολη η Καλαμάτα βοηθούσε τους ανθρώπους του πολέμου. Είχαμε κάνει και αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας. Μια φορά είχαμε στείλει μια ολόκληρη νταλίκα με τσιγάρα του Καρέλια, πορτοκάλια, ρούχα, 25-30 τόνους συνολικά όλα αυτά" προσθέτει ο πρώην πρόεδρος και εμπνευστής της ιδέας. Ο ίδιος είχε γίνει νονός σε ένα παιδάκι 12 ετών, το οποίο αργότερα πάντρεψε στη Βοσνία και βάφτισε το παιδί του!
Να σημειωθεί πως μέλος του συλλόγου και ενεργός στα θέματα της φιλοξενίας των παιδιών ήταν ο γιατρός Χρήστος Καπερνόπουλος, που δεν είναι πια στη ζωή.
