Ακολουθώντας μονοπάτια δίπλα σε ένα εντυπωσιακό ανάγλυφο και μια ακτογραμμή, που μας επιφύλασσε πολλές εκπλήξεις, όπως κρυφές παραλίες και όρμους μυστικούς, είχαμε στόχο να φτάσουμε στο Μοναστήρι της Παναγίας της Πολεμάρχας και κάνοντας κυκλική πορεία να επιστρέψουμε.

Το μεγαλύτερο μέρος της πορείας σκιάζονταν από πεύκα που έφταναν μέχρι την θάλασσα και σε συνδυασμό με το γαλάζιο του ουρανού έδιναν πανέμορφα γαλαζοπράσινα και τυρκουάζ χρώματα στα νερά που αγναντευαμε.

Στις πευκοβελόνες που πατούσαμε, δειλά δειλά έκαναν την εμφάνιση τους τα πρώτα κυκλάμινα δηλώνοντας την ύπαρξη του Φθινοπώρου.

Αφού ανηφορίσαμε ένα λόφο, κατηφορίζοντας βρεθήκαμε σε μια μαγευτική παραλία, σε σχήμα καρδιάς με μια μικρούλα νησίδα μες στην μέση, την παραλία Πολεμάρχας.
Εκεί ξαποστάσαμε, οι πιο πολλοί απολαμβάνοντας το μπάνιο στα πεντακάθαρα και δελεαστικά νερά κι εγώ ξαπλώνοντας κάτω από τον παχύ ίσκιο των πεύκων, ακούγοντας τα τζιτζίκια και αγναντεύοντας τα πανέμορφα χρώματα του νερού.

Στην "ενδοχώρα " αυτής της παραλίας και σχετικά κοντά στην ακτή βρισκόταν ότι έχει διασωθεί από το Μοναστήρι της Παναγίας Πολεμάρχας, που ιδρύθηκε γύρω στο 1400 από τον μοναχό Αντώνιο, προκειμένου να ασκητέψει και να αφιερωθεί στο Θεό. Το μέλλον όμως του Μοναστηριού προβλέπονταν ζοφερό...

Εκεί που σήμερα λικνίζονται τα ιδιωτικά σκάφη, αιώνες πριν έβρισκαν αγκυροβόλιο οι πειρατές.

Ακόμα και σήμερα αν κλείσει τα μάτια ο επισκέπτης "ακούει" τα βήματα τους να πλησιάζουν στην Μονή....και τον ήχο που έκαναν τα σπαθιά που έβγαιναν από τις θήκες... κι ακόμα χειρότερα νιώθει το φόβο και την αγωνία των μοναχών..

Μετά από ώρα έπρεπε, να αφήσουμε πίσω αυτόν τον τόσο "δυνατό" από πολλές πλευρές τόπο που ερέθισε την όραση, την ψυχή, το πνεύμα και την φαντασία μας κι αφήνοντας την τελευταία να συνεχίσει να καλπάζει, αρχίσαμε να ανηφορίζουμε το μονοπάτι της επιστροφής.

Ελπίζω και εύχομαι, να είμαστε όλοι καλά και να μπορούμε, να βιώνουμε με τον σύλλογό μας τέτοιες κι ακόμη πιο δυνατές εμπειρίες και συγκινήσεις !

Χριστίνα Καλέκα
μέλος του “Ευκλή”