Αναλυτικά στο μήνυμα του ο κ. Λεβεντάκης αναφέρει: «Ένας αιώνας συμπληρώνεται φέτος, από τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Που έφερε και την καταστροφή μιας από τις σπουδαιότερες κοιτίδες πολιτισμού που κτιζόταν, επί αιώνες, στα παράλια της Μικράς Ασίας.

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη εθνική συμφορά, στην ιστορία του Ελληνισμού, μετά την Άλωση της Πόλης, αποτέλεσμα και αυτή της τουρκικής θηριωδίας.

Η 14η Σεπτεμβρίου έχει ορισθεί από την Ελληνική Βουλή, ως «ημέρα εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το τουρκικό κράτος».

Της γενοκτονίας, που κορυφώθηκε με την καταστροφή της Σμύρνης και τον αφανισμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων και Αρμενίων κατοίκων, το 1922.

Μια καταστροφή, η οποία έφερε και το οριστικό τέλος της μακραίωνης παρουσίας του ελληνισμού, στη Μικρά Ασία.

Ο απολογισμός, τραγικός...

Την ώρα που η φωτιά κατέστρεφε σπίτια και περιουσίες, οι Τούρκοι λεηλατούσαν, κακοποιούσαν, εξευτέλιζαν, με κάθε τρόπο, και σκότωναν αθώους.

Υπό το κλίμα του τρόμου και της απειλής του θανάτου, όσοι κατάφεραν να γλυτώσουν, πέφτοντας ακόμα και στη θάλασσα, εγκατέλειψαν την πόλη.

Αναπόφευκτος υπήρξε ο αναγκαστικός ξεριζωμός από τις πατρογονικές εστίες, εκατοντάδων χιλιάδων Μικρασιατών που, το φθινόπωρο του 1922, έφθασαν στην Ελλάδα.

Ο διωγμός από τις αλησμόνητες «χαμένες πατρίδες» που, για χιλιετίες, άνθησε ο Ελληνικός πολιτισμός άφησε βαθύ και τραυματικό αποτύπωμα, στην καρδιά και την ψυχή, όχι μόνο κάθε Μικρασιάτη, που ξεριζώθηκε από τη γενέθλια γη του, αλλά και όλων των Ελλήνων.

Η γενιά αυτή των προσφύγων, που έζησε τον χαμό και έστησε τη ζωή της, από την αρχή, σε άλλους τόπους, με πολλούς κόπους και βάσανα, δυστυχώς χάνεται.

Αφήνει όμως πίσω της, ως παρακαταθήκη, μαρτυρίες και αφηγήσεις που συγκλονίζουν, 100 χρόνια μετά, γεμίζοντας τόμους ολόκληρους ματωμένης ιστορίας.

Ιστορίας, που οι επόμενες γενιές επιβάλλεται και πρέπει να διδαχθούν, κάτι που αποτελεί ηθική υποχρέωσή μας.

Όπως και καθήκον μας αποτελεί, να διατηρήσουμε τη μνήμη ολοζώντανη και να μην επιτρέψουμε, τα ιστορικά αυτά γεγονότα να βυθιστούν στη λήθη.

Γιατί, αν δεν το πράξουμε, οι αλησμόνητες αυτές «χαμένες πατρίδες», κάποτε θα λησμονηθούν και θα χαθούν οριστικά.

Και τότε, δε θα υπάρχει κανένας γυρισμός.

Ούτε καν αυτός.

Όπως τον περιγράφει, με τη βιωματική πένα της, στο βιβλίο της «Ματωμένα χώματα», η σπουδαία Μικρασιάτισσα συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου:

«Τόσα φαρμάκια, τόση συμφορά κι εμένα ο νους να γυρίσει θέλει πίσω στα παλιά!

Να ‘ταν, λέει, ψέμα όλα όσα περάσαμε και να γυρίζαμε τώρα δα στη γη μας, στους μπαξέδες μας, στα δάση μας με τις καρδερίνες, τις κάργες και τα πετροκοτσύφια, στα περιβολάκια μας με τις μαντζουράνες και τις ανθισμένες κερασιές, στα πανηγύρια μας με τις όμορφες…

Ανάθεμα στους αίτιους»!

Κ.Μπ.