Αναζητώ λοιπόν στο Διαδίκτυο τη σελίδα του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας, προκειμένου να πληροφορηθώ για το πρόγραμμα και τις εξορμήσεις. Στην αναζήτησή μου με βοήθησε ιδιαίτερα που το site είναι ενημερωμένο και δίνει πληροφορίες για τις πορείες σχετικά με το βαθμό δυσκολίας τους. Ετσι είδα εύκολα την ανάβαση που θα μ’ ενδιέφερε να κάνω εφόσον δεν έχω κάποια εμπειρία, δήλωσα συμμετοχή και είμαι έτοιμη να ανακαλύψω το άγνωστό μου.

Το πρωί της Κυριακής 6/3 στις 8 π.μ. μαζευτήκαμε 34 άτομα στο γραφείο του συλλόγου ώστε να οργανωθούμε και να μπούμε στα αυτοκίνητα για να πάμε στην αρχή της διαδρομής μας, το Ανω Καρβέλι. Μόλις φτάσαμε, πήραμε τα σακίδιά μας και ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε προς το μονοπάτι. Ηταν πολύ όμορφο να βλέπεις ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών να γελάνε μαζί, να συμπορεύονται και να ευχαριστιούνται αυτό που κάνουν. Γνωριστήκαμε μεταξύ μας κάνοντας την κλασική ερώτηση: "Πρώτη φορά έρχεσαι;", που μας έδινε το έναυσμα να μοιραστούμε εμπειρίες. Η ανάβαση ήταν εύκολη δίχως επικίνδυνα σημεία, σε στενό μονοπάτι με πολύ όμορφη και αναζωογονητική θέα. Είχε δροσιά και μια βουνίσια αύρα που την ένιωθες σε κάθε βήμα. Οι αρχηγοί κάποιες φορές προέτρεπαν τα μέλη να περιμένουν και όσους είχαν μείνει πιο πίσω με αφορμή να κάνουμε πεντάλεπτες στάσεις.

Μετά από περίπου μιάμιση ώρα περπάτημα φτάνουμε στην κορυφή του Προφήτη Ελισσαίου. Τι όμορφα που ήταν… Ολος ο Μεσσηνιακός Κόλπος στα πόδια μας, όλη η Καλαμάτα μπρος στα μάτια μας κι όλο το βουνό τριγύρω μας σε κάποιες κορυφές χιονισμένο μάλιστα. Ξαποστάσαμε, φάγαμε και ήπιαμε νερό, βγάζαμε ο ένας τον άλλο φωτογραφίες και φυσικά ομαδικές και βίντεο. Το εκκλησάκι ήταν όμορφο, πέτρινο και πολλοί από μας προσκυνήσαμε κιόλας. Χωρίς κούραση με λίγο λαχάνιασμα έφτασα στην κορυφή. Η αίσθησή μου; Κατάλαβα πως μπορώ και παραπάνω, δεν είχα φτάσει στα όριά μου. Η κατάκτηση αυτή ήταν μια πνευματική ξεκούραση. Κοιτούσα πόσο ψηλά είχα φτάσει και σκεφτόμουν γιατί όχι; Μπορείς κι άλλο.

Σειρά τώρα έχει η κατάβαση από διαφορετική διαδρομή. Οι αρχηγοί μας είπαν όσο μπορούμε να είμαστε όλοι μαζί γιατί κάποια σημεία ήταν λίγο μπερδεμένα. Το μονοπάτι άλλες φορές ήταν πιο πλατύ κι άλλες πιο στενό. Αυτή τη φορά έπρεπε να προσέχω περισσότερο τις πέτρες που πατούσα γιατί γλιστρούσαν πολύ. Πολύ όμορφη στιγμή ήταν όταν όλοι καθίσαμε κυκλικά και βλέπαμε την αναπαράσταση του αλωνίσματος από κάποια μέλη που πραγματικά μας έκαναν να γελάσουμε πάρα πολύ.   Εύκολη και αυτή η διαδρομή με ελάχιστα σημεία λίγο πιο απότομα και με "άτιμες" αφάνες που με ταλαιπώρησαν λίγο. Φτάνοντας εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε, ξαποστάσαμε λίγο. Ενας πολύ ευγενικός κύριος του χωριού μας έδωσε μήλα και μπήκαμε στα αυτοκίνητα για να πάμε στο περίφημο πανηγύρι του χωριού Λαδά. Χορός, εδέσματα, κρασάκι και ευχάριστη παρέα ήταν ό,τι πιο ιδανικό για να κλείσει αυτή η περιπετειώδης εξόρμηση. Επιστρέφοντας, γελάσαμε για ακόμα μια φορά με αστεία ανέκδοτα. Περίπου στις 17.00 ήμασταν στο γραφείο του συλλόγου, χαιρετηθήκαμε και χωριστήκαμε. Καλά λέγανε τελικά πως με τον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας δεν πλήττεις ποτέ. Σίγουρα θα ξαναέρθω!

Ευγενία Κουφόγιαννη