Το πρωί της Κυριακής, όπως και η υπόλοιπη ημέρα βέβαια, ήταν εξαιρετικό, με μία αισθητή δροσιά στον αέρα που σε προετοιμάζει να δεχτείς πιο εύκολα καινούριες εμπειρίες. Η διαδρομή μέχρι το Ανω Καρβέλι με το βανάκι του συλλόγου ήταν σύντομη οπότε και ξεκινήσαμε άμεσα  την πορεία μας για το εκκλησάκι του Προφήτη Ελισαίου. Κατά την διάρκεια λοιπόν της ανάβασης ξεκίνησε και η γνωριμία με τα υπόλοιπα μέλη του συλλόγου, που πρέπει να πω ότι είναι άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι, που σε δέχονται πολύ ευχάριστα στην ομάδα τους σαν να σε ξέρουν χρόνια. Κάπου εκεί η «μοναξιά του ορειβάτη» μειώθηκε αρκετά, σχεδόν εξαφανίστηκε και σταμάτησα να την σκέφτομαι. Η θέα από το εκκλησάκι ήταν φανταστική, δεν περίμενα άλλωστε και τίποτα λιγότερο μιας που ο στόχος κάθε ορειβάτη είναι η κορυφή - γίνεται να έχεις άσχημη θέα από την κορυφή; Δεν γίνεται φυσικά. 

Η κατάβαση ήταν εξίσου ενδιαφέρουσα και η οργιώδης βλάστηση την έκανε ακόμη ποιο συναρπαστική, με ελάχιστες αλλά απαραίτητες αμυχές.

Στο τέλος της διαδρομής μας στο Ανω Καρβέλι δεν ένιωσα κουρασμένος, αντιθέτως μάλιστα το είχα απολαύσει - και σκέφτηκα ότι τέτοιες εύκολες διαδρομές είναι μια πολύ μεγάλη ευκαιρία για να δοκιμάσουν όλοι, ανεξαρτήτως ηλικίας άνθρωποι, τα οφέλη της πεζοπορίας στην φύση. Αλλωστε νομίζω ότι όλοι έχουμε ανάγκη για λίγο περισσότερη επαφή με τη φύση. 

Το ψητό χοιρινό με πατάτες που μας προσέφερε ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού ήταν το κάτι άλλο... δεν ξέρω εάν ήταν λόγω της διαδρομής, αλλά ήταν αυτό που ολοκλήρωσε την εμπειρία μου. 

Οταν ξάπλωσα στο κρεβάτι μου το βράδυ ένιωσα γεμάτος. Σίγουρα δεν ήταν ένας από τους 12 άθλους του Ηρακλή, αλλά νομίζω ότι θα μείνει στη μνήμη μου αναπολώντας αυτή την εμπειρία αρκετό καιρό.

Μιχάλης Γιαννόπουλος 

Τεχνολόγος Γεωργικών Προϊόντων